Συμπύκνωση, περίληψη, εξάσκηση στην αφήγηση
Η επιστροφή στη Rapture είναι μια πραγματικά ενδιαφέρουσα εμπειρία. Κάποιοι την περιμένουν για τις αναμνήσεις. Άλλοι απλά επειδή το BioShock Infinite ήταν η πρώτη τους εξόρμηση στις εμμονές της Irrational Games. Αλλά για όσους θυμούνται την ατάκα από το campaign…this was never about you.
Το Burial At Sea, τόσο ως, στην προκειμένη, ένα εκ των δύο προγραμματισμένων επεισοδίων μιας συμπυκνωμένης εξιστόρησης της πτώσης της Rapture, όσο και ως πρόταση DLC είναι εξόχως πειραματικό. Η τιμή του αλλά και το περιεχόμενό του δείχνουν πως η 2K Games προτιμά το DLC που ετοιμάζεται για τους τίτλους της να είναι πιο μεστό. Το βλέπουμε σε τίτλους Rockstar, ακόμη πιο συχνά σε τίτλους της Firaxis και τώρα πλέον είναι η σειρά του BioShock. Στα 15 ευρώ περίπου (ή χωρίς επιπλέον χρέωση για κατόχους season pass), με διάρκεια που δεν θα ξεπεράσει ιδιαίτερα τις 2 ώρες για τους πιο μανιώδεις και ψυχαναγκαστικά συλλέκτες, το Burial At Sea θα προκαλέσει σκέψεις και συζητήσεις που είναι άσχετες με gameplay.
Η απλή αλήθεια είναι πως η απεικόνιση της υποβρύχιας πόλης με τη μηχανή του BioShock Infinite δεν είναι απλό ή αμελητέο εγχείρημα και σίγουρα όχι η εύκολη λύση. Η διαφορά, προς το καλύτερο βέβαια, είναι εμφανής. Εικαστικά το μονοπάτι είναι γνωστό, η απόδοση πρωτόγνωρη, το ίδιο και η μαρτυρία μιας πόλης λίγο πριν την κατάρρευση που ο παίκτης δείχνει να κατανοεί καλύτερα από τον ανέμελο πληθυσμό της. Ισχύει πως, στην πρώτη πράξη της νέας ιστορίας, δεν ανοίγει μύτη. Είναι χρόνος περισυλλογής, παρατήρησης και απορρόφησης αμέτρητων αναφορών στις εμπειρίες που είχε ο παίκτης στους δύο πρώτους τίτλους BioShock. Γιατί δεν περιδιαβαίνουν Big Daddies τις εμπορικές οδούς; Πως είναι δυνατόν οι Little Sisters να μαζεύονται, να στοιχίζονται και να ακούν την εκπαιδεύτριά τους που τις προετοιμάζει για ένα μακάβριο έργο που μέλει να ταυτιστεί με τη ζωή τους ολόκληρη και να ακυρώσει την παιδικότητά τους; Ποιο ήταν το σημείο καμπής για τον Cohen, η καλλιτεχνική διαστροφή του οποίου συγκλόνισε εικαστικά και μη στο πρώτο BioShock; Πάνω από όλα όμως το Burial At Sea αποτελεί το μισό της προσπάθειας του Ken Levine να αποστάξει το μονομύθο του BioShock, όπως αυτός ορίστηκε στο τέλος του Infinite, στα δομικά εκείνα στοιχεία που θα του επιτρέψουν να επιβιώσει σε μια εμπειρία μικρότερης έκτασης που, εκ των πραγμάτων, δεν αφήνει τον ίδιο χώρο και ελευθερία για ανάπτυξη των απανταχού χαρακτήρων.
Η Elizabeth εμφανίζεται ξανά, μεγαλύτερη σε ηλικία, λιγότερο αθώα, αλλά πάντα κρυπτική, ως femme fatale, αυτήν τη φορά στην πόρτα του Booker DeWiit. Ζητά τη βοήθειά για τον εντοπισμό ενός νεαρού κοριτσιού, της Sally. Θα τον ακολουθήσει στη μάχη, θα τον βοηθά με προμήθειες που εμφανίζονται με ρήγματα στο χωροχρόνο, όπως άλλωστε συνέβαινε στο BioShock Infinite. Αλλά, σε αυτήν την πραγματικότητα, οι δύο τους δεν γνωρίζονται. Η μάχη χρειάζεται μια ιδέα μεγαλύτερη προσοχή αυτή τη φορά. Τα πυρομαχικά είναι πιο περιορισμένα, οι αναβαθμίσεις σε plasmids/vigors γίνονται επί πληρωμή και η ελευθερία που προσφέρει το Skyhook/Air Grabber είναι πλέον πιο περιορισμένη όταν οι ράγες βρίσκονται σε εσωτερικούς χώρους. Ή όποτε ένας Big Daddy αποφασίζει να σας προσγειώσει απότομα χρησιμοποιώντας grabbling hook. Η παρακολούθηση και η συμμετοχή στη σπίθα που φέρνει το “Βασίλειο” του Ανθρώπου και του Andrew Ryan στα γόνατά του δεν κρύβει ιδιαίτερες εκπλήξεις παρά ένα νέο Plasmid και ένα ακόμη όπλο που χρησιμεύουν ως bullets σε περιγραφή, όχι όμως για αγκυροβόλιο του συστήματος μάχης. Το τελευταίο άλλωστε είναι, ειδικά συγκριτικά, το αδύναμο σημείο του όλου. Τουλάχιστον τα απλά κύματα εχθρών του Infinite εναλλάσσονται με την επιπλέον ένταση που φέρνουν οι σφιχτές διαστάσεις και προμήθειες και η ατμόσφαιρα υποστηρίζει επαρκώς την ενδιάμεση αυτή κατάσταση.
Η μάχη είναι εργαλείο στα χέρια της Irrational που σχεδόν αδικείται που περιορίζεται στα videogames ως μέσω και ταυτόχρονα αδικεί το μέσο όσο δεν κάνει μια ακόμη πιο τολμηρή στροφή που θα καθιστούσε τις χαρακτηριστικές, αλλά ποτέ αδιάφορες, ανατροπές στην πλοκή να ξεχωρίζουν ως κορωνίδα και όχι απόκοσμη αντίθεση που, μονομιάς, δίνει σχήμα και σκοπό σε όσα ο παίκτης έχει ήδη αφήσει γύρω του. Το τέλος του Burial At Sea, όσο σίγουρος και αν είναι ο παίκτης ότι θα τον προκαλέσει, ξεπερνά προσδοκίες και αφήνει ανοιχτούς λογαριασμούς. Απομένει άλλωστε άλλο ένα επεισόδιο για να κλείσει η ιστορία αλλά να δούμε και την ολοκληρωμένη μορφή που έχει η νέα και σύντομη αυτή εξιστόρηση που ξεπήδησε από τα ανήσυχα μυαλά της Irrational που, εδώ και καιρό πια, τελεί χρέη Valve για το είδος και το μέσο.
