Ο Gerhard Richter, ο χρόνος και ο Πρωτέας
Το πρώτο πρόσωπο του ενικού είναι κάτι που στο Authority αποφεύγουμε συστηματικά. Είναι δε, ένα από τα occupational hazards της κριτικής, αυτή η προσπάθεια να ισορροπηθούν τα απρόσωπα στοιχεία με το βραχνά της προοπτικής και της άποψης. Δεν είναι ούτε εύκολο ούτε όμως και συνηθίζεται. Ο γράφων δε, έχει ανακαλύψει τρόπους να εισάγει τα δικά του στοιχεία με όσο το δυνατόν περισσότερο τακτ αλλά και διακριτικότητα, ώστε να μένει ικανοποιημένος τόσο ο θείος Eco όσο και το μαστίγιον της αρχισυνταξίας.
Μετά από μία τόσο ανορθόδοξη εισαγωγή όμως, ο γράφων πιστεύει πως είναι απολύτως αντιληπτό το ότι το review -τρόπον τινά- που θα ακολουθήσει θα είναι μία σχετικώς προσωπική υπόθεση αλλά, τύποις, ας το εντάξουμε στα όρια της κριτικής. Λόγω της φύσης του τίτλου όμως ο, τόσο βολικός για κάποιους, βαθμός θα λάμψει δια της απουσίας του.
Λίγο η έλλειψη σύνδεσης στο ίντερνετ το τελευταίο διάστημα, λίγο η ίδια η φύση του τίτλου, το Proteus ήταν ένας γρίφος για τον γράφοντα από το πρώτο κιόλας λεπτό που εγκαταστάθηκε στο PS Vita. Αυτό αφενός πρόσθεσε έναν παράγοντα άγχους στην όλη εξίσωση και αφετέρου εξασφάλισε τις απαραίτητες συνθήκες για την πρόσληψή του. Είναι μεγάλος ο πειρασμός λοιπόν να ρισκάρουμε λίγες βαρύγδουπες λέξεις τόσο νωρίς στο κείμενο και ενδεχομένως χαλάσουμε και την εμπειρία για τους αμύητους, αλλά στο Proteus δεν έχετε να κάνετε κάτι.
Είναι ένας τίτλος (ά)σκοπης περιπλάνησης. Σε randomly generated, ψηφιακές νήσους που σφύζουν από χρώματα και λογιών λογιών είδη ζωής. Όχι όμως “ζωή” όπως την φαντάζεστε ή όπως την απεικονίζουν συνήθως είτε οι πιο πεζοί των εικαστικών είτε οι υπέρμαχοι του φωτορεαλισμού στα games. Είναι μία ζωή που απαρτίζεται από “πιξελωτές” συνθέσεις που θυμίζουν άλλες εποχές. Στο Proteus, τα δέντρα είναι αφαιρετικές κατασκευές από καφέ και πράσινο και ενίοτε ποικίλα άλλα χρώματα. Τα ζώα είναι και δεν είναι ζώα. Τα λιβάδια και οι κοιλάδες είναι διάστικτα από μικροσκοπικά σταυρουδάκια που απεικονίζουν με έναν αφαιρετικό τρόπο τα λουλούδια και ούτω καθεξής. Είναι οι ψηφιακές συλλήψεις ενός κόσμου ανοικείου και ταυτόγχρονα εξαιρετικά οικείου.
Μπορείτε να περιπλανηθείτε σε γαλήνια δάση, να χαζέψετε το νερό που έχει συγκεντρωθεί σε ένα μικρό ξέφωτο. Μπορείτε ακόμα και να βγάλετε φωτογραφίες (postcards) των τοπίων οι οποίες μετά χρησιμοποιούνται ως άτυπα “saves” καθώς επιλέγοντάς τες από το κεντρικό menu μπορείτε να βρεθείτε ακριβώς στην ίδια στιγμή που τις τραβήξατε αρχικά. Μπορείτε να αφουγκραστείτε τους ήχους του περιβάλλοντος, να ξαποστάσετε λίγο σε μία πλαγιά και απλά να παρατηρήσετε τα σύννεφα να αθροίζονται εν όψει μιας προσηνούς βροχής. Και είναι μία βροχή συνοδευόμενη από πιξελωτές, νωχελικές σταγόνες και απαλές ξυλοφωνικές νότες.
Η μουσική του Proteus είναι εξάλλου τόσο αφαιρετική όσο και ο ίδιος ο τίτλος. Διάσπαρτες νότες εδώ και κει που ντύνουν τις βόλτες σας σε συγκεκριμένες στιγμές και μεταβάλλονται όπως ακριβώς και ο καιρός του παιχνιδιού. Εξάλλου αυτός είναι και ο θεματικός πυλώνας του έργου.
Ο κύκλος της ζωής και ο χρόνος. Ο χρόνος τόσο ως κινητήριος δύναμη του σύμπαντος όσο και ως κίνητρο της ζωής. Σε κάθε νησί αφού περιπλανηθείτε λίγη ώρα θα εντοπίσετε ένα σημείο όπου ο χώρος πάλλεται και πλαισιώνεται από περιδινίζοντα φώτα. Αν σταθείτε σε αυτό το σημείο, ο χρόνος του επιταχύνεται και περνάτε στην επόμενη εποχή. Αυτό είναι εν τέλει το Proteus και αν έχετε αξιώσεις να δείτε κάτι περισσότερο ίσως απογοητευτείτε.
Κάποιος βεβαίως, μπορεί να δει και κάτι περισσότερο, αλλά όλα εξαρτώνται από τον ίδιο τον δέκτη. Παίζοντας το Proteus ο γράφων θυμήθηκε έναν αφηρημένο πίνακα του Gerhard Richter, μία πανδαισία του πράσινου που σε κάποιον θα μπορούσε να θυμίζει τον ήλιο που αχνοφαίνεται ανάμεσα στις φυλλωσιές ενός δέντρου και σε κάποιον άλλον απολύτως τίποτα. Σαν τον Πρωτέα, τον γέρο της θάλασσας, το σύμβολο της αέναης κίνησης και των χιλιάδων μορφών, που για να μπορέσει να εκμυστηρευθεί τις αλήθειες του σύμπαντος κάποιος πρέπει να καταφέρει να τον συλλάβει. Και αυτό συνήθως είναι προσωπική υπόθεση.
Αξίζει λοιπόν να δώσετε κοντά στα 10 ευρώ για κάτι τέτοιο; Εμείς πιστεύουμε πως ναι.
