There is always sunshine after rain…
Από την εποχή που ο Wells δημοσίευσε το 1897 τον «Αόρατο Άνθρωπο», κάθε άνθρωπος έχει ευχηθεί τουλάχιστον μια φορά στην ζωή του να αποκτήσει την απόλυτη ανωνυμία και αδιαφάνεια που προσφέρει ένα αόρατο σώμα. Φυσικά η νουβέλα του Wells και ακολούθως το Rain, πρωτίστως διηγείται τα προβλήματα που δημιουργεί η ασταθής αυτή φύση της ύλης.
Το Rain αφηγείται την ιστορία ενός μικρού αγοριού που χάνει τη βόλτα του στο συνοικιακό τσίρκο λόγω αυξημένου πυρετού – συν τοις άλλοις, η βραδιά δεν ενδείκνυται για δραστηριότητες, αφού η καταρρακτώδης βροχή μαστιγώνει τους δρόμους. Μέσα σε αυτήν την παραζάλη, ο πιτσιρικάς χαζεύει από το παράθυρο την άδεια πόλη, όταν αντιλαμβάνεται την καταδίωξη ενός μικρού κοριτσιού από ένα ανείπωτο πλάσμα. Θέλοντας να βοηθήσει, μπλέκεται σε μια παράλληλη διάσταση όπου αυτός, το κορίτσι και οι λοιποί τερατόμορφοι κάτοικοι είναι εντελώς αόρατοι. Η περιπέτεια του μόλις έχει ξεκινήσει…
Υπάρχει μια σύγχυση ως προς το ύφος του Rain. Η πρώτη εντύπωση αφήνει την αίσθηση ενός horror platform, διαδραματιζόμενο σε μια Βικτωριανή πρωτεύουσα. Οι σκιές-τέρατα που καταδιώκουν τα παιδιά, θα μπορούσαν να πλαισιώσουν ένα από τα πιο σκοτεινά παραμύθια των αδελφών Grimm. Η fixed αλλά διαρκώς κινούμενη κάμερα, που ακολουθεί τη δράση κυρίως ψηλά και ισομετρικά, θυμίζει άλλωστε τις παλιότερες εκδόσεις των Silent Hill και Biohazard. Έπειτα η ιδέα των αόρατων ηρώων, προϊδεάζει αναπόφευκτα σε κάποιο ghost story.
Αργότερα και όταν τελικώς γίνει η «επανένωση» αγοριού-κοριτσιού, διαπιστώνουμε ότι το βάρος μετατοπίζεται στις ιδέες της φιλίας, της συνεργασίας και της αγάπης. Υφίσταται βέβαια διαρκώς η μαινόμενη απειλή της αθάνατης φιγούρας του Unknown (ο πλέον επίμονος διώκτης στο παιχνίδι που ποτέ δεν εξηγείται ο ρόλος του), αλλά ακόμα και αυτή, έχει περισσότερο ενωτικό χαρακτήρα στην σχέση μεταξύ των ηρώων. Με λίγα λόγια, το Rain είναι ένα «γκρίζο» παραμύθι που φέρει όλα τα χαρακτηριστικά μιας αλαφροΐσκιωτης ιστορίας.
Άσχετο από το ύφος, το Rain δεν διαφοροποιείται αρκετά από το σύνηθες μοτίβο ενός απλουστευμένου puzzle-platform στο στυλ του ICO. Ο κεντρικός μηχανισμός βασίζεται στην ιδέα της συγκαλυμμένης μετακίνησης στην πόλη, καθότι το αγόρι δεν έχει ουδεμία επιθετική ικανότητα. Το ότι είναι αόρατος του δίνει ένα προφανές πλεονέκτημα, αλλά πρακτικά δεν έχει κανένα αντίκρισμα όσο αυτός βρίσκεται εκτεθειμένος στην βροχή, αφού αυτή σχηματίζει απόλυτα το περίγραμμα του.
Σε καλυμμένους χώρους και υπόστεγα επομένως, πρακτικά χειρίζεστε το κενό, με μοναδικό οδηγό τις υδάτινες πατημασιές που αφήνει ο χαρακτήρας. Αργότερα εισάγονται και οι λιμνούλες από λάσπη, που βρωμίζουν τα ρούχα και τα παπούτσια, μαρτυρώντας τη θέση μας και… αυτό ήταν. Το ενδιαφέρον εξανεμίζεται όπως και οι σταγόνες της βροχής – ο σχεδιασμός άλλωστε δεν ευνοεί ιδιαίτερα ούτε το puzzle αλλά ούτε το platform στοιχείο. Μόνο η εξέλιξη της ιστορίας (που προωθείται μέσω στατικού κειμένου που παρεμβάλλεται πολύ όμορφα κατά τη διάρκεια του gameplay) και η σχέση των δύο ηρώων είναι ικανή να σας κρατήσει μέχρι τέλους.
Και βέβαια το soundtrack που κατέχει δεσποτικό ρόλο, ενισχύοντας περαιτέρω αυτήν τη μελιστάλαχτη ατμόσφαιρα. Κεντρικό θέμα κατέχει το Clair de Lune του DeBussy, μια τόσο φθινοπωρινή μελωδία, εξαίσια δεμένη με τους ambient ήχους της βροχής. Ένα πράγμα θα αναφωνήσουν σίγουρα όσοι δουν το Rain: τα videogames χρειάζονται περισσότερη κλασική μουσική.
Και οι υπόλοιπες συνθέσεις πάντως είναι εξαιρετικές και απόλυτα ταιριαστές. Υπάρχουν οι επιβλητικές ενορχηστρώσεις που χρησιμοποιούν σαν πρώτο όργανο το βιολί και θυμίζουν αρκετά το Shadow Of The Colossus – το ακορντεόν και η παιχνιδιάρικη διάθεση στα υπόλοιπα κομμάτια, θα φέρει μνήμες από Yann Tiersen. Η θεματική αυτή εναλλαγή ισορροπεί τις έννοιες του σκότους-φωτός, που όπως θα διαπιστώσετε παίζοντας το παιχνίδι, έχουν πρωταρχικό ρόλο στην αφήγηση. Δυστυχώς οι πρωτότυπες μελωδίες είναι μάλλον λίγες σε αριθμό, με αποτέλεσμα να ανακυκλώνονται συχνά στα οκτώ κεφάλαια που διαρκεί ο τίτλος.
Το Rain δεν θα σας απασχολήσει περισσότερο από ένα απόγευμα: η διάρκεια του μετά βίας ξεπερνά τις δύο ώρες. Πρακτικά, υπάρχει κίνητρο που δικαιολογεί και ένα δεύτερο playthrough, εφόσον βρίσκει νόημα κάποιος στην συλλογή collectibles (τα οποία αναπαριστούν την μνήμη και τις σκέψεις του αγοριού). Ελάχιστες ακόμα διευκρινήσεις θα δοθούν και σε αυτούς, σχετικά με την αόριστη φύση της ιστορίας. Το σημαντικότερο πρόβλημα όμως αφορά τη φτωχή αξιοποίηση της πολύ έξυπνης ιδέας (δηλαδή τη βροχή και το αόρατο φάσμα), με συνεπακόλουθο η πρόκληση να βρίσκεται σε χαμηλά επίπεδα. Υπό αυτό το πρίσμα, μοιάζει συνετό να περιμένετε την αναπόφευκτη πτώση τιμής για να δείτε το Rain.
