Φινάλε με φινέτσα
H Level-5 κλείνει μετά από τόσα χρόνια τη σειρά Layton, με το τρίτο επεισόδιο της prequel τριλογίας στο 3DS.
To Azran Legacy δεν προσπαθεί να φέρει τα πάνω κάτω στη σειρά. Άλλωστε κάτι τέτοιο θα ήταν μάλλον παράδοξο για έναν τελευταίο τίτλο μιας σειράς. Αντίθετα το Professor Layton And The Azran Legacy στηρίζεται και εκμεταλλεύεται την ιδιόμορφη συνταγή των προκατόχων του και προσφέρει μια ενδιαφέρουσα ιστορία που δίνει απαντήσεις σε διάφορα ερωτήματα. Για άλλη μια φορά οι γρίφοι και τα παζλ κλέβουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο, αν και μετά από τόσα χρόνια η ποικιλία τους δεν πρόκειται να συναρπάσει κανέναν. Ναι μεν υπάρχουν αρκετά, όμως όλα εμπίπτουν σε γενικές κατηγορίες (π.χ, γρίφοι μαθηματικών ή παρατηρητικότητας και λογικής), κατηγορίες που έχουμε πλέον μάθει να περιμένουμε από έναν τίτλο Layton.
Βασικά, αυτή η γνώριμη αίσθηση που αφήνει το Professor Layton And The Azran Legacy είναι και το κύριο χαρακτηριστικό του. Πρόκειται για έναν παραδοσιακό τίτλο της σειράς, ο οποίος δεν μπορεί να διευρύνει το κοινό που έχει ήδη κερδίσει. Το περίεργο είναι ότι παρά την επανάληψη που χαρακτηρίζει τη δομή του, η γοητεία του δεν έχει μειωθεί. Λίγο η παρουσίαση που εκμεταλλεύεται σωστά το 3DS, λίγο η πρόκληση των γρίφων και λίγο η ιστορία που έχει το ενδιαφέρον της, καταφέρνουν να κερδίσουν τις εντυπώσεις.
Η ιστορία, που παίζει όπως πάντα συμπληρωματικό ρόλο, περιστρέφεται γύρω από την ανακάλυψη ενός κοριτσιού που βρέθηκε παγωμένο σε ένα κομμάτι πάγου για πάρα πολλά χρόνια. Το μυστηριώδες κορίτσι κρύβει πολλά και αποτελεί το έναυσμα για μια ακόμα περιπέτεια για τον Layton. Μόνο που αυτήν τη φορά, η ιστορία εκτυλίσσεται σε διάφορες περιοχές, ενώ μετά από κάποιες ώρες η δομή και η εξέλιξη απελευθερώνονται από τα δεσμά της γραμμικότητας, δίνοντας στον παίκτη την ψευδαίσθηση της ελευθερίας. Στην ουσία, ο παίκτης μπορεί να επιλέξει να ασχοληθεί με όποια περιοχή θέλει, αν και αυτή η επιλογή δεν έχει ιδιαίτερη επίπτωση στην ίδια την ιστορία. Ακόμα και έτσι όμως, η αλλαγή στη ροή είναι ευπρόσδεκτη.
Το ίδιο ευπρόσδεκτη είναι και η γενικότερη παρουσίαση του τίτλου. Οι διάφορες περιοχές εμφανίζονται πιο ζωντανές από τις αντίστοιχες των εκδόσεων του DS, καθώς διαθέτουν περισσότερο animation. Ακόμα και το εφέ 3D παίζει το ρόλο του, μετατρέποντας τις δισδιάστατες περιοχές σε όμορφα διοράματα. Δυστυχώς το εφέ δεν μεταφέρεται στο κομμάτι των γρίφων, καθώς κατά τη διάρκεια της επίλυσής τους, παίζει πιο δευτερεύοντα ρόλο.
Επιστρέφοντας στην ιστορία, αυτή έχει τις ανατροπές και τα μυστήριά της, αλλά δεν αποφεύγει τα προβλήματα στη ροή της. Το ξεκίνημα είναι αρκετά δυνατό, αλλά από ένα σημείο και μετά η εξέλιξη χάνει μερικώς το ρυθμό της και κινδυνεύει να κουράσει. Σε αυτό συμβάλλει και το βασικότερο ελάττωμα που χαρακτηρίζει ολόκληρη τη σειρά. Και δεν είναι άλλο από τη σύνδεση της ιστορίας με τους ίδιους τους γρίφους. Πέρα από ορισμένες φωτεινές εξαιρέσεις, η σύνδεση των γρίφων με την ιστορία είναι το λιγότερο χοντροκομμένη. Ναι ο τίτλος εστιάζει στους γρίφους και τα παζλ, αλλά είναι κρίμα η προσπάθεια που γίνεται στο κομμάτι της ιστορίας να μειώνεται από τη σύνδεση των δύο τμημάτων. Πολλές φορές τα παζλ εμφανίζονται χωρίς ιδιαίτερη δικαιολογία (π.χ. “αυτό μου θύμισε ένα γρίφο” ή “για να σας πω, λύστε μου αυτόν το γρίφο”) και σπάνε το ρυθμό της ιστορίας, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι πολλά από αυτά διαρκούν αρκετή ώρα. Μια πιο στενή σύνδεση με τα objectives του τίτλου θα ήταν σίγουρα ευπρόσδεκτη, αλλά κάτι τέτοιο δεν επιχειρείται καν.
Τουλάχιστον, οι ίδιοι οι γρίφοι δεν έχουν χάσει το ενδιαφέρον τους. Ναι κινούνται στις ίδιες κατηγορίες που υπήρχαν και στους προηγούμενους τίτλους, ναι υπάρχουν επαναλήψεις και ομοιότητες, αλλά σε γενικές γραμμές προσφέρουν την απαραίτητη πρόκληση, χωρίς όμως να ξεφεύγουν από την πεπατημένη της σειράς.
Εννοείται ότι το Professor Layton And The Azran Legacy δεν στηρίζεται μόνο στην ιστορία ή τους γρίφους. Η Level-5 έχει για άλλη μια φορά προσθέσει στον τίτλο διάφορα collectibles, αλλά και τρία mini-games που παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Ειδικότερα το Nut Roller, όπου ο παίκτης προσπαθεί να οδηγήσει ένα βελανίδι σε μια διαδρομή γεμάτη εμπόδια, παρέχει αρκετή πρόκληση και ξεχωρίζει με άνεση. Από την άλλη, το Dress Up, όπου ο παίκτης πρέπει να ντύσει χαρακτήρες με συγκεκριμένο τρόπο είναι μάλλον αδιάφορο, ενώ το Blooms & Shrooms, όπου στόχος είναι η δημιουργία ενός κήπου με βάσει συγκεκριμένους κανόνες, βρίσκεται κάπου ανάμεσα στα δύο.
Το Professor Layton And The Azran Legacy είναι σίγουρα ένα αξιόλογο φινάλε σε μια ιδιόμορφη και ενδιαφέρουσα σειρά. Μπορεί να έχει χάσει τη γοητεία της αρχικής πρωτοτυπίας και να μην κάνει προσπάθειες για αλλαγές, αλλά η δημιουργία της Level-5 διατηρεί τη γοητεία της. Επιμένει να κάνει τα ίδια λάθη, όπως είναι η κακή σύνδεση γρίφων και ιστορίας και η προβληματική ροή στην ιστορία, αλλά αντιτάσσει σε αυτά μια ιδιομορφία που δεν αναπαράγεται εύκολα. Δεν θα κερδίσει νέους φίλους, αλλά δεν πρόκειται να απογοητεύσει τους παλιούς. Αλλά ούτε και θα τους συναρπάσει όπως πρώτα.
