Σίγουρα όχι το Batmetroidvania για το οποίο ελπίζατε
Το Batman: Arkham Origins Blackgate της Armature, στα χαρτιά, φαίνεται εξαιρετική ιδέα. Μια δικαιολογία φέρνει τον Σκοτεινό Ιππότη στις φυλακές Blackgate, 3 μήνες μετά το πέρας των γεγονότων του Batman: Arkham Origins, όπου, με βοήθεια από την Catwoman, επιχειρεί να λήξει την ομηρία/εξέγερση που οργάνωσαν οι Joker, Penguin και Black Mask.
Όλα γίνονται σε 2.5D, το gameplay κινείται κυρίως σε δύο διαστάσεις και ο κόσμος του παιχνιδιού (της φυλακής δηλαδή) είναι, φαινομενικά, ανοιχτός σε κάθε προσέγγιση και μετακίνηση. Το τι λέγεται για τα φαινόμενα είναι γνωστό βέβαια και το ρητό βρίσκει εφαρμογή και στο Batman: Arkham Origins Blackgate, πότε μεταφορικά και πότε κυριολεκτικά. Ενώ δεν λείπουν και τα λογικά άλματα. Με ποια λογική ακριβώς ο Batman μπαίνει σε μια φυλακή, ως κινούμενος στόχος, αφήνοντας πίσω τα “παιχνίδια” του; Γιατί τα βρίσκει σε διάφορα σημεία της φυλακής; Λυπηρές συμβάσεις του gaming θα σκεφτεί κανείς.
Άλλωστε, τεχνικώς, το Batman: Arkham Origins Blackgate δεν είναι καθόλου άσχημο (η πιο αρνητική εντύπωση έρχεται από τα υπερσυμπιεσμένα video cut-scenes που μικρή σημασία έχουν έτσι κι αλλιώς). Το σύστημα μάχης μεταφέρεται, λίγο πιο οκνηρό βέβαια, από τους άλλους τίτλους της σειράς. Οι δύο διαστάσεις δεν αφήνουν ιδιαίτερο χώρο σε τεχνητή νοημοσύνη και animation, γεγονός ακόμη πιο έκδηλο σε περιστάσεις που απαιτούν stealth. Παραδοσιακό παράπονο στη σειρά είναι πως η συλλογική νοημοσύνη επαναπαύεται αν ο παίκτης έχεις αρκετή υπομονή. Εδώ δεν υφίσταται συλλογική νοημοσύνη αφού όλα εξαρτώνται από το οπτικό πεδίο του κάθε αντιπάλου, όπως αυτό φαίνεται στο Detective Mode. Όλα λειτουργούν πιο “χαζά” λοιπόν και σύντομα καθίσταται προφανές ότι οι εχθροί του παίκτη είναι άλλοι. Τα ευχάριστα boss fights είναι το καλό πρόσωπο της όλης ιστορίας αλλά τρύπες και ελαττώματα σε μηχανισμούς είναι ο πραγματικός και μεγαλύτερος εχθρός. Σκεφτείτε οτιδήποτε θέλει να θυμίσει Metroid με χάρτη που δεν διαχωρίζει τους ορόφους. Ύστερα σημειώστε πως, ακόμη και αν ο Batman είναι μπροστά σε σήραγγα, στην άκρη ενός τοίχου, ακόμη και αν ξέρετε τι πρέπει να πατηθεί για να μπει μέσα ή να πέσει κάτω, αν η Armature, η ομάδα ανάπτυξης του τίτλου, δεν αποφασίσει ότι εκεί πρέπει να εμφανιστεί σήμανση για το τι θα πατήσετε, δεν έχει καμία, μα καμία σημασία τι θα κάνετε εσείς. Απλά σας αγνοεί.
Με το πρώτο άγγιγμα της οθόνης αφής βέβαια και η ακόλουθη ενεργοποίηση του Detective Mode δημιουργεί ελπίδες. Όσοι δεν θυμούνται στο Detective Mode τονίζονται σημεία ενδιαφέροντος που μπορούν να βοηθήσουν τον Σκοτεινό Ιππότη. Παρά τη φυσικότητα της πρόσβασης στο εν λόγω mode, ανά πάσα ώρα και στιγμή, το σύστημα κάνει βήματα προς τα πίσω. Θεωρήθηκε σωστό να προστεθεί η λειτουργία scanning. Αυτό γίνεται πολύ απλά. Αν ένα δάκτυλο μείνει σε ένα σημείο ενεργοποιείται το scanning και, σαν να μεταφέρετε κάποιον φακό, ψάχνετε κρυφά σημεία ενδιαφέροντος. Θεωρητικά η σκέψη δεν είναι άσχημη αλλά έχει δύο βασικά θέματα. Από τη μία είναι τόσο αναγκαία η χρήση του που σημαίνει πως σε κάθε “οθόνη” θα αφήνετε τη μία πλευρά της όποιας φορητής κονσόλας, κάτι που κάθε άλλο παρά εργονομικό αποδεικνύεται. Το χειρότερο όμως, από την άλλη, είναι το γεγονός πως σημεία που φαίνονται στο μάτι, χωρίς Detective Mode, χωρίς scanning, ότι θέλουν κάποια συγκεκριμένη προσέγγιση (π.χ. σπάσιμο με batarang), δεν “ενεργοποιούνται” για διάδραση πριν γίνει scan. Συνολικά το μισό από το υποχρεωτικό scanning γίνεται για τα φανερά και τα αυτονόητα.
Με το χάρτη, το detective mode και bugs στο χειρισμό να λειτουργούν εναντίον σας, το αλόγιστο back tracking που φαίνεται ότι σχεδιάστηκε για να ξοδέψετε περισσότερο χρόνο, καθιστά το όλο άσκηση υπομονής.
Χρειαζόταν κι άλλο χρόνο η Armature Studio; Χρειαζόταν άλλα μυαλά; Έπρεπε η Warner Bros. Interactive Entertainment να μην πιέσει κι άλλο την τύχη της; Σε κάθε περίπτωση το Batman: Arkham Origins Blackgate είναι ένα σύνολο καλών προθέσεων, θετικών θεωρητικών ασκήσεων και απογοητευτικής εφαρμογής και σχεδιασμού. Αλλά πότε βγήκε σε καλό το πάρε-δώσε με την Catwoman;
