Το ρομπότ ήταν λεβεντιά…
Το Doki-Doki Universe για να μην μακρηγορούμε, αποτελεί μια ανάλαφρη προσπάθεια ψυχογράφησης, αποτείνοντας παράλληλα φόρο τιμής στη διαφορετικότητα και στη συναδέλφωση. Αφηγείται την ανάγκη του να είσαι οργανικό μέλος μιας κοινότητας με το να συνεισφέρεις τα δέοντα σε αυτήν. Είναι θα λέγαμε πιο απλά, μια αλληγορία στις ανθρώπινες σχέσεις – μεταδίδει ένα αρκετά δυνατό μήνυμα με χιούμορ και απλοϊκή αισθητική.
Πρωταγωνιστής είναι ο QT3, ένα ανδροειδές χωρίς αφεντικά και σκοπό τα τελευταία 30 χρόνια. Εγκαταλελειμμένος σε έναν ακατοίκητο πλανήτη περιμένει εις μάτην την επιστροφή των προηγούμενων κατόχων του – ευτυχώς, από την μιζέρια του τον γλιτώνει ο εξωγήινος Jeff, δίνοντας του μια τελευταία ευκαιρία προτού ανακαλέσει το μοντέλο του η κατασκευάστρια εταιρία: απλά θα πρέπει να γίνει πάλι προσφιλής στον κόσμο, κάνοντας θελήματα και αποκτώντας «ανθρωπιά», ένα εγχείρημα που όπως και να το δεις, φαντάζει δύσκολο αν είσαι ρομπότ.
Εν ολίγοις, έχουμε να κάνουμε με απλοϊκό adventure στα χνάρια του Scribblenauts: ανοικτή δομή και κόσμος, ένα ετερόκλητο, όσο και παράξενο, καστ με τρελές επιθυμίες και έναν πρωταγωνιστή με την δυνατότητα να δημιουργεί ύλη από το τίποτα. Απουσιάζει φυσικά ο εντυπωσιακός word editor που αναγνώριζε εκατοντάδες λέξεις και πράγματα – στο Doki-Doki Universe το summoning πραγματοποιείται με έναν άκομψο, όσο και άβολο, μηχανισμό όπου τα αντικείμενα παρουσιάζονται οπτικοποιημένα σε φυσαλίδες, χωρίς κάποια συγκεκριμένη οργάνωση.
Το πώς συμβάλει στην κανονικότητα του QT3 σαν ρομπότ η υποταγή του στις απαιτήσεις των λοιπών χαρακτήρων είναι ένα ερώτημα, ειδικά όταν αυτές είναι τόσο «λοξές» (όπως λ.χ. η λαχτάρα ενός χιονάνθρωπου να ζεσταθεί και να γίνει αποδεκτός στον εξίσου παγωμένο πατέρα του).
Η εξωφρενική διάθεση, το πολιτικά ορθό μαύρο χιούμορ και ο ιδιαίτερος σχεδιασμός διασκεδάζουν κάπως τις εντυπώσεις αλλά το επαναλαμβανόμενο gameplay αφανίζει με συνοπτικές διαδικασίες το όποιο ενδιαφέρον. Το Doki-Doki Universe φλυαρεί συχνά ακατάστατα και χωρίς λόγο, ενώ οι όποιες προκλήσεις θέτει στο τραπέζι είναι αμιγώς διπολικές: ο τρόπος με τον οποίο θα επιλύσετε τα εγωκεντρικά προβλήματα που θέτουν οι χαρακτήρες, δεν έχει αντίκρισμα ούτε στον κόσμο αλλά ούτε και στον ίδιο τους τον εαυτό, αφού αρκούνται απλά στο να επιδοκιμάζουν ή να απορρίπτουν τις δράσεις σας. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν υπάρχει η παραμικρή υπόνοια αλληλεπίδρασης. Αυτό είναι και το μεγάλο χαμένο στοίχημα του Doki-Doki σε σύγκριση με το Scribblenauts. Αντί να ξεδιπλώσει μια προσωποποιημένη – έστω και απλοϊκή – ιστορία, καταλήγει ένα ανούσιο meta-game στο οποίο διαμορφώνουμε τη μπάρα συμπάθειας των ηρώων, επικαλούμενοι απλά απεχθή ή αγαπημένα πράγματα για αυτούς.
Το υπόλοιπο ήμισυ του τίτλου το αποτελούν οι πλανήτες που έχουν τον ρόλο των ψυχομετρικών τεστ, ίσως το πιο ευφυές και ενδιαφέρον κομμάτι του παιχνιδιού. Οι ερωτήσεις είναι πραγματικά θεότρελες: για παράδειγμα, θα σας ζητηθεί να διαλέξετε την πιο ταιριαστή λεζάντα για μια εντελώς εξωφρενική εικόνα ή να επιλέξετε ανάμεσα σε τρεις ή τέσσερις περσόνες που αψηφούν κάθε έννοια φυσικότητας. Σίγουρα τα τεστ αυτά θα σας κάνουν να χαμογελάσετε, ενώ συχνά ανταποκρίνονται σε τρομακτικό βαθμό και στην προσωπικότητα σας.
Δυστυχώς και αυτά σύντομα ξεφουσκώνουν: είναι τόσα πολλά που καταλήγουν κουραστικά και προβλέψιμα. Συνεπακόλουθο αυτού, είναι να χάνουν και τα τεστ με την σειρά τους, κάθε αίσθηση του μέτρου.
Αν μη τι άλλο, ο τίτλος υποστηρίζει την υπηρεσία Cross-Buy, βάζοντας στην εξίσωση αυτήν τη φορά και το νεοφερμένο PS4 – και οι τρεις εκδόσεις (PS3, PS4 και PS Vita) γίνονται δικές σας αγοράζοντας μόνο μια φορά τον τίτλο. Φυσικά συνεργάζονται άψογα μέσω Cloud και δεν είναι μεταξύ τους, τίποτε λιγότερο από πανομοιότυπες. Ίσως στα σημεία να υστερεί η version του PS Vita, καθώς παρατηρούνται μερικά – ανεπαίσθητα είναι αλήθεια – frame drops ενώ και ο χειρισμός των gestures μέσω του touchpad είναι ολίγον αφύσικος.
Η έλλειψη ποικιλίας όμως είναι το πραγματικό αγκάθι και όχι τα λίγα χαμένα frames. Το Doki-Doki Universe ξεκινά αισιόδοξα και με προοπτικές αλλά γρήγορα καταλήγει στη μετριότητα και στην απογοήτευση. Όπως δηλαδή συμβαίνει και στις περισσότερες ανθρώπινες σχέσεις…
