Τι πιάσαμε στην Gamescom
Θέλετε πρώτα τα καλά νέα ή πρώτα τα άσχημα; Η αλήθεια είναι πως αυτό το ερώτημα δεν έχει κανένα απολύτως νόημα επί προκειμένω καθώς, αναφορικά με τα χειριστήρια η σχετικότητα είναι κάτι δεδομένο. Συνήθως δε, εκείνος που μπορεί να μιλήσει τις περισσότερες φορές για τέτοια θέματα είναι τα ίδια τα χέρια των παικτών μετά από χιλιάδες ώρες gaming. Μιλάει δε, ένας άνθρωπος που έχει επιλέξει η βιβλιοθήκη του να περιλαμβάνει κυρίως τίτλους του Xbox 360 μονάχα εξαιτίας του χειριστηρίου του.
Η αλήθεια είναι όμως, πως στη νέα γενιά, τα πράγματα ίσως και να είναι πιο αμφίρροπα. Και γι’ αυτό πρώτα θα ξεκινήσουμε από εκείνον που είχε το σαφές προβάδισμα και έπειτα στον έτερο αντίζηλο.
Χειριστήριο Xbox One
Το χειριστήριο του 360 είναι ένα απαύγασμα εργονομίας και μηχανικής. Και αυτό συνέβαινε ήδη πριν την τελική του, Aberdeen, έκδοση που πραγματικά κατάφερε να κερδίσει και τους πιο απαιτητικούς. Κρατώντας για πρώτη φορά το χειριστήριο του Xbox One στα χέρια μας, δύο πράγματα καταλάβαμε. Αφενός μία αμυδρή αλλά αισθητή μείωση βάρους και ένα κενό στην πλάτη του. Η αφαίρεση της θήκης της μπαταρίας πλέον ελευθερώνει τα χέρια εκείνων που στριμώχνονταν άβολα ανάμεσα σε αυτήν και τις λαβές του χειριστηρίου. Και συνήθως αυτοί είναι άνθρωποι με σχετικά μεγάλα χέρια. Αυτό που καταφέρνει επίσης η αφαίρεση της θήκης, είναι να ισορροπεί καλύτερα το βάρος στα χέρια του παίκτη και να «απλώνει» –τρόπον τινά- το χειριστήριο στα χέρια του. Αυτό που ίσως να προσέξουν οι ακόμα πιο έμπειροι, είναι το ότι απουσιάζουν οι εγκοπές για τις βίδες στις πλευρές του controller.
Επόμενο χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει κατευθείαν είναι οι αναλογικοί του μοχλοί. Θα μπορούσε κανείς να πει, πως επέστρεψαν στην πιο μαλακή αίσθηση που άφηναν οι μοχλοί των πρώτων χειριστηρίων του 360 (πράγμα όχι και τόσο καλό για εμάς), ενώ το γεγονός πως έχει μειωθεί το ύψος του… «ζιβάγκο» που τους περιέκλειε, σημαίνει πως πλέον οι μοχλοί μπορούν να καλύπτουν μεγαλύτερο εμβαδόν. Αυτό που σίγουρα τους κάνει να ξεχωρίζουν, είναι το τραχύ υλικό που τυλίγει τις άκρες τους και προσφέρει εξαιρετική πρόσφυση και αίσθηση.
Και περνάμε στο μόνο χαρακτηριστικό του χειριστηρίου που είχε απογοητεύσει τους παίκτες (ειδικά εκείνους των fighting τίτλων) του 360. Ο σταυρός κατευθύνσεων. Στην έκδοση Aberdeen η αλήθεια είναι πως βελτιώθηκε αισθητά αλλά έδινε την αίσθηση ενός ημίμετρου.
Στο Xbox One, ο σταυρός είναι ενσωματωμένος πλέον στο χειριστήριο. Δεν εξέχει και προσφέρει και ένα ελαφρύ κλικ στο πάτημα. Η κάθε κατεύθυνση είναι πια, ξεκάθαρη και όχι προϊόν εικασίας από πλευράς παίκτη. Και κάπως έτσι περνάμε στα πίσω κουμπιά που με μία εξαίρεση, αποτελούν την απογοήτευση του χειριστηρίου του Xbox One. Αυτό που έχει προσπαθήσει –υποθέτουμε- η Microsoft είναι να δώσει μία, όσο το δυνατόν πιο ενιαία αίσθηση στα bumper buttons και τις σκανδάλες. Το ένα ουσιαστικά αποτελεί συνέχεια του άλλου. Τα bumpers ωστόσο, βρίσκονται περισσότερο προς το εσωτερικό του χειριστηρίου που σημαίνει πως τα δάκτυλα του παίκτη τεντώνονται λίγο περισσότερο και επίσης είναι πιο ογκώδη. Αυτές οι δύο σχεδιαστικές επιλογές, είναι πιθανό να καταπονήσουν αρκετά τους δείκτες σε πολύωρα gaming sessions.
Περνώντας στις σκανδάλες του Xbox One το στοιχείο που ενθουσίασε περισσότερο τους χρήστες του 360, εδώ δείχνει να χάνει την αίγλη του. Το γεγονός πως υπάρχουν ενσωματωμένα δύο μοτέρ που προσφέρουν feedback κραδασμών προφανώς και ανάγκασε τους μηχανικούς της Microsoft να αυξήσουν την επιφάνεια τους αλλά και να τους αμβλύνουν υπερβολικά κατά τη γνώμη μας. Πλέον είναι δύο χοντρές, λείες και κοίλες επιφάνειες που θυμίζουν σκανδάλες. Ακόμα και έτσι όμως, το feedback της δόνησης κάνει εντυπωσιακή δουλειά και μας εξέπληξε ευχάριστα. Οι fan της οδήγησης δε, θα εκτιμήσουν δεόντως αυτό το νέο feature. Οι μοχλοί μπορούσαν να αποδώσουν ακόμα και τις διαφορές στο terrain αλλά και την αίσθηση που έδινε το σύστημα ABS.
Η αλήθεια είναι, για να κλείσουμε με το χειριστήριο του Xbox One, πως η Microsoft είχε πολύ δύσκολο έργο να επιτελέσει με το σχεδιασμό του νέου controller καθώς αυτό του 360 ήταν ένα επίτευγμα της εργονομίας. Περισσότερα όμως θα μπορούμε να πούμε αφού έχουμε αφιερώσει μερικές χιλιάδες ώρες ακόμα στο νέο χειριστήριο. Εξάλλου η συνήθεια όσο δύσκολα έρχεται, άλλο τόσο δύσκολα φεύγει.
Χειριστήριο PlayStation 4
Σε αντίθεση με την Microsoft, το έργο της Sony να φτιάξει ένα χειριστήριο καλύτερο από το DualShock3, δεν ήταν και πολύ δύσκολο. Τόσο οι αναλογικοί του DualShock όσο και κυρίως οι κατ’ επίφαση σκανδάλες πίσω αποτελούσαν ανέκαθεν το λόγο που ο γράφων, όταν είχε την ευκαιρία, απέφευγε το σύστημα της Sony για τα gaming session του. Αυτό όπως όλα δείχνουν θα αλλάξει με το PS4.
Το DualShock4 πρώτα θα επικαλεστεί την αίσθηση της αφής σας. Η επιφάνεια που καλύπτει το πίσω μέρος των λαβών αποτελείται από άλλο υλικό σε σχέση με το υπόλοιπο χειριστήριο. Έχει μία τραχιά υφή που προσφέρει καλύτερη πρόσφυση ενώ εκτός των λαβών διατηρείται το ματ πλαστικό που έχουμε συνηθίσει στα χειριστήρια της Sony.
Πρώτη πιο ξεκάθαρη διαφορά είναι οι αναλογικοί μοχλοί. Επιτέλους (κανονικά θα είχε γραφτεί σε κεφαλαία) οι αναλογικοί μοχλοί διακρίνονται από μία σκληρότητα στην κίνηση. Δεν έχουν πια την απαλή αίσθηση που αφήνουν εκείνοι του DualShock3. Μία αίσθηση που δυσκολεύει κάπως τον παίκτη σε τίτλους όπως τα fps που απαιτούν λεπτές κινήσεις και χειρισμούς. Επίσης οι μοχλοί δείχνουν να είναι ελαφρώς πιο μικροί και πιο κοντά στο σώμα του χειριστηρίου αφήνοντας στον παίκτη μία ακόμα πιο ξεκούραστη και χαλαρή εμπειρία gaming.
Επόμενη μεγάλη διαφορά είναι (και ξανά «επιτέλους») και οι σκανδάλες. Ήταν δε το πρώτο σημείο που ψηλάφισαν τα δάκτυλά μας με το που πιάσαμε το χειριστήριο στα χέρια μας. Επιτέλους είναι και τυπικά σκανδάλες και όχι αυτό το κυρτό ημίμετρο, αυτή η φτηνή δικαιολογία «σκανδάλης» που είδαμε στο DualShock3. Πλέον ο παίκτης γνωρίζει πολύ καλά αν όντως τις πατά και το feedback που λαμβάνει είναι ένα απαλό, πολύ ικανοποιητικό κλικ. Επίσης μπορεί πια να αφήνει το χειριστήριο στα πόδια του χωρίς τον κίνδυνο να πατηθεί κάποιο κουμπί λόγω βάρους.
Το βάρος ήταν άλλο ένα δε, από τα στοιχεία που μας εξέπληξε. Το DualShock 4 είναι ελαφρώς πιο βαρύ από το 3, πράγμα που δείχνει πως η Sony κινήθηκε στην σωστή κατεύθυνση, αλλά δεν είναι ακόμα αρκούντως βαρύ.
Τελευταίο πιο βασικό feature του νέου controller, μιας και τα υπόλοιπα είναι λίγο-πολύ με απειροελάχιστες διαφορές ίδια, είναι η επιφάνεια αφής στο μέσο του χειριστηρίου. Το touch pad μαζί με το μικρό ηχείο (που δεν μπορέσαμε να το… ακούσουμε εν δράσει) είναι τα δύο πιο avant-garde τμήματα του εξάλλου. Και η Sony σε κάθε παρουσίαση τίτλου προσπαθούσε να τα επιδεικνύει όσο μπορεί. Για παράδειγμα στο Infamous: Second Son, για το οποίο θα διαβάσετε σύντομα, ο παίκτης μπορεί να κάνει κάποια ενδιαφέροντα πράγματα. Η αλήθεια είναι όμως πως το μέσο του touch pad είναι σε σχετικά μεγάλη απόσταση για τους αντίχειρες του παίκτη που πρέπει να καταβάλει μία μικρή προσπάθεια για να το φτάσει. Η απόκριση ωστόσο, της επιφάνειας αφής είναι ακόμα και έτσι 1:1 όσες φορές είχαμε την ευκαιρία να τη δοκιμάσουμε. Υποθέτουμε στο browsing θα είναι ακόμα πιο χρήσιμη.
Ένα άλλο της feature, είναι το γεγονός πως από μόνη της είναι ένα κουμπί. Κάθε σημείο της είναι “clickable” πράγμα που αν και έχει αρκετές εφαρμογές, την καθιστά ένα κινητό τμήμα του χειριστηρίου. Το οποίο «παλαντζάρει» ελαφρώς και αφαιρεί μερικούς πόντους από την γενικότερη αίσθηση ενός συμπαγούς αντικειμένου.
Εν γένει όμως, μιλάμε για ένα συνολικά πολύ δυνατό χειριστήριο στα βασικά του σημεία. Ο χρόνος θα δείξει και για αυτό προφανώς.
