Πεταγόμαστε (κυριολεκτικά) στη μάχη και επιστρέφουμε για να πάρουμε θέση για τη νομιμοποίηση των ελαφριών ναρκωτικών και το γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων.
Το Divinity: Dragon Commander, όπως και σας φανεί στο τέλος, είναι ένας από τους πιο περίεργους τίτλους που θα συναντήσετε ποτέ. Μοιάζει με το αποτέλεσμα που ακολουθεί ένα ultimate geek-out weekend, όπου όλοι επιδίδονται σε βασανιστική ανάλυση-ονείρωξη για το τι είδους videogame θα σχεδίαζαν αν είχαν τον απαραίτητο χρόνο και χρήμα. Δεν αποκλείεται κάπως έτσι να ξεκίνησε και η προσπάθεια της Larian, βοηθούμενη από το γεγονός ότι, αυτή τη φορά, δεν υπάρχει κάποιος publisher για να περιορίσει…την τρέλα.
Ο κόσμος του Divinity: Dragon Commander είναι εκείνος που ενδεχομένως και να έχετε γνωρίσεις σε προηγούμενους τίτλους Divinity (οι οποίοι έδειχναν πολύ πιο απασχολημένοι με το να δώσουν δόσεις Diablo στο τότε στερημένο κοινό της Blizzard) αλλά, αυτή τη φορά τουλάχιστον, παρουσιάζεται με πολύ διαφορετικό τρόπο: πολυεπίπεδο.
Ο εν λόγω τίτλος είναι πολύ δύσκολο να ενταχθεί σε ένα μόνο είδος κι αυτό διότι προσπαθεί συνειδητά να συνδυάσει πράγματα που συνήθως ακολουθούν το πνεύμα “από μακριά κι αγαπημένοι”. Δεν το κάνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι όντως μοναδικό και, για κάποιο λόγο, λειτουργικό. Θα πάρουμε όμως τα πράγματα…από την ανάποδη.
Εδώ οι παίκτες αναλαμβάνουν το ρόλο του νέου αυτοκράτορα μια ολόκληρης ηπείρου. Επειδή η διαδοχή σπανίως είναι ομαλή υπόθεση, είναι στο χέρι του παίκτη να ενοποιηθούν οι επαρχίες και να αποκατασταθούν τα πιο παραδοσιακά όρια της αυτοκρατορίας. Ευτυχώς μπορεί να μεταμορφωθεί σε δράκο (με jet pack στην πλάτη παρακαλώ) και να τα πει ένα χεράκι με τον όποιον αντίπαλο. Αλλά αυτό είναι το πιο δραστήριο μέρος του Dragon Commander. Ως δράκος ο παίκτης δεν μπορεί να ελπίζει σε συγκλονιστική αντοχή (ενώ cooldown timers σε respawn και abilities περιορίζουν κάπως το ρόλο το δράκου σε πιο…ρυθμιστικό αλλά σίγουρα ισχυρό), μπορεί όμως να θεωρεί δεδομένο πως θα προλάβει να σπείρει τον τρόμο στο αντίπαλο στρατόπεδο. Παράλληλα, και λίγο πιο άχαρα, προλαβαίνει να καθοδηγήσει και τα στρατεύματά του με σχετικά περιορισμένες σε ποικιλία εντολές άρα η εμφάνιση του δράκου δεν σημαίνει ότι δεν απασχολείται ο παίκτης με το τι συμβαίνει γύρω του. Πρέπει άλλωστε να εξασφαλίσει συγκεκριμένα σημεία του χάρτη για κτίρια που θα παράσχουν επιπλέον μονάδες.
Άρα είναι ευκαιρία να πούμε για άλλο ένα από τα επίπεδα του Divinity: Dragon Commander. Ναι, ο παίκτης έχει την ευκαιρία να εμφανιστεί ως δράκος, αυτό δεν πάει να πει ότι αυτή είναι η ουσία της μάχης. Πριν η μάχη στραφεί σε κάτι που να θυμίζει πιο εγκεφαλικό και λιγότερο φιλικό Panzer Dragoon, όλα κινούνται σε ρυθμούς RTS. Ο παίκτης επιλέγει της μονάδες, τις καθοδηγεί και φροντίζει για τη γενικότερη εξέλιξη της μάχης, με γωνία λήψης και μηχανισμούς που μπορείτε να φανταστείτε. Βέβαια για να μην περιπλέκονται πάρα πολύ τα πράγματα, η Larian δεν ρίχνει ιδιαίτερο βάρος στη διαχείριση πόρων ενώ ο συσχετισμός των μονάδων είναι αρκετά συγκεκριμένος κατά τα πρότυπα του “πέτρα/ψαλίδι/(μολύβι)/χαρτί”. Και όλα σε τυπική RTS κάμερα φυσικά.
Τι καθορίζει όμως με τι μονάδες ξεκινάτε κ.λπ.; Για αυτό φροντίζει ένα ακόμη επίπεδο του παιχνιδιού που λειτουργεί ως trun based strategy τύπου Risk. Ο κόσμος είναι χωρισμένος σε χώρες/επαρχίες που ο παίκτης καταλαμβάνει με τις μονάδες του. Με απλή εναπόθεση όταν η περιοχή είναι ουδέτερη, με μάχη όταν ισχύει το αντίθετο. Και εδώ οι παίκτες αναλαμβάνουν την ανέγερση κτιρίων που οδηγούν σε περισσότερους πόρους, μονάδες αλλά και κάρτες που μπορούν να χρησιμοποιηθούν εντός και εκτός μάχης. Μια κάρτα μπορεί για παράδειγμα να μειώσει την αποτελεσματικότητα μια συγκεκριμένης μονάδας του αντιπάλου, να αλλάξει το πλήθος των μονάδων με το οποίο ξεκινά κάθε πλευρά κ.λπ.
Η αλήθεια είναι πως το tutorial δεν κάνει και την καλύτερη προσπάθεια να τα εξηγήσει όλα αυτά αλλά, αργά ή γρήγορα, βγαίνει νόημα. Βέβαια για να υπομείνει ο παίκτης τέτοιες δυσκολίες πρέπει να έχει κάποιο κίνητρο. Δεδομένου ότι το RTS μέρος ακούγεται πιο ενδιαφέρον αλλά στην πραγματικότητα είναι το πιο άγευστο, σίγουρα χρειάζεται κάτι άλλο. Και τι καλύτερο από την τρέλα που επικρατεί μέσα στο σκάφος του Dragon Commander. Πριν επιλέξει την επόμενή του κίνηση στο ταμπλό, πριν χρειαστεί να μεταμορφωθεί σε δράκο και να ριχτεί στη μάχη, ο Dragon Commander έχει να διοικήσει μια αυτοκρατορία. Μπορεί να αναθέσει τη μάχη στους στρατηγούς του (καθένας εκ των οποίων έχει διαφορετικό χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασία σε τακτική και μάχη), να ακούσει τα παράπονα και τις αιτήσεις 6 διαφορετικών φυλών της αυτοκρατορίας, να προχωρήσει σε γάμο, είτε από συναίσθημα, είτε από συμφέρον και να επιχειρήσει να διατηρήσει ισορροπίες που επηρεάζουν τους πόρους και τα στρατεύματα που θα εξασφαλίσει από κάθε επαρχία στο ταμπλό του.
Εδώ το βάθος των διαλόγων δεν είναι εκπληκτικό όπως περιμένει κανείς σε μεγαλύτερες παραγωγές, ωστόσο αυτοί καταπιάνονται με θέματα που οι publishers αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι. Ο Dragon Commander θα χρειαστεί να επηρεάσει δίκες, να πάρει θέση για το γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων, το ρόλο της θρησκείας, το θέματα που διδάσκονται στα σχολεία και άλλα πολύ πιο ρεαλιστικά από όσο μας προδιαθέτει τόσο ο κόσμος του παιχνιδιού όσο και το γεγονός ότι μεγαλύτερος πολέμιος των ομοφυλοφίλων είναι ένα..ζόμπι. Ο χειρισμός των θεμάτων δεν είναι ιδανικός αλλά λειτουργεί ως μάθημα πως, αργά ή γρήγορα, δεν έχει σημασία τι πιστεύεται ως άνθρωποι αλλά τι επιρροή έχει κάθε απόφαση στη λειτουργία και τους πόρους της αυτοκρατορίας. Είναι δύσκολο να το υπολογίσετε από πριν ενώ, κατόπιν πολλαπλών αποφάσεων σε ένα γύρο, είναι ακόμη πιο απίθανο να ξεκαθαρίσετε ποια απόφαση έφερε ποιο αποτέλεσμα.
Το Divinity: Dragon Commander δεν είναι κάποιο τεχνολογικό θαύμα ενώ, σε κάθε του έκφανση, έχει προφανή ελαττώματα. Η τεχνητή νοημοσύνη δεν λάμπει και είναι ακόμη απορίας άξιο γιατί εμφανίζονται και οι 4 παίκτες σε μια ανοιχτή μάχη μεταξύ δύο βασικών αντιπάλων όταν είστε σε multiplayer campaign. Προτείνουμε να το δοκιμάσετε με δύο άτομα και όχι με τέσσερα και μπορείτε κάλλιστα να αφήσετε τελείως το skirmish που εστιάζει μόνο στις μάχες και καθόλου στο ταμπλό.
Συνολικά καταλήγει να κάνει ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση το ότι, παρότι δεν λειτουργεί ακριβώς το όλο, είναι δύσκολο να μην παραδεχθεί κανείς ότι “λειτουργεί”. Πόσο μάλλον το ότι ο δράκος με το jet pack είναι το λιγότερο τρελό που θα αντικρίσει κανείς παίζοντας.
Το Divinity: Dragon Commander μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί το gaming ανάλογο του Βελγίου (όπου εδράζεται και η Larian).
