Η παρουσίασή μας για το Wii U μετά βίας προλαβαίνει τα φετινά Χριστούγεννα αλλά σίγουρα προλαβαίνει τον τελευταίο αγοραστικό hoorah (όσο αδύναμο κι αν αποδειχθεί) για το 2012.
Προτιμούμε να είμαστε ρεαλιστές παρά το γιορτινό των ημερών και η διάθεση αυτή θα είναι έκδηλη σε όλο το άρθρο. Θυμηθείτε πως κανένα λανσάρισμα δεν είναι απροβλημάτιστο και η πραγματική αξία στην παρατήρηση και την ανάλυσή του έρχεται από το τι αξιολογήθηκε αρχικά ανεκτό και τι όχι από τον κατασκευαστή, στην προκειμένη, στην Nintendo.
Η κονσόλα
Η κεντρική μονάδα του Wii U, το πλέον ασαφές μέρος του συστήματος όταν η Nintendo παρουσίασε για πρώτη φορά το νέο της δημιούργημα είναι προφανέστατα πνευματικός διάδοχος του Wii. Λίγο πιο ψηλό, λίγο πιο πλατύ και ουσιωδώς πιο βαθύ, εξακολουθεί να φαίνεται λιλιπούτειο εν συγκρίσει με τις τελευταίες και πιο “ανάλαφρες” εκδόσεις των Xbox 360 και PlayStation 3. Σε ανάλογη σύγκριση βγαίνει νικητής και στην κατανάλωση που συχνά είναι μόλις η μισή σε σχέση με τον ανταγωνισμό.
Παρά την προφανή σύνδεση με το Wii, αισθητικά, το Wii U επιστρέφει σε πιο κλασικές και παραδοσιακές για την Nintendo γραμμές. Οι έντονες γωνίες του Wii και του GameCube ανήκουν στον παρελθόν. Το Wii U συνδέεται περισσότερο με τη σχεδιαστική νοοτροπία των Nintendo 64 και SNES αφού οτιδήποτε δεν είναι ευθεία είναι σίγουρα καμπύλη. Όπως συμβαίνει και με τον ίδιο τον Mario άλλωστε.
Κάθε λεπτομέρεια όπως το πορτάκι που κρύβει δύο εμπρόσθιες θύρες USB και card reader για κάρτες SD δένει πάντα σύρριζα με το πλαίσιο. Ειδικά το πορτάκι υποδεικνύει τη σκέψη αυτή αφού όταν ανοίγει μπορεί να υποχωρήσει στο πλαίσιο ώστε να μην μένει άχαρα ανοιχτό όπως συνέβαινε με το πορτάκι του Wii.
Στην πρόσοψη, στο πλήκτρο eject, υπάρχει μια μικρή αλλά ενδιαφέρουσα προσθήκη από εκείνες που αναρωτιέται κανείς γιατί δεν το είχε σκεφτεί κανείς άλλος μέχρι σήμερα. Υπάρχει ένα μικρό φωτάκι που ανάβει μόνο όταν υπάρχει δίσκος στο drive. Έτσι αν έχετε ξεχάσει κάποιο παιχνίδι στο slot drive του συστήματος, δεν θα χρειαστεί να το διαπιστώσετε από την αντίσταση που θα συναντήσετε στην προσπάθειά σας να εισάγετε έναν άλλον οπτικό δίσκο.
Δεν πρόκειται για κάτι συγκλονιστικό αλλά σίγουρα υποδεικνύει την προσοχή με την οποία προσέγγισε η Nintendo το σχεδιασμό του συστήματός της. Τουλάχιστον εξωτερικά.
Στο πίσω μέρος της κονσόλας θα βρείτε τις περισσότερες θύρες που έχετε συναντήσει ποτέ σε σύστημα Nintendo. Υπάρχουν άλλες δύο θύρες USB (ανεβάζοντας το σύνολο, μαζί με τις εμπρόσθιες στις τέσσερις), μία θύρα HDMI, θύρα τροφοδοσίας και άλλη μία για τη Sensor Bar του Wii. Το Wii U συνοδεύεται πάντα από μία, αλλά αν έχετε την αντίστοιχη του Wii μπορείτε να τη χρησιμοποιήσετε κανονικότατα. Εξάλλου, ειδικά αν έχετε Wii, μάλλον θα το αχρηστεύσετε μετά την αγορά του Wii U για λόγους που θα εξηγήσουμε σε άρθρο που θα ακολουθήσει για το system software του Wii U.
Αυτό που λείπει είναι θύρα ethernet. Υπάρχει υποστήριξη για Wifi b/g/n και θα δείτε στην πράξη πως το ασύρματο δίκτυο είναι το πρώτο πράγμα που ψάχνει το μηχάνημα όταν τίθεται σε λειτουργία.
Όσο για τις 4 θύρες USB…δεν έχουν και πολλές χρήσεις αυτή τη στιγμή. Χρησιμοποιούνται για τη φόρτιση του Pro Controller (που διατίθεται ξεχωριστά) και για τη σύνδεση αποθηκευτικών μέσων που χρησιμοποιούνται ως επέκταση της εσωτερικού αποθηκευτικού χώρου του WIi U.
Το slot drive του συστήματος διαβάζει τα DVDs του Wii αλλά και τα δισκάκια του Wii U τα οποία χωρούν 25GB δεδομένων. Αν και δεν έχει διευκρινιστεί το ποιόν του εν λόγω οπτικού μέσου (και η Nintendo δεν πρόκειται να μπει σε τέτοιο κόπο γιατί, εδώ που τα λέμε, μικρή σημασία έχει) ποντάρουμε σε Blu-ray.
Είναι δύσκολο να θεωρηθεί τυχαίο πως το μόνο οπτικό μέσο που διατίθεται με ίδια ακριβώς χωρητικότητα σε μία στρώση είναι το Blu-ray Disc. Αν θέλετε να παιδέψετε λίγο το μυαλό σας, γυρίστε κάποιο δίσκο του Wii U ανάποδα και σημειώστε ότι η απόχρωση του μεταλλικού υποστρώματος είναι ακριβώς ίδια με οποιοδήποτε Blu-ray και αν πέσει στα χέρια σας. Δεν είναι τυχαίο αφού οι μεταλλικές στρώσεις που χρησιμοποιούνται, βάσει προδιαγραφής, είναι συγκεκριμένες. Ακόμη και η κοπή των πλαστικών περιβλημάτων είναι ακριβώς ίδιες με άκρα που τελειώνουν σε καμπύλες, όχι με ορθές γωνίες όπως σε κάθε άλλο οπτικό μέσω πλην του Blu-ray Disc.
Σε περίπτωση που σας απασχολεί ο θόρυβος, το Wii U είναι αρκετά αθόρυβο χωρίς υπερκινητική ψήκτρα. Ωστόσο όταν ανεβαίνουν οι στροφές στις οποίες λειτουργεί ακούγεται περισσότερο λόγω συχνότητας παρά έντασης. Ο ήχος που βγαίνει είναι λίγο πιο υψίσυχνος, λίγο πιο “τσιριχτός” σε σχέση με άλλες συσκευές, αλλά ποτέ ιδιαίτερος σε ένταση.
Το GamePad
Το GamePad είναι πραγματικός πρωταγωνιστής, το σημείο στο ποίο το Wii U ξεχωρίζει και μάλλον το πρώτο χειριστήριο τέτοιου μεγέθους και βάρους μισού κιλού που χρειάστηκε ποτέ να κρατήσετε στα χέρια σας. Από εδώ ενεργοποιείται και απενεργοποιείται το Wii U με σχετικό power button, για να μην κάνετε πάντα το ταξίδι μέχρι την καινούρια σας κονσόλα.
Επικοινωνεί με την κονσόλα ασύρματα (φυσικά) και η εμβέλειά του κυμαίνεται βέβαια ανάλογα με το χώρο σας. Στη χειρότερη περίπτωση, μέχρι τα 5 μετρα, είστε εξασφαλισμένοι. Συχνά μπορεί και παραπάνω, αν όχι σε διπλάσια απόσταση, αλλά η διάταξη του χώρου σας και οι όποιες παρεμβολές είναι εκείνες που θα καθορίσουν το πόσο κοντά θα φτάσει στα θεωρητικά 20 και πλέον μέτρα απόσταση από την κονσόλα.
Πάνω του θα βρείτε δύο αναλογικούς μοχλούς που είναι ακριβώς όπως τους έχετε συναντήσει σε άλλες συσκευές τις εταιρείας. Είναι κυρτοί και πιο λείοι από όσο πρέπει με ένα λεπτό δακτύλιο να δημιουργεί τριβή και αντίσταση για σταθερότητα. Το περίεργο με τους μοχλούς είναι πως βρίσκονται στην ίδια ευθεία, πολύ ψηλά και προς τα άκρα του GamePad, διάταξη που θέλει συνήθεια λόγω της πρωτοτυπίας της.
Ο σταυρός κατεύθυνσης είναι βέβαια μεγαλύτερος από εκείνον ενός Wii Remote (επιτέλους) ενώ τα face buttons βρίσκονται κάτω από το δεξί αναλογικό μοχλό πηγαίνοντας κόντρα σε ό,τι έχετε συνηθίσει μέχρι σήμερα.
Υπάρχουν 4 shoulder buttons κανένα εκ των οποίων δεν είναι αναλογικό. Άρα τα racing games μάλλον δεν θα πρωταγωνιστήσουν στο Wii U. Βέβαια, για πρώτη φορά, ίσως και να μην είναι τρομερή αυτή η έλλειψη δεδομένου του πόση σμίκρυνση έχει παρατηρηθεί στην απήχηση του είδους.
Το Home Button κάνει ό,τι και στο Nitnendo 3DS, οδηγεί δηλαδή σε shortcuts του μενού χωρίς πέρασμα από την κεντρική οθόνη ενώ το πλήκτρο TV Control εμφανίζει τις επιλογές ελέγχου της τηλεόρασης εφόσον έχει γίνει η ανάλογη ρύθμιση.
Αυτό που θα απασχολήσει περισσότερο είναι ο τρόπος με τον οποίο κάθεται το GamePad στα χέρια. Πολύ σωστά η Nintendo έχει μια ομαλή προεξοχή πίσω μέρος ώστε το βάρος να μοιράζεται, ιδανικά, στους μέσους του κάθε χεριού. Αυτή είναι η φυσική θέση που θα σας βγει χωρίς καν να το σκεφτείτε ιδιαίτερα. Παρά το βάρος του GamePad, χάρη στο σωστό μοίρασμα, η πολύωρη χρήση του GamePad δεν είναι καθόλου κουραστική.
Αλλά (και το εργονομικό ζήτημα που προκύπτει είναι ουσιώδες) με τη θέση των δακτύλων να είναι αυτή, δεν είναι εύκολη η πρόσβαση στο κατώτερο ζεύγος των shoulder buttons. Ο μόνος τρόπος να είναι όλα “πρόχειρα” είναι να έρθουν οι μέσοι πάνω από την προεξοχή για να μοιραστούν στα shoulder buttons μαζί με τους μέσους και το βάρος να μοιραστεί στους παράμεσους των χεριών.
Δοκιμάστε το. Είναι μεν το ιδανικό αλλά θα σας φανεί τελείως αφύσικο και λάθος. Αν το συνηθίσετε με τον καιρό, καλώς. Αν όχι;
Συνεχίζοντας παρατηρήσαμε όταν τα στερεοφωνικά ηχεία του GamePad είναι πιο καλά από όσο περιμέναμε (η έντασή του αλλάζει με slider όπως και στο Nintendo 3DS) ενώ το front virtual surround λειτουργεί δίνοντας αίσθηση του ύψους και μια κάποια αίσθηση βάθους στον ήχο.
Εναλλακτικά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε οποιαδήποτε ακουστικά αφού υπάρχει υποδοχή mini jack.
Δυστυχώς το GamePad φορτίζεται αποκλειστικά και μόνο από το δικό του φορτιστή με ειδικό βύσμα. Η μόνη εναλλακτική είναι μέσω μεταλλικών επαφών που βρίσκονται στο κάτω μέρος σε συνεργασία με ειδικό stand (το οποίο παρέχεται στο Premium pack, όχι στο απλό).
Μεταξύ των μεταλλικών αυτών επαφών βρίσκεται μια θύρα αγνώστων λοιπών στοιχείων. Το πιο πιθανό είναι να προορίζεται για αξεσουάρ. Επιπλέον, στο πίσω μέρος του GamePad, ακριβώς στο ύψος της άγνωστης αυτής θύρας, υπάρχει συμβατική υποδοχή για βίδωμα σαν και αυτό που συναντάται σε όλες τις φωτογραφικές μηχανές, βιντεοκάμερες και τρίποδα, εικάζουμε για σταθεροποίηση κάποιου αξεσουάρ που θα συνδεθεί στη θύρα. Σε τέτοιο ενδεχόμενο η ύπαρξη της υποδοχής για βίδα σημαίνει πως είτε κάποια είτε όλα τα αξεσουάρ που ίσως εμφανιστούν δεν θα ακολουθούν τη λογική του Wii Remote όπου τα πάντα συνδέονταν με αυτό μέσω καλωδίου.
Tο GamePad περιλαμβάνει γυροσκόπιο, αισθητήρα επιτάχυνσης κ.λπ. τα οποία, σε πρώτη επαφή, φαίνονται ιδιαίτερα ακριβή. Αλλά, ως συνήθως, η αξία τους θα φανεί από το software. Δεν μπορέσαμε να δοκιμάσουμε λειτουργίες NFC (Near Field Communication) παρά τον ενσωματωμένο αισθητήρα διότι, αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει τίτλος που να χρησιμοποιεί σχετικές λειτουργίες.
Το GamePad περιλαμβάνει μοτοράκια για κραδασμό, αν και το αποτέλεσμα μπορεί να είναι λίγο πιο ασθενές από αυτό που έχετε μάθει να περιμένετε.
Και τώρα…στα της οθόνης. Η οθόνη αφής έχει δύο πρόσωπα. Σε κάθε περίπτωση έχει όση φωτεινότητα μπορεί να χρειαστείτε (ίσως και παραπάνω) ακόμη και αν δεν υπολογιστεί ένα επιπλέον επίπεδο φωτεινότητας στην περίπτωση που το GamePad είναι συνδεδεμένο με παροχή ρεύματος.
Παρότι η ανάλυση, με βάση τα σύγχρονα δεδομένα, είναι χαμηλή για το μέγεθος της οθόνης (είναι μόλις 854 Χ 480 σε 6,2″) αφήνει καλύτερη εντύπωση από αυτή που οι αριθμοί αφήνουν να εννοηθεί. Έχει αρκετά σωστό χρώμα και κανένα θέμα lag (μακράν η πιο αόρατη και η πιο εντυπωσιακή ιδιότητά της).
Σε θέματα αφής όμως δεν τα πηγαίνει και πολύ καλά. Δεν υποστηρίζεται multitouch, είναι resistive αντί για capacitive και σίγουρα θα αφήσει χειρότερη εντύπωση σε όποιον έχει έρθει, έστω και τυχαία, σε επαφή ακόμη και με ταπεινά smartphones ή tablets των τελευταίων ετών. Πρόκειται για επιλογή που έγινε σίγουρα με γνώμονα το κόστος και συνεχίζει την τακτική της εταιρείας με αντίστοιχες επιλογές στο Nintendo DS και στο Nintendo 3DS.
Από την άλλη αυτό σημαίνει πως η ίδια οθόνη λειτουργεί και με stylus (παρέχεται και κρατείται σε σχετική υποδοχή του GamePad) και με τα δάκτυλά σας. Η απόκριση μοιάζει ακανόνιστη σε αυτή τη φάση.
Σε πολλές περιπτώσεις είχαμε feedback ότι πατήθηκε κάτι στην οθόνη χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Άλλοτε η εντολή περνούσε με τη μία, άλλοτε με τη δεύτερη και άλλοτε με την…πέμπτη. Μέχρι που το πήραμε απόφαση και χρησιμοποιήσαμε τα πλήκτρα, το σταυρό και τους μοχλούς για την πλοήγηση στο μενού.
Το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι η ανυπακοή σε πατήματα. Είναι πως ένα πλήκτρο μπορεί να αλλάξει όντως χρώμα για να φανεί ότι πατήθηκε, να ακουστεί ήχος που υποδεικνύει ότι πατήθηκε κάτι, και παρά το feedback αυτό, να μην έχει γίνει τίποτα.
Είναι πραγματικά δύσκολο να αποσαφηνιστεί τόσο νωρίς κατά πόσο η αναξιοπιστία αυτή οφείλεται περισσότερο στο hardware ή στο software αλλά, σε κάθε περίπτωση, είναι κάτι με το οποίο σίγουρα θα έρθετε αντιμέτωποι. Εκτός βέβαια αν ήμασταν εξαιρετικά άτυχοι στο σύστημα που μας έτυχε.
Αν αυτό είναι το ένα σημαντικό θέμα με το GamePad, το άλλο είναι η μπαταρία. Μια πλήρη φόρτιση διαρκεί 2,5 ώρες ενώ, ανάλογα με το παιχνίδι και τη φωτεινότητα, μια φόρτιση θα σας κρατήσει για 3 έως και 5 ώρες. Με λίγα λόγια, το δίμετρο καλώδιο του φορτιστή θα γίνει πολύ καλός σας φίλος αν όχι συχνή συντροφιά. Αρκεί βέβαια να έχετε και πρίζα σε σχετικά βολικό σημείο.
Αν η Nintendo ήθελε να κάνει το κάτι παραπάνω σε διάρκεια, η πρώτη δουλειά που έπρεπε να κάνει είναι να μην κάνει αφαιρούμενη την μπαταρία. Αν την κρατούσε ενσωματωμένη θα κέρδιζε σε χωρητικότητα, μιας και τα κουμπώματα και οι βίδες που χρησιμοποιούνται για την ίδια την μπαταρία και το κάλυμμα καταλαμβάνουν χώρο που θα μπορούσε να αφιερωθεί σε μεγαλύτερη μπαταρία.
Θα γκρίνιαζαν κάποιοι αλλά η αγορά έχει δείξει πως, τελικά, δεν έχει πρόβλημα να αγοράζει εκατομμύρια συσκευές με ενσωματωμένη, μη αφαιρούμενη μπαταρία.
Ελπίζουμε πάντως ότι, με σχετικό update, θα προστεθεί η δυνατότητα απενεργοποίησης της οθόνης του GamePad στις περιπτώσεις που δεν χρειάζεται. Ως έχει, μπορεί να απενεργοποιηθεί, αλλά ενεργοποιείται ξανά με το που πατηθεί οτιδήποτε στο GamePad. Αυτό σημαίνει πως είναι αδύνατο να χρησιμοποιηθεί οτιδήποτε στο GamePad χωρίς να είναι αναμμένη οθόνη, ακόμη και στις περιπτώσεις που μπορεί να μην χρησιμοποιείται η ίδια.
Το σίγουρο είναι πως δεν θα αναζητήσετε δεύτερο GamePad. Αρχικά η Nintendo δεν είχε σχέδια για υποστήριξη local multiplayer με χρήση επιπλέον GamePad αλλά τελικά ενέδωσε και υποστηρίζει, τεχνικώς, δύο GamePad σε ένα Wii U. Δεν θα βρείτε όμως παιχνίδι που να υποστηρίζει κάτι τέτοιο και σίγουρα δεν μπορείτε να αγοράσετε κάπου επιπλέον GamePad. Αν έρθει η ώρα για κάτι τέτοιο, θέλουμε πάρα πολύ να δούμε πόσο θα κοστίζει.
Ωστόσο υπάρχουν τίτλοι με ασύμμετρο gameplay. Αυτό σημαίνει ότι χρησιμοποιούν ένα GamePad και επιτρέπουν την χρήση Wii Remote και Wi Remote Plus (υπάρχουν παραδείγματα που χρησιμοποιούν ακόμη και πέντε). Δεν λείπουν βέβαια, όπως δείχνει το Nintendo Land, και περιπτώσεις που χρησιμοποιούνται μόνο Wii Remotes.
Για το Pro Controller μη μας ρωτήσετε. Θα μας απασχολήσει…ξεχωριστά.
Το Wii U κυκλοφορεί σε δύο εκδόσεις που ξεχωρίζουν εύκολα από το χρώμα (και από την τιμή φυσικά). Στα 319 ευρώ διατίθεται το λευκό που περιλαμβάνει καλώδιο HDMI (ευτυχώς), την κονσόλα, ένα GamePad, sensor bar, τον αρκετά μεγάλο σε μέγεθος μετασχηματιστή του Wii U και τον αντίστοιχο για το GamePad. Η λευκή κονσόλα έχει 8 GB αποθηκευτικού χώρου, εκ των οποίων τα 3 GB είναι διαθέσιμα στο χρήστη.
To Premium Pack διαθέτει όλα τα παραπάνω (με κονσόλα και GamePad να είναι μαύρα) συν δύο πλαστικά “ποδαράκια” για να σταθεί κάθετα το Wii U (αν και όλες οι επιγραφές στην πρόσοψη δείχνουν ότι η κανονική θέση είναι η οριζόντια), ένα απλό stand για το GamePad και άλλο ένα που μπορεί να φορτίζει το χειριστήριο του Wii U. Το πακέτο αυτό διαθέτει το Nintendo Land ενώ πολύ πιο ουσιαστική είναι η διαφορά στο μέγεθος του αποθηκευτικού χώρου ο οποίος ανέρχεται στα 32 GB.
Επίσης οι κάτοχοι του Premium Pack κερδίζουν πόντους για κάθε αγορά που κάνουν στο eShop μέχρι το 2014 και μπορούν να χρησιμοποιηθούν για έκπτωση σε επόμενη αγορά, εφόσον έχουν συγκεντρωθεί πίστωση 5 ευρώ τουλάχιστον.
Αυτός είναι ο τρόπος της Nintendo να “σπρώξει” τα digital sales έναντι των physical. Θα δούμε, εν καιρώ φυσικά, πού θα καταλήξει.
Το Premium Pack κοστίζει 379 ευρώ. Οι διαφορές του σε σχέση με το φθηνότερο πακέτο είναι τέτοιες που καθιστούν την επιλογή του αυτονόητη για κάθε επίδοξο αγοραστή Wii U.
Η σκέψη αυτή δεν διαφεύγει της Nintendo και για αυτό θα δυσκολευθείτε να βρείτε την απλή έκδοση.
Αν σας ενδιαφέρει πάντως μόνο η διαφορά στη χωρητικότητα, θυμηθείτε πως μπορείτε να συνδέσετε οποιοδήποτε αποθηκευτικό μέσο στο Wii U (αναγνωρίζονται έως και 2TB ανά μέσο) και τα το χρησιμοποιήσετε ως επέκταση.
Καλό είναι να γνωρίζετε βέβαια πως το όποιο μέσο θα διαμορφωθεί εκ νέου και θα αναγνωρίζεται πλέον μόνο από το Wii U. Σε περίπτωση που θελήσετε να το ξαναχρησιμοποιήσετε σε άλλες συσκευές, θα χρειαστεί εκ νέου διαμόρφωση.
Το “πακέτο”
Συνολικά το Wii U είναι αποτέλεσμα μεθοδικής σκέψης στο hardware design. Φυσικά η ισχύς του παραμένει ερωτηματικό. Υπάρχουν ενδείξεις και θεωρίες που δεν έχουν διασταυρωθεί πλήρως ακόμη. Είναι σίγουρο πως έχει τριπύρηνο επεξεργαστή αλλά δεν είναι σαφής ο χρονισμός του ακόμη. Είναι μάλλον σίγουρο πως υποστηρίζει εκτέλεση εντολών out of order σε αντίθεση με τη γενιά που αφήνουμε σιγά-σιγά πίσω μας.
Είναι δεδομένο που έχει 2GB RAM, με τη μισή να διατίθεται στα games και την άλλη μισή στις λειτουργίες συστήματος ενώ καλές φαίνεται να είναι οι πρώτες εντυπώσεις των developers από την GPU, σε αντίθεση με τη CPU. Το άμεσα αντιληπτό είναι πως η Nintendo περνά στην HD εποχή. Οι δικοί της τίτλοι τρέχουν σε Full HD 1080p σε αντίθεση με ports που θα ήταν πολύ δύσκολο να ξεφύγουν από το 720p από τη μια στιγμή στην άλλη για χάρη της νέας κονσόλας.
Η πραγματικότητα αυτή τη στιγμή είναι πως οι multi platform τίτλοι τείνουν να είναι χειρότεροι στο Wii U σε σχέση με τις αντίστοιχες κυκλοφορίες για Xbox 360 και PS3 ενώ είναι σαφές πως τα ports βασίζονται στον κώδικα του Xbox 360.
Τα πράγματα θα βελτιωθούν σίγουρα. Η πρώτη φουρνιά software κάθε άλλο παρά αντιπροσωπευτική είναι σε κάθε γενιά. Το ζήτημα είναι πόσο θα βελτιωθεί τελικά και αν η βελτίωση θα είναι τέτοια ώστε να μην μείνει για πάντα η ρετσινιά πως αποτυγχάνει σε σχέση με παλιότερες κονσόλες σε καθετί multi platform.
Για το Authority όμως υπάρχει και ένα πρόβλημα ακόμη. Όσο και να λατρέψουμε το New Super Marios Bros. U ή το Trine 2, το Wii U λανσάρεται χωρίς τίτλο κράχτη. Χωρίς τίτλο που να δείχνει κάποια σαφή υπεροχή, έστω και προσωρινή, έναντι μηχανημάτων του 2005 και του 2006. Είναι σίγουρο ότι θα έρθουν τέτοιοι τίτλοι. Έπρεπε όμως να υπάρχει τουλάχιστον ένας στην αρχή.
Ξέρετε άλλωστε τι λένε για τις πρώτες εντυπώσεις.
