Το Saints Row IV ξέρει, για πρώτη φορά, τι του γίνεται. Κι ας μην του φαίνεται.
Αν και η μεταστροφή φάνηκε από το Saints Row: The Third, η Volition (και η εκπλιπούσα THQ φανταζόμαστε) χρειάστηκε χρόνο για να δεχθεί ότι το χειρότερο που έχει να κάνει είναι να μιμείται και να ανταγωνίζεται το Grand Theft Auto. Το Saints Row IV ξεκίνησε ως expansion pack για τον προηγούμενο τίτλο, αλλά λόγω…βλακείας (η φόρτιση της λέξης είναι θετική) επεκτάθηκε σε κάτι πιο…μεγαλειώδες.
Στο νέο Saints Row ο πρωταγωνιστής που ελέγχει ο παίκτης γίνεται, για τους πιο άκυρους λόγους (και σε χρόνο μηδέν) πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Αφού βάλει στο Λευκό Οίκο μια (ζωντανή) τίγρη για διακόσμηση και εφαρμόσει κάποιες ακόμη γραφικές ιδέες, αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι…σε δύσκολη δουλειά πήγε και έμπλεξε. Ευτυχώς ο πλανήτης δέχεται επίθεση από εξωγήινους που αιχμαλωτίζουν την ανθρωπότητα σε έναν εικονικό, εφιαλτικό κόσμο κατά τα πρότυπα του Matrix. Σύντομα ο “Πρόεδρος” αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει, δραπετεύει, γίνεται Neo και αρχίζει τις εξορμήσεις στο εικονικό κόσμο. Ο τελευταίος δεν είναι άλλος από την πόλη Steelport, με τη διαφορά ότι οι συμμορίες είναι πλέον εξωγήινοι και ο ήλιος δεν ανατέλλει ποτέ, ενώ κάθε άλλο περιβάλλον αποτελεί όχι ιδιαίτερα εκτενής περιοχή αλλά ευκαιρία για σάτιρα και αναφορές σε κινηματογράφο, games και πολλά άλλα.
Σε αυτά θα διαπιστώσετε ότι το χιούμορ δεν είναι καθόλου πρόχειρο και τυχαίο, παρότι σταθερά “καμένο” και τα χαμόγελα δίνουν και παίρνουν από τους πιο υποψιασμένους επί των διαφόρων αναφορών. Για όλους τους άλλους υπάρχουν και πιο προφανείς χαζομοναδικές παραλογοτραγωδίες όπως το Dubstep Gun (διαλύει τα πάντα στην εμβέλειά του και κάνει όλα τα υπόλοιπα να χορεύουν σαν ρομπότ), ένα shotgun που έχει τη σχετική ισχύ και την ακρίβεια rifle (ίσως ο καλύτερος φίλος του gamer σε ένα ιδανικό open world περιβάλλον) και αμέτρητες άλλες διασκεδαστικές χαζομάρες. Τόσο στα σοβαρά έχει πάρει την κατάσταση τη Volition που όταν δεν σας ρίχνει σε παλαιάς σχολής platformer και άλλα παρόμοια, σας κάνει να νομίζετε ότι παίζετε Crackdown. Αντί για agility orbs έχετε clusters, skill trees χωρίς περιορισμούς πέραν του κόστους σε clusters, και πολύ σύντομα τα οχήματα χάνουν το νόημά του γιατί, πολύ απλά, ο πρωταγωνιστής τρέχει πιο γρήγορα. Άλλωστε, αφού είναι σίγουρος πως είναι ο Neo, όταν θέλει οπωσδήποτε να κάνει glide στην πόλη, μπορεί να πηδήξει απίστευτα ψηλά και να συνεχίσει από εκεί. Όταν δεν καβαλά τοίχους και άλλα, έχει υπερφυσικές δυνάμεις με τις οποίες μετατρέπει σε μπαλοζωάκια κάθε τύπο εχθρού, ακυρώνοντας συχνά την έννοια “μάχη”. Ευτυχώς κιόλας αφού η τεχνητή νοημοσύνη είναι σίγουρα τεχνητή αλλά όχι νοημοσύνη. Αν η μάχη λοιπόν είχε πιο ουσιαστικό ρόλο (ή έστω προσπαθούσε) το αποτέλεσμα θα ήταν καταστροφικό. Τώρα απλά είναι καταστροφικός ο πρωταγωνιστής/Neo/Πρόεδρος/παίκτης.
Όταν ξεφύγετε από το Crackdown είναι ώρα για Mass Effect. Εκτός του εικονικού κόσμου είναι αυτονόητο πως ο Πρόεδρος έχει το δικό του διαστημόπλοιο και πλήρωμα, loyalty missions και love interests, ακόμη και ανάπτυξη χαρακτήρων. Από αυτήν που απλώνεται παντού.
Και όταν λέμε παντού…εννοούμε παντού εκτός από τον τεχνικό τομέα. Με εξαίρεση την έκδοση του PC (για τους κλασικούς λόγους) οι λοιπές εκδόσεις έχουν σαφές πρόβλημα με το frame rate, ειδικά δε όταν ο πρωταγωνιστής και υπερφυσικές του ικανότητές “ξεφεύγουν”. Το θέμα είναι βέβαια πως, εξ αρχής, η μηχανή δεν πρόκειται να εντυπωσιάσει, ούτε και φέρει σοβαρές βελτιώσεις σε σχέση με τον προηγούμενο τίτλο. Δεν περιμένουμε επίδοση Rockstar (άλλωστε δεν υφίσταται καν το ανάλογο budget) αλλά τουλάχιστον το frame rate, με τους υπόλοιπους παράγοντες σχεδόν σταθερούς, έπρεπε να είχε φροντιστεί περισσότερο. Πόσο μάλλον όταν το Saints Row IV είναι, για το είδος, αρκετά μικρό σε διάρκεια (δηλαδή δεν ξεπερνά τις 20 ώρες ακόμη και αν καταφύγετε στον ψυχαναγκασμό). Από την άλλη βέβαια αυτό δεν του βγαίνει σε κακό διότι αποφεύγεται ο κορεσμός από το ύφος και το χιούμορ που το διαπνέει.
Το Saints Row IV έξυπνα αποστασιοποιείται από κάθε άσκοπο κυνήγι του GTA, για πρώτη φορά πατά στα δικά του πόδια και σε πολλές περιπτώσεις, είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που έχουμε συνηθίσει να υποθέτουμε χάρη στους προκατόχους του. Αντί για τάχα μου κοινωνική κριτική, τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από την tech pop κουλούρα και όχι μόνο. Δεν νοιάζεται για το ρεαλισμό, κάνει τη ζωή του παίκτη πιο εύκολη σε διάφορα επίπεδα (όπως στη διαχείριση των side quests) και γενικά κάνει το δικό του.
Δηλαδή η τρέλα πήγε στα βουνά, δεν της άρεσε αυτό που είδε, πήγε στο διάστημα και γύρισε με το Saints Row IV.
