Με τους δονητές ανά χείρας.
Είναι σύνηθες φαινόμενο στις παρουσιάσεις μερικών τίτλων στην Gamescom να σκάμε και κανένα γελάκι που και που, είτε αν ειπωθεί κάτι χιουμοριστικό από τον άνθρωπο που μας παρουσιάζει τον τίτλο είτε από τις ατάκες του ίδιου του τίτλου. Στο preview του South Park το “κακό” παράγινε. Και το θέμα είναι πως στην προκειμένη περίπτωση το τόσο γέλιο κατάφερε να μας φέρει σε σύγκρουση με την δεοντολογία του Authority. Θα εξηγηθούμε.
Εκτός του ότι μιλάμε για έναν από τους πιο αστείους τίτλους που έχει δει ο γράφων (πράγμα που ελαφρώς οφείλεται και στο γεγονός πως είναι μεγάλος fan της τηλεοπτικής σειράς) ο τίτλος της Obsidian καταφέρνει να είναι και ενδιαφέρων σε μεγάλο βαθμό.
Σαν εισαγωγή στον κόσμο που θα αντικρίσετε στο Stick of Truth, ο παίκτης μπορεί να ανατρέξει σε μνημειώδη επεισόδια της σειράς σαν και το The Return of the Fellowship of the Ring to the Two Towers. Ή και στο Make Love not Warcraft. Αυτή η διαστρέβλωση της πραγματικότητας με τις παράλληλα πανέξυπνες αναφορές και την ακόλουθη κοινωνική κριτική, διατρέχει και το Stick of Truth. Όταν όμως το λέμε με αυτόν τον τρόπο ακούγεται κάπως αδιάφορο. Ας εξηγηθούμε λίγο περισσότερο. Στον τίτλο της Obsidian, ο γράφων δεν ενδιαφέρεται πολύ για το gameplay ή τα συνήθη στοιχεία που τον απασχολούν όταν ασχολείται με κάποιον τίτλο. Αν το Stick of Truth, καταφέρει να περάσει την αίσθηση έστω ενός και μόνο επεισοδίου της τηλεοπτικής σειράς, με την αντίστοιχη γραφή και τα αντίστοιχα επίπεδα χιούμορ, θα θεωρηθεί επιτυχημένος.
Χωρίς να θεωρείται κιόλας αυτό μία παράβαση της δεοντολογίας του Authority. Αυτό όμως εννοούσαμε περί “σύγκρουσης”. Και ήταν η πρώτη σκέψη που είχαμε όταν αντικρίσαμε το menu των αντικειμένων του ήρωά μας. Από το vibroblade (ναι, έχετε καταλάβει απολύτως για τι μιλάμε) με την υποσημείωση “το αγαπημένο της μαμάς του Cartman” μέχρι ένα “δοξασμένο” βρακί τυλιγμένο με αλουμινόχαρτο, που προσφέρει ειδική άμυνα έναντι σε επιθέσεις από “τεταρτάκια” του δημοτικού. Η γραφή των Matt Stone και Trey Parker απλώνεται από τα menu και τις επιλογές εντός του τίτλου, μέχρι την υπόθεση και τους διαλόγους φυσικά. Και όλα είναι εκεί για να θυμίζουν ένα κανονικό επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς. Πράγμα που σημαίνει επίσης πως η μετάβαση από ένα cutscene στο gameplay γίνεται αβίαστα σε βαθμό που κάποιος που παρακολουθεί τον τίτλο να μην μπορεί να αντιληφθεί σε πρώτη φάση αν μιλάμε για το ένα ή το άλλο.
Το ίδιο δε, ισχύει και για το voice acting που έχει γίνει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που γίνεται και στα επεισόδια. Η υπόθεση πάντως, για το αρχείο, αφορά το διαχωρισμό του South Park σε δύο στρατόπεδα, από τη μια τα “elf” με αρχηγούς τους Stan και Kyle και από την άλλη τη φυλή των ανθρώπων με τον Μάγο Cartman. Και όλα αυτά εξαιτίας του Stick of Truth. Ο παίκτης στον τίτλο αναλαμβάνει το ρόλο ενός νέου παιδιού στην πόλη που βρίσκεται στη μέση όλης αυτής της κατάστασης (με την δυνατότητα να επιλέξει πλευρά) και που αναζητά να ανέβει στην “ιεραρχία”. Και προφανώς για να γίνει αυτό πρέπει να επιστρατεύσει τις μαγικές του δυνάμεις και μιας και μιλάμε για παιδάκια δημοτικού, αυτές οι δυνάμεις αφορούν την ικανότητά τους να… αερίζονται αυτοβούλως. Αυτό είδαμε κιόλας σε ένα σημείο του demo που ο ήρωας μας, αφού… αερίστηκε, κράτησε στα χέρια του το εύφλεκτο αέριο και έβαλε φωτιά σε έναν δαυλό. Αυτό ακολούθως πυροδότησε μία μικρή έκρηξη, η οποία έριξε μία στοίβα από καρέκλες στα κεφάλια δύο ανυποψίαστων αντιπάλων στο υπόγειο του σπιτιού που εκτυλισσόταν η δράση. Διόρθωση: στο “μπουντρούμι” όπου εκτυλισσόταν η δράση καθώς μιλάμε για ένα dungeon με το αντίστοιχο φυσικά looting. Η δράση από όσο είδαμε, δείχνει να μοιράζεται προσεκτικά ανάμεσα σε εξερεύνηση, σε μάχη και ξεκαρδιστικούς διαλόγους. Αυτό το παράδειγμα δε, με τον δαυλό, δεν ήταν η κανονική μάχη του τίτλου αλλά ένας τρόπος να ξεφορτωθεί ο παίκτης τους αντιπάλους του γρήγορα χωρίς να εμπλακεί σε κανονική μονομαχία. Η κανονική μάχη, βρίσκεται στα πρότυπα της turn-based κατηγορίας με τους ήρωες να εκτελούν επιθέσεις και ειδικές κινήσεις ανά γύρο.
Στο δικό μας demo η μάχη που είδαμε ξεκίνησε αφού η ομάδα του παίκτη, απαρτιζόμενη από τον νεοφερμένο και τον Butters, συνάντησε τον “Μεγάλο Βάρδο Jimmy”. Ναι, τον γνωστό Jimmy, τον παραπληγικό κωμικό και εξαιρετικά ταλαντούχο πιτσιρικά που ενίοτε τραυλίζει. Πριν δε, καταφέρει να τελειώσει η συζήτηση μαζί του, εμφανίστηκε με έντονα γράμματα η προτροπή να κάνει skip ο παίκτης τη συνομιλία. Η μάχη διεξήχθη μεταξύ του Jimmy, που είχε την ικανότητα να τραγουδά για να ενισχύει την άμυνά του και δύο από τους υποτακτικούς του εναντίον της ομάδας του παίκτη. Ακόμα όμως και οι επιθέσεις ήταν ξεκαρδιστικές. Με σκοπό να εκμηδενίσουν το προτέρημα των αντιπάλων τους, οι ήρωές μας χρησιμοποίησαν ένα… “shit nugget” για να τους κάνουν να αηδιάσουν και να χάσουν ένα γύρο από τις επιθέσεις τους.
Δεν πρόκειται να αποκαλύψουμε πως τελειώνει φυσικά το demo. Το μόνο σίγουρο όμως, είναι πως πρόκειται για τον μόνο τίτλο που κατάφερε να μας κάνει να γελάσουμε τόσο πολύ σε παρουσίαση. Και αυτή θα είναι και η μεγάλη νίκη του: Το αν θα καταφέρει δηλαδή να μείνει πιστό στα standard της σειράς. Από όσο είδαμε, αυτό το καταφέρνει. Και το fan service προσεγγίζει δυσθεώρητα επίπεδα.
