Η προσομοίωση του “φτιαχτού” σπάει καρέκλες σε σβέρκα
“Η καρέκλα πάνω στο τραπέζι χωράει δυόμισι άτομα”. Η φράση αυτή, εκτός από κάτι που έτυχε να ακούσω με τα αυτιά μου πριν από αρκετά χρόνια, μπορεί κάλλιστα να περιγράψει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το WWE ως gaming franchise.
Άλλαξε χέρια πριν από μερικούς μήνες, με την κατάρρευση της THQ να το οδηγεί στην 2K Sports. Μπορεί ο εκδότης να άλλαξε αλλά ο developer παραμένει σταθερός και είναι, φυσικά, η ιαπωνική Yuke’s. Η οποία πραγματικά δεν ξέρουμε τι κάνει πλέον. Η φετινή κυκλοφορία είναι σίγουρα μεταβατικό στάδιο. Η μεταφορά ιδιοκτησίας, σε συνδυασμό με την υποδοχή νέου hardware, ειδικά για σειρά με ετήσιες κυκλοφορίες καθιστούν την όλη κατάσταση μη διαχειρίσιμη.
Όπως πέρυσι με το Attitude Era έτσι και φέτος ο νέος τίτλος WWE βασίζεται στη νοσταλγία των παλαιότερων. Από εκεί που εστίαζε σε μία μόνο συγκεκριμένη εποχή, ενοποιεί 46 σημαντικούς αγώνες από τα 30 τελευταία χρόνια για να συνθέσει το 30 Years Of Wrestlemania. Όσοι θυμούνται θα αναπολήσουν, όσοι απορούν θα βρουν συγκεντρωμένες τις σημαντικότερες στιγμές του franchise. Εδώ κάθε αγώνας συνοδεύεται από objectives. Η ολοκλήρωση την τελευταίων “ρίχνει” στη μάχη εμβόλιμες προσομοιώσεις/στιγμιότυπα από τις πραγματικές ιστορικές αναμετρήσεις, φέρνοντας έτσι το θέαμα ακόμη πιο κοντά σε όσα μπορεί κάποιος να θυμάται (ή να έχει κρατήσει σε VHS που φοβάται να παίξει μήπως και αντέξουν περισσότερο οι μαγνητικές ταινίες).
Μέσα σε όλα υφίσταται και το The Streak όπου οι παίκτες είτε ως The Undertaker είτε ως ο αντίπαλός του, επιχειρούν να σπάσουν ή να κρατήσουν το ιστορικό σερί των εικοσιενός συνεχόμενων νικών σε Wrestlemania. Από όποια πλευρά και να σταθείτε, η ατμόσφαιρα μυρίζει Survival και Arcade.
Όλοι έχουν πρόσβαση σε δεκάδες χαρακτήρες, αλλά καλό είναι να δοκιμάσουν τη δημιουργία του δικού τους χαρακτήρα με λεπτομερή ρουχισμό, intro cut scenes κ.λπ. στον κλασικό πλέον (αλλά τεχνικώς βελτιωμένο φέτος, ειδικά σε ταχύτητα απόκρισης) editor. Ο editor είναι μια πτυχή της σειράς που φέρει τη δική της φήμη. Δικαίως μάλιστα αφού προσφέρει ιδιαίτερη ελευθερία, για τελείως παράξενους, εξωπραγματικούς (και μη) συνδυασμούς.
Με τα περισσότερα modes να μένουν ίδια και απαράλλαχτα σε σχέση με άλλες χρονιές, είναι απολύτως λογικό πως, αργά ή γρήγορα, όλα κρίνονται στο ρινγκ. Και εκεί τα πράγματα δεν είναι σε ιδιαίτερη φόρμα. Το απανωτό countering που χαρακτηρίζει τους αγώνες μεταξύ εξοικειωμένων παικτών μετριάζεται κάπως, όχι όμως επαρκώς. Τα αιώνια ζητήματα με collision detection ζουν και βασιλεύουν, οι εναλλαγές στο animation είναι το ίδιο αφύσικες και άχαρες, πολλές κινήσεις στερούνται ειδικού βάρους και η τεχνητή νοημοσύνη πιστεύει ότι είναι ο George Clooney στον Ειρηνοποιό, τη στιγμή που είναι η Μιχαλονάκου στο Ερωτοδικείο. Η εκπληκτική στασιμότητα σε μηχανισμούς και τεχνική βάση σε ένα, κατά βάση, fighting game είναι παροιμιώδης. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε ότι σε κάθε άλλο fighting game η βαρύτητα θα έπεφτε στο σύστημα μάχης και στη εν λόγω σειρά αυτό είναι πάντα η μεγαλύτερη αδυναμία.
Από μια άποψη, ακόμη και με αυτά τα ζητήματα, μπορεί να πει κάποιος ότι το WWE 2K14 είναι πιστό ακόμη και στη στημένη φαιδρότητα ενός show που συχνά πλασάρεται ως άθλημα. Το πρόβλημα είναι πως, παρότι όντως πρόκειται για show με σενάριο και προκαθορισμένα αποτελέσματα, εξελίξεις και έχθρες, δεν αλλάζει το ότι οι απανταχού παλαιστές όντως εκτελούν stunts που απαιτούν πρόβες, συντονισμό και μια κάποια ικανότητα. Παρότι λοιπόν συστηματικά αιχμαλωτίζεται η θεατρικότητα σε κομμάτια του παιχνιδιού που δεν είναι διαδραστικά, δεν συμβαίνει το ίδιο στην καρδιά του WWE 2K14.
Είναι πλέον φανερό πως απαιτείται μεγάλη αλλαγή, όχι με διορθώσεις, αλλά με νέα εκκίνηση. Και η νέα γενιά hardware, ελπίζουμε, αποτελεί μια καλή αφορμή για ριζική ανανέωση. Αλλιώς θα μείνουμε σε ματιές θεάματος που θα έχουν τόση ουσία όσο και η φράση που ανέφερα στο ξεκίνημα του παρόντος.
