Φαντάσματα περασμένων μεγαλείων
Η Infinity Ward είναι πια ο τελευταίος τροχός της αμάξης στην Activision. Το Call Of Duty: Ghosts είναι περίτρανο παράδειγμα του πως η Treyarch όχι μόνο έχει ανοίξει την απόσταση από το «ομόσταβλο» studio, αλλά πλέον οι τίτλοι της είναι ο μόνος λόγος να ασχοληθεί κανείς με το μεγαλύτερο franchise στην ιστορία του gaming.
Το Ghosts κάνει αυτό ακριβώς που έκανε και το Modern Warfare 3. Δίνει όσα περισσότερα μπορεί να δώσει, χωρίς φινέτσα, χωρίς ουσία και σίγουρα χωρίς φιλοδοξία. Μία δόκιμη αναλογία του τι προσφέρει το τελευταίο Call Of Duty θα ήταν τα μεγάλα καλάθια που βρίθουν από παραπεταμένα videogames, μιας μεγάλης αλυσίδας super-market, εν μέσω της Black Friday. Ένας σωρός από πλαστικό που, σημειολογικά, έχει την ίδια αξία με ένα σακί πατάτες.
Ας μη γελιόμαστε ωστόσο. Το Ghosts θα πουλήσει και έχει ήδη πουλήσει αρκετά. Είναι ένα πακέτο που σίγουρα αξίζει τα λεφτά που θα δώσει κανείς, αλλά δεν γνωρίζουμε αν αξίζει εξίσου και το χρόνο που θα διαθέσει. Το έχουμε πει πολλάκις εξάλλου, ο χρόνος είναι η πιο σημαντική επένδυση ενός ανθρώπου. Μία επένδυση που όσο περνά ο καιρός, τόσο αυξάνεται η αξία της.
Με το Ghosts, η Infinity Ward σημαδεύει το ξεκίνημα μίας νέας τριλογίας. Έχοντας κλείσει τα Modern Warfare, ξεκινά σε ένα νέο –σχετικώς σύγχρονο- σύμπαν, όπου η Ένωση των κρατών της Λατινικής Αμερικής (Federation) απειλεί τις ΗΠΑ και την ευημερία τους. Όλα ξεκινούν με την χρήση ενός πειραματικού όπλου μαζικής καταστροφής το οποίο καταφέρνει να γονατίσει τις ΗΠΑ αλλά όχι και να τις εξουδετερώσει πλήρως. Από κει και έπειτα ο παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο ενός νέου στρατιώτη που έχει τη φιλοδοξία –όπως και ο αδερφός του- να μπουν στις τάξεις της πλέον επίλεκτης δύναμης, ονόματι Ghosts. Την κατάληξη μπορείτε να την καταλάβετε όσο και αν το παιχνίδι πασχίζει μονίμως να δείχνει σκιώδες, πνιγμένο σε μία «εκλεπτυσμένη» στρατιωτική αργκό και γεμάτο μεγάλα νοήματα.
Είναι η τυπική υπόθεση ενός Call Of Duty, λίγος πατριωτισμός, πολλά κλισέ, πολύ slow-mo και αρκετές “cool” καταστάσεις για να χορτάσει και ο πιο πεινασμένος από χολιγουντιανές παραγωγές. Ένα ατελείωτο roller-coaster με ελάχιστες στιγμές που ενδεχομένως καταφέρουν να ανασηκώσουν φρύδια έκπληξης. Και αυτή τη φορά δυστυχώς, τόσο ο ρυθμός όσο και η έκταση της κλίμακας όχι μόνο δεν καταφέρνουν να εντυπωσιάσουν, αλλά να απευαισθητοποιήσουν τον παίκτη. Έναν παίκτη, που από ένα σημείο και μετά, έχοντας δει τα όσα έχει δει, απλά περπατά αμέριμνος σε μία shooting gallery, απαντώντας βαριεστημένα στις προτροπές του παιχνιδιού και σκοτώνοντας ό,τι κινείται. Σημειωτέον δε το γεγονός πως η εχθρική A.I. φαίνεται να έχει υποστεί μία γενικότερη υποβάθμιση ακόμα και στα μεγαλύτερα επίπεδα δυσκολίας, μιας και οι εχθροί εκτίθενται πολύ περισσότερο στα πυρά σας από οποιονδήποτε άλλον τίτλο Call Of Duty.
Στα ίδια γενικά πλαίσια μετριότητας κινείται όμως και η υπόθεση του παιχνιδιού, που παρόλη τη συμμετοχή του Stephen Gaghan (Syriana) δεν μπορεί να σταθεί ούτε σε επίπεδο διαλόγων, ούτε όμως και σε επίπεδο πλοκής. Εξάλλου, από ένα σημείο και μετά, τα πάντα απλά αποτελούν αφορμή για να ταξιδεύετε από το ένα σημείο του πλανήτη στο άλλο. Από το «θυελλορημαγμένο» Las Vegas στις παρθένες ζούγκλες της Λατινικής Αμερικής και από το κενό του διαστήματος σε ένα υποβρύχιο σαμποτάζ στα βάθη του Ατλαντικού. Θα μπορούσε κανείς να πει πως τα εν λόγω επίπεδα ελέω «έλλειψης βαρύτητας» και λόγω της ανάγκης διαφορετικής προσέγγισης, αποτελούν κάτι πρωτόγνωρο για τη σειρά αλλά σε υλοποίηση και βάθος χωλαίνουν.
Και, αναμενόμενα, το ίδιο ισχύει και για τις υπόλοιπες πτυχές του Ghosts. Πληθώρα από διαφορετικά modes χωρίς καμία διάθεση για καινοτομία ή φιλοδοξία. Το multiplayer διατηρείται αυτούσιο, με τις πιο ουσιαστικές αλλαγές να έχουν να κάνουν: α) με το σύστημα του loadout που θυμίζει αρκετά το “pick-ten” του Black Ops 2 β) το γεγονός πως πλέον μπορείτε να παίξετε και ως γυναίκα και γ) το Mode “Cranked” που θυμίζει την αντίστοιχη ταινία δράσης με τον Jason Statham και όπου ο παίκτης πρέπει να σκοτώνει εχθρούς για να καταφέρνει να μένει ζωντανός. Η αλήθεια είναι πως τόσο σε σύλληψη όσο και σε εκτέλεση το “Cranked” είναι από τα πιο διασκεδαστικά modes του φετινού παιχνιδιού και ένα από τα ελάχιστα που κράτησαν τον γράφοντα.
Από ‘κει και έπειτα το πακέτο συμπληρώνεται από το mode “Squads”, την μετεξέλιξη και επέκταση του Survival Mode από το Modern Warfare 3. Στο Squads ο παίκτης αναλαμβάνει να διαχειριστεί και να εξοπλίσει μία ομάδα και να εκτελέσει ποικίλους στόχους κάθε φορά, είτε αυτό βρίσκεται στα πλαίσια ενός horde-οειδούς mode, είτε είναι online ενάντια στις ομάδες άλλων παικτών. Τέλος, στο πακέτο προστίθεται και ένα νέο mode, ονόματι Extinction, όπου ο παίκτης (είτε solo είτε με φίλους) βρίσκεται αντιμέτωπος με κύματα εξωγήινων εχθρών που θυμίζουν αρκετά τα alien του Ridley Scott, τόσο σε ταχύτητα όσο και φονικότητα. Στο Extinction ο παίκτης κινείται σε ένα χάρτη αναβαθμίζοντας συνεχώς τον εξοπλισμό του, με τους πόντους που κερδίζει από τα kills και υπερασπίζεται κατά κύριο λόγο ένα φορητό τρυπάνι που καταστρέφει τις φωλιές των εξωγήινων πλασμάτων. Με λίγα λόγια, Zombies Mode δεν είχαμε και Zombies Mode βρήκαμε θέλαμε-δε-θέλαμε.
Συνοψίζοντας, το Call Of Duty Ghosts είναι ένα υπερπλήρες πακέτο για τους φίλους της σειράς, όχι όμως και για όσους θέλουν περισσότερο βάθος και ουσία από τους τίτλους στους οποίους επενδύουν τον χρόνο τους. Ευτυχώς ή δυστυχώς για την Activision, η μπογιά του Black Ops II δεν περνά εύκολα και παραμένει ως ένας σταθερός πήχης για το που μπορεί να φτάσει το franchise όταν το θέλει.
