Άλλη ματιά, άλλο ύφος, περίεργο ξεκίνημα
Η Telltale Games ξέρει τι κάνει. Ενδεχομένως να ξέρει πως δεν μπορεί να το κάνεις ακριβώς όπως θα ήθελε. Αλλά δεν πτοείται. Το The Walking Dead Season Two ξεκινά με το πρώτο από τα πέντε επεισόδια, ονόματι All That Remains. Τι είναι τελικό εκείνο που μένει;
Η Telltale Games είναι πλέον boutique game developer. Αγνοεί ουσιαστικά κάθε παρόρμηση δημιουργίας νέας πνευματικής ιδιοκτησίας, έχει οργανωθεί γύρω από μια βασική συνταγή gameplay και πραγματικά δίνει, συστηματικά μάλιστα, ρεσιτάλ γραφής σε όποια βάση και αν αξιολογήσει κανείς το αποτέλεσμα. Στη νέα σεζόν ο παίκτης δεν ελέγχει τον Lee αλλά την Clementine, χαρακτήρα που όσοι έπαιξαν την πρώτη σεζόν θα θυμούνται, το ίδιο και όσοι παρακολουθούν μόνο ή και το πρωτότυπο comic, πέραν της τηλεοπτικής σειράς. Θα αποφύγουμε κάθε είδους spoiler όχι μόνο επειδή είμαστε κατά του φαινομένου ή της τάσης αν θέλετε, αλλά και επειδή τώρα είναι η καλύτερη περίοδος για να παίξει κανείς την προηγούμενη προσπάθεια της Telltale Games. Και υπάρχει λόγος για αυτό.
Καθώς η Clementine είναι πλέον λίγο μεγαλύτερη, αναγκαστικά κάπως ωριμότερη και σε νέες τοποθεσίες, με νέα πρόσωπα, υποψίες, συμπάθειες και προδοσίες, το All That Remains είναι κάτι λιγότερο από την πρώτη πράξη ενός θεατρικού. Είναι συντομότερο από το τυπικό επεισόδιο που ετοιμάζει κάθε φορά η ομάδα ανάπτυξης και φαίνεται πως πασχίζει να θέσει τις βάσεις για σχέσεις και αλληλεπιδράσεις μέσα σε μιάμιση ώρα περίπου. Η δυσπιστία της νέας ομάδας επιζώντων του zombie apocalypse είναι κάπως πιο άνευρη, η θερμή αποδοχή της Clementine από άλλους εξίσου “ελαφρά”, όχι επειδή κάποιος δεν ξέρει να γράψει, αλλά επειδή δεν υπάρχει χρόνος.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως το All That Remains στερείται σοκαριστικών στιγμών και δυσβάσταχτων επιλογών σε καίρια σημεία ώστε να σφυρηλατηθεί η ψυχολογία του παίκτη έτσι ώστε να προσομοιάζει περισσότερο με εκείνη ενός προεφηβικού κοριτσιού που “μεγαλώνει” απότομα, βάναυσα και άθελά του. Εδώ έγκειται και η πρώτη επιτυχία του επεισοδίου, μιας και θα ήταν πολύ εύκολο να ριζώσει ο παίκτης στην ψυχολογία του καθοδηγητή. Δεν αποφεύγεται πλήρως η αίσθηση, αλλά, ευτυχώς, μπορεί και κλονίζεται επαρκώς. Βοηθά η σκηνοθεσία και η νέα δυναμική στις μάχες. Η προοπτική είναι πλέον πιο χαμηλή ενώ οι μάχες κινούνται περισσότερο μεταξύ ήττας και απόδρασης παρά μεταξύ ήττας και νίκης. Ενδεχομένως η αίσθηση αυτή να στέκεται καλύτερα μάλιστα με δεδομένα τα κλασικά ελαττώματα της Telltale Games. Οι γρίφοι είναι κατά βάση απλοί, τα QTEs παραμένουν ενώ οι μάχες εξακολουθούν να είναι κάπως άχαρες λόγω προφανώς τεχνικών περιορισμών. Ωστόσο η γενική συμπεριφορά του επεισοδίου, σε τεχνικό επίπεδο, είναι καλύτερη των προηγούμενων. Οι εκφράσεις είναι λίγο πιο ανθρώπινες, τα crash και τα διάφορα bugs πιο σπάνια, ενώ το frame rate στέκεται πιο σταθερό. Μην περιμένετε βέβαια ουσιαστικές βελτιώσεις στο ευρύτερο animation, πράγμα ολοένα και πιο λυπηρό, ειδικά σε τίτλους σαν και αυτόν που βασίζονται στην εκφραστικότητα των χαρακτήρων και πολύ λιγότερο στους ίδιους τους κλασικούς μηχανισμούς ενός adventure.
Θα ήταν ψέμα βέβαια αν έλεγε κανείς ότι περίμενε κάτι δραματικά διαφορετικό από την Telltale, πέραν της σταθερά καλής γραφής. Υπάρχει ένα βασικό σημείο στο οποίο δεν κάνει την καλύτερη επιλογή. Ή τουλάχιστον αυτό φαίνεται σε αυτό το στάδιο. Παρότι μεταφέρονται τα saves από τη Season One και το 400 Days DLC, μικρό ρόλο φαίνεται να παίζουν αφού λειτουργούν περισσότερο ως αναμνήσεις παρά ως κάτι άλλο. Σε διαλόγους είναι μάλιστα δυνατό να απαντήσει η Clementine σαν να είχε συμβεί κάτι τελείως διαφορετικό. Με αυτόν τον τρόπο τα πράγματα είναι πιο απλά για παίκτες που απλά προσπέρασαν την πρώτη σεζόν, αλλά εφόσον μιλάμε για δομή σειράς, περιμέναμε περισσότερο εκτίμηση σε όσους δεν έχουν χάσει επεισόδιο. Κι ας κατέληγε πιο δύσκολο στο “νέο” να καλύψει τα κενά. Δεν χάθηκε να κοπιάσει και λίγο όποιος έμεινε πίσω. Ή έστω να βασιστεί στην τυχαία περίληψη με την οποία ξεκινά η τελευταία παραγωγή όταν δεν εντοπίζεται save από προηγούμενα επεισόδια.
Δεν υπάρχει αμφιβολία για το ότι η Telltale Games θα συνεχίσει την ανάπτυξη χαρακτήρων με τρόπο που είναι καταδικασμένος να ξεχωρίζει από κάθε είδους ανταγωνισμό στο χώρο των adventures. Το πρώτο βήμα αυτή τη φορά όμως είναι κάπως πιο ασταθές. Βάσει σχεδιασμού ή ζορίζεται πλέον η ομάδα με τις πολλαπλές παραγωγές και τις μεγάλες προσδοκίες; Σε κάθε περίπτωση, παρά το cliffhanger, δεν χάνετε πολλά από το πρώτο επεισόδιο. Αλλά θα το “καταπιείτε” πρόθυμα μόλις ετοιμαστεί και το επόμενο.
