Το κύκνειο άσμα του κόρακα
Το δεύτερο μέρος του The Raven (Amnesty Of Lies), αν και δεν ήταν άσχημο, αποτέλεσε μια μικρή απογοήτευση κυρίως γιατί φαινόταν ότι η κατεύθυνση της ιστορίας οδηγούνταν σε τροπή που δεν φάνταζε ιδιαίτερα γοητευτική. Μετά την ολοκλήρωση του τρίτου και τελευταίου κεφαλαίου, παραδεχόμαστε ότι δεν θα μπορούσαμε να είχαμε υποπέσει σε μεγαλύτερο λάθος.
Ο επίλογος της ιστορίας γράφεται με υποδειγματικά γράμματα: απόλυτα απρόβλεπτος, αλλά ταυτόχρονα δεμένος τόσο σωστά, σχεδόν απολαυστικά. Δεν αφήνει αναπάντητα ερωτήματα, ούτε αφήνει διάσπαρτες «τρύπες». Εν ολίγοις, βγάζει νόημα.
Η απόφαση της KING Art να επαναλάβει σημαντικό κομμάτι της δράσης υπό την οπτική γωνία τριών διαφορετικών χαρακτήρων, την ανάγκασε σε μια διεξοδική ανάλυση του σεναρίου και τελικώς την δικαίωσε πλήρως. Ίσως θα μπορούσε το φινάλε να ξοδέψει λίγο χρόνο και για το συνοδευτικό καστ, καθώς δεν γίνεται ουδεμία αναφορά σε αυτό. Κατά τα άλλα, το The Raven ρίχνει αυλαία με αριστουργηματικό τρόπο, ακριβώς όπως θα άρμοζε και σε καλογραμμένο αστυνομικό μυθιστόρημα.
Ο τρίτος και τελευταίος χειριζόμενος χαρακτήρας παρουσιάζεται στην απαρχή του επεισοδίου, κρατώντας όμως για μικρό διάστημα τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Τα ηνία επιστρέφουν πάλι στον ήρωα που είδαμε στο Amnesty Of Lies, ενώ ο πάντα συμπαθής Zellner πλέον δεν είναι διαθέσιμος, αλλά απλά παρίσταται σε μερικά cutscenes – το ίδιο συμβαίνει και με τον εξίσου σημαντικό Legrand.
Η πλοκή ξεκινά για ακόμα μια φορά στο επιβατικό Lydia, αυτή τη φορά όμως αποκαλύπτονται πλήρως οι πτυχές και οι δράσεις του κορακιού (και όχι μόνο). Παρόμοια τακτική ακολουθείται και στο μουσείο του Καΐρου, που αποσαφηνίζονται οι λεπτομέρειες της ληστείας από πρώτο χέρι (δηλαδή χειριζόμενοι τον αυτουργό).
Βέβαια παρά την πολύ ενδιαφέρουσα οπτική, η αλληλεπίδραση μεταξύ των χαρακτήρων παραμένει ελάχιστη, αν εξαιρέσουμε την εισαγωγική σκηνή. Πλέον όμως γίνεται απόλυτα κατανοητή αυτή η σχεδιαστική εμμονή – δεν στέκει ο ενορχηστρωτής μια ληστείας να επιδίδεται σε καθημερινή κουβεντούλα με τους υπολοίπους. Ακόμα και σε αυτές τις λίγες στιγμές, το επίπεδο γραφής είναι τέτοιο που αποκαλύπτει στο έπακρο την ιδιοσυγκρασία κάθε χαρακτήρα. Ακολούθως παραμένουν τα εύστοχα σχόλια και οι διεξοδικές περιγραφές στις οποίες επιδίδονται οι ήρωες. Ειδικά το προαναφερθέν χαρακτηριστικό, θα σας θυμίσει τις παλιές καλές εποχές του είδους.
Τα προβλήματα τεχνικής φύσεως δεν έχουν επιλυθεί όπως πιθανόν θα έχετε ήδη φανταστεί. Η αργή απόκριση, το εκτενές loading και τα άτονα facial animations είναι τα πλέον ενοχλητικά – συν τοις άλλοις υπάρχει ένα περιστατικό όπου ίσως χρειαστεί να αλλάξετε την ανάλυση της οθόνης σε αναλογία widescreen, ώστε να βρείτε το εξαφανισμένο hotspot του «πετσοκομμένου» κάδρου και να προχωρήσετε περαιτέρω. Είναι πράγματι απορίας άξιο πως διέφυγε από την αντίληψη των developers τόσο εξόφθαλμη παρατυπία.
Ελαφρώς βελτιωμένοι σε σχέση με το δεύτερο μέρος, κρίνονται οι γρίφοι που παραμένουν φυσικά σχεδόν στην ολότητα τους item-based. Η αλήθεια είναι ότι δεν προσφέρει και πολύ δόκιμο έδαφος το setting του τίτλου για πιο περίτεχνες/σοφιστικέ ιδέες. Συν το γεγονός ότι το A Murder Of Ravens έχει σαν πρωταρχικό στόχο την ατμόσφαιρα εποχής και το σενάριο – τα υπόλοιπα μπαίνουν αναπόφευκτα σε δεύτερη μοίρα.
Συνοψίζοντας, η ολοκλήρωση του The Raven, συμπληρώνει τόσο αρμονικά τα κομμάτια του παζλ, που αυτομάτως γίνεται ευνοϊκότερη η εικόνα και για τα προηγούμενα επεισόδια. Ίσως αν το παιχνίδι κυκλοφορούσε στην ολότητα του και δεν είχε επιλεχθεί το μοντέλο του episodic content, να έχαιρε πολύ καλύτερης αποδοχής. Και πάλι, παραμένει εξαιρετικά τίμιο το γεγονός ότι η KING Art διάθεσε και τα τρία επεισόδια σε διάστημα μικρότερο των δύο μηνών. Το The Raven πραγματικά μας εξέπληξε ευχάριστα – δεν είναι για όλους σίγουρα, αλλά όσοι αγαπούν τις ιστορίες εποχής και τα point & click, δεν μπορούν να κάνουν καλύτερη επιλογή αυτήν την περίοδο.
Περισσότερα στο κείμενο που θα συνοψίσουμε τη σειρά, όπου θα βρείτε και τη βαθμολογία που απέσπασε από το Authority.
