Ο Rayman έχει και μυαλό και πόδια
Το περσινό Rayman Jungle Run ήταν μια ιδιαίτερη έκπληξη, τόσο ως endless runner, αφού μονομιάς αποδείχθηκε πιο ενδιαφέρον από τους άπειρους εκπροσώπους του είδους, αλλά και ως mobile τίτλος Rayman, που, αν μη τι άλλο, εμφανίστηκε χωρίς τυμπανοκρουσίες.
Όποιος διαβάσει το review του Rayman Jungle Run λοιπόν και επανέλθει στο παρόν άρθρο, θα διαπιστώσει ότι δεν έχουν αλλάξει και πολλά στο Rayman Fiesta Run. Δεδομένου πως το ίδιο ισχύει και για το είδος, μικρό το κακό. Το Rayman Fiesta Run χρησιμοποιεί, όπως ο προκάτοχός του αλλά και οι δύο τελευταίες κυκλοφορίες για κονσόλες, τη μηχανή γραφικών UbiArt και είναι, προβλέψιμα, χάρμα οφθαλμών. Λίγο παραπάνω αυτή τη φορά μάλιστα, δείγμα της μεγαλύτερης εξοικείωσης με mobile hardware αλλά και τη σχετική πρόοδο στο hardware.
Η βασική ιδέα είναι η ίδια. Ο παίκτης δεν ελέγχει την ίδια την κίνηση του Rayman (ή όποιου άλλου χαρακτήρα βρεθεί στα χέρια του) αλλά, κυρίως, τα άλματα. Στην αρχή, κάθε άγγιγμα της οθόνης μεταφράζεται σε άλμα και το εξαιρετικό, για άλλη μια φορά, level design φροντίζει να δοκιμάζει την αντίληψη και τα αντανακλαστικά του οποιουδήποτε. Αργότερα ο Rayman αποκτά πρόσβαση και σε άλλες, γνωστές ιδιότητες όπως η αιώρηση (τύπου “εμπρός καλό μου ελικόπτερο” όπως πάντα), οι γροθιές κ.λπ.
Ωστόσο η πορεία της προόδου στα εβδομήντα και πλέον διαθέσιμα επίπεδα είναι διαφορετική φέτος. Στο Rayman Jungle Run τα διάφορα επίπεδα ομαδοποιούνταν με βάση την ιδιότητα που απαιτείτο για την επιτυχή τους ολοκλήρωση και μόνο η ολοκλήρωση του τελευταίου επιπέδου οδηγούσε στο επόμενο. Τώρα υφίσταται απλή διαδοχή με τη συγκέντρωση Lums (100 σε κάθε επίπεδο) να συνεισφέρουν στην αποκάλυψη νέων επιπέδων, με τον παίκτη να μπορεί να επιλέξει κανονικά μεταξύ των διαθέσιμων. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα πράγματα είναι πιο εύκολα (διευκρίνιση που θα επαναληφθεί παρακάτω) αφού δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση η συγκέντρωση όλων των Lums. Η επιτυχία σε αυτό ξεχωρίζει τους έμπειρους από τους “τυχοδιώκτες” στο platforming, ενώ με αυτόν τον τρόπο εμφανίζονται τα Invaded Levels, ιδέα που συναντήσαμε και στο Rayman Legends. Σε αυτά τα επίπεδα προστίθενται εχθροί, τροποποιείται ελαφρώς η δομή και τα πράγματα δυσκολεύουν αισθητά.
Τα Lums πάντως, αυτή τη φορά, δίνουν πρόσβαση και σε επιπλέον βοήθειες. Ο παίκτης μπορεί να “αγοράσει” με αυτά μια καρδιά, άρα αντοχή σε ένα χτύπημα, γροθιές που βρίσκουν αυτόματα το στόχο τους σε μεγάλη απόσταση, ακόμη και υπόδειξη της σωστής διαδρομής, δηλαδή της διαδρομής εκείνης που, τουλάχιστον, θα σας βοηθήσει να δείτε όλα τα Lums. Βέβαια το να τα μαζέψετε είναι τελείως διαφορετική υπόθεση. Ακριβώς επειδή τα Lums είναι και νόμισμα εντός του παιχνιδιού, όπως φαντάζεστε, αποτελούν την κερκόπορτα για in-app purchases. Στην πράξη η λεπτομέρεια αυτή είναι αδιάφορη και αποτελεί κίνδυνο μόνο για όσους αποφεύγουν ευλαβικά κάθε κόπο και πίεση σε οτιδήποτε ή τα απελέκητα ξύλα του platforming. Ειδάλλως είναι τόσο εύκολη υπόθεση η συγκέντρωση αρκετών Lums που δεν τίθεται καν θέμα…αμαρτωλής σκέψης. Τουλάχιστον όχι υπό φυσιολογικές συνθήκες και για την πλειοψηφία των gamers.
Για κάποιο λόγο λείπουν παντελώς τα μουσικά επίπεδα του Rayman Legends, τα οποία φαντάζουν κομμένα και ραμμένα για τίτλο σαν το Rayman Fiesta Run, πόσο μάλλον για τελείως αστείες γκριμάτσες και στάσεις σε δημόσιους χώρους. Και χωρίς αυτά βέβαια το Rayman Fiesta Run είναι ιδιαίτερα καλό, ικανό να αντικαταστήσει και όχι να υποκαταστήσει οποιοδήποτε άλλο endless runner.
Ακόμη και το Rayman Jungle Run. Win – Win για τη Ubisoft.
