Memoria – Review

Μαγικά αντικείμενα, point, click, μπερδεμένες ιστορίες

Η Daedalic Entertainment επιστρέφει στον κόσμο της Aventuria με το sequel του The Dark Eye: Chains Of Satinav, θέλοντας να επεκτείνει την ιστορία του Geron και της Nuri. Τα πάντα ξεκινούν με τον Geron να επισκέπτεται έναν πλανόδιο έμπορο, ο οποίος κρατά το μυστικό για τη μεταμόρφωση της Nuri από πουλί ξανά σε νεράιδα.

Τα πράγματα δηλαδή ξεκινούν από εκεί που σταμάτησε η ιστορία του πρώτου τίτλου, αν και η ομάδα ανάπτυξης δεν προσπαθεί ιδιαίτερα να βοηθήσει όσους δεν είχαν παίξει τον πρώτο τίτλο να καταλάβουν τι είχε συμβεί. Παρά το κάπως “απότομο” ξεκίνημα, οι παίκτες δεν θα έχουν πρόβλημα να ακολουθήσουν τη νέα ιστορία η οποία συνεχίζει να είναι μεν σκοτεινή, αλλά διατηρεί δε και τα χιουμοριστικά στοιχεία.

Αυτήν τη φορά, οι παίκτες θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν δύο ξεχωριστές ιστορίες, οι οποίες διεξάγονται πολλά χρόνια μακριά η μία από την άλλη, αλλά που καταφέρνουν να συνδεθούν μεταξύ τους και να κινηθούν παράλληλα. Η πρώτη έχει για πρωταγωνιστή τον Geron, που όπως είπαμε προσπαθεί να σώσει τη Nuri. Για να τα καταφέρει θα πρέπει να βοηθήσει τον έμπορο Fahi, που γνωρίζει το ξόρκι για τις μεταμορφώσεις, να λύσει ένα αρχαίο αίνιγμα. Το αίνιγμα αυτό συνδέεται με τη ζωή της πριγκίπισσα Sadja, της πρωταγωνίστριας της δεύτερης ιστορίας του τίτλου. Η Sadja θέλει να βοηθήσει στον πόλεμο ενάντια στο στρατό των Borbarad και να γραφτεί με χρυσά γράμματα στις σελίδες της ιστορίας. Για να τα καταφέρει χρειάζεται τη λεγόμενη Mask of Malakkar (ατυχές όνομα), μια πανίσχυρη μαγική μάσκα.

Ανάμεσα σε αυτές τις δύο ιστορίες, η Daedalic συνθέτει μια ενδιαφέρουσα πλοκή που τροφοδοτείται από τη διαρκή εναλλαγή μεταξύ των δύο ιστοριών και πρωταγωνιστών. Αν και στην πορεία η ισορροπία μεταξύ των ιστοριών δεν διατηρείται πάντα, το τελικό αποτέλεσμα κρίνεται αρκετά ενδιαφέρον.

Φυσικά ο πυρήνας του Memoria δεν είναι απλώς η ιστορία του. Οι γρίφοι είναι αυτοί που στηρίζουν το gameplay και η Daedalic τα καταφέρνει. Έχουν την απαραίτητη δυσκολία (αν και κάποιες στιγμές παραείναι δύσκολοι), έχουν λογική και αρκετή ποικιλία, ιδιαίτερα λόγω του συστήματος με τα ξόρκια, αν και το τελευταίο θα μπορούσε να έχει αξιοποιηθεί περισσότερο. Σε γενικές γραμμές, οι γρίφοι διαδραματίζονται σε μερικές μόνο οθόνες και χρησιμοποιούν λίγα αντικείμενα (μαζί με τους απαραίτητους διαλόγους και επιλογές συζητήσεων που έχουμε συνηθίσει από τα παραδοσιακά point and click), επιτρέποντας στον παίκτη να εστιάσει στην εύρεση λύσης. Αυτή φυσικά δεν γίνεται πάντα εύκολα αντιληπτή, αλλά το παιχνίδι δίνει αρκετά στοιχεία για να βάλει τον παίκτη στο σωστό δρόμο. Τα “κολλήματα” δεν αποφεύγονται και μπορεί να κουράσουν σε ορισμένες στιγμές (ειδικά το τμήμα με το λαβύρινθο στο δάσος που δύσκολα λύνεται, αλλά ευτυχώς δίνεται επιλογή skip), αλλά γενικά η ροή δεν σπάει σε σημείο που να ενοχλεί.

Εκεί που το πράγμα χωλαίνει είναι στους ίδιους τους χαρακτήρες. Αν και η Daedalic έχει δημιουργήσει ενδιαφέροντες ρόλους, δεν καταφέρνει να δώσει το απαραίτητο βάθος σε όλους. Οι πρωταγωνιστές φυσικά ξεχωρίζουν, όπως και συγκεκριμένοι δεύτεροι ρόλοι, αλλά πολλοί κινούνται σε ρηχά νερά. Βασικό ρόλο σε αυτό παίζει η ποιότητα των voice-overs, με τους ηθοποιούς να παραδίδουν άνευρες ερμηνείες χωρίς ένταση και συναίσθημα. Υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά παραμένουν ακριβώς αυτό.

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο τεχνικός τομέας. Παρά το ότι ο κόσμος της Aventuria παραμένει ατμοσφαιρικός, με τις διάφορες τοποθεσίες να εμφανίζονται καλοσχεδιασμένες και με αρκετή ποικιλία και προσεγμένη καλλιτεχνική διεύθυνση, τα πράγματα καταρρέουν όταν το παιχνίδι προσπαθεί να κινήσει το οτιδήποτε. Το animation των χαρακτήρων είναι σπασμωδικό και θυμίζει παλαιότερες εποχές, ενώ το lip-syncing (ειδικά στις σκηνές όπου η κάμερα εστιάζει στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών) είναι μάλλον ανύπαρκτο. Και μπορεί αυτή η τεχνική λεπτομέρεια να είναι ακριβώς αυτό, μια λεπτομέρεια, όμως το ξύλινο animation και τα αδιάφορα voice-overs χαλάνε αρκετά την ατμόσφαιρα του τίτλου. Φυσικά η ιστορία και οι γρίφοι παίρνουν το αίμα τους πίσω, αλλά το πρόβλημα είναι υπαρκτό και μάλλον ανεξήγητο.

Τουλάχιστον, η ομάδα ανάπτυξης έκανε τα αδύνατα δυνατά για να μειώσει τα κλασικά μειονεκτήματα του είδους των point and click adventures. Έτσι το pixel hunting ανήκει στο παρελθόν, καθώς με το πάτημα ενός κουμπιού εμφανίζονται τα διάφορα hotspots, ενώ υπάρχει και βοήθεια στο συνδυασμό των αντικειμένων.

Η Daedalic καταφέρνει εν τέλει να πετύχει το στόχο της, έχοντας κάποιες απώλειες στην πορεία, αποδεικνύοντας την τέχνη της στο χώρο των adventures. Τα ατοπήματα του τεχνικού τομέα και ορισμένες από τις ανισορροπίες στη δυσκολία των γρίφων αφήνουν σίγουρα ανοιχτή την πόρτα για βελτιώσεις, αλλά ακόμα και έτσι, το γεγονός παραμένει. Το Memoria θα ικανοποιήσει τους φίλους του είδους και αυτό μάλλον είναι αρκετό.