Λαθρεπιβάτης στην τσέπη, αλλά όχι (ακόμη) στην καρδιά
Πριν δέκα χρόνια τα πράγματα ήταν ακόμη απλά. 2-3 κονσόλες βρίσκονταν στην αγορά, 1-2 φορητές και πάντα ο κόσμος είχε την απορία για το αν υπάρχει χώρος για τρεις στην πρώτη περίπτωση και για δεύτερο στην τελευταία. Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Μπορεί να μην έχουν φέρει τα πάνω κάτω, να έχουν κερδίσει τη φαντασία των gamers ή να βρίσκονται σε αφθονία στα ελληνικά ράφια αλλά υπάρχουν πολλές, πάρα πολλές κονσόλες. Υπάρχει το παράδειγμα του Ouya που μάλλον κέντρισε το ενδιαφέρον και άλλων κατασκευαστών αφού ανάλογες προτάσεις έχουμε από την Mad Catz, εσχάτως την Huawei ενώ δεν λείπουν και πειράματα τύπου PS Vita TV από τη Sony που, συγκριτικά, έχει άλλη αίγλη και μέγεθος. Εννοείται ότι περιφέρεται μονίμως η θεωρία που θέλει την Apple να είναι μια αναβάθμιση και ένα χειριστήριο μακριά από την μετατροπή του Apple TV σε κονσόλα για games. Αυτό ακόμη δεν έχει συμβεί βέβαια. Αντί αυτού είδαμε υποστήριξη για χειριστήρια στο iOS 7, την πιο πρόσφατη έκδοση του λειτουργικού που χρησιμοποιεί η Apple στις φορητές συσκευές της. Φυσικά ανάλογες κινήσεις γίνονται σε Android και Windows Phone.
Ειδικά δε στο θέμα των χειριστηρίων δεν ξέρει κανείς τι του γίνεται. Οι μισές προτάσεις δεν έχουν αναλογικούς μοχλούς, οι περισσότερες δεν λειτουργούν ασύρματα αλλά απαιτούν σύνδεση με θύρα στο τηλέφωνο (και μόνο σε τηλέφωνο για το οποίο έχουν σχεδιαστεί φυσικά) ενώ εργονομικά κινούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Κάθε παράδειγμα είναι εργονομικά χειρότερο από τα χειριστήρια στις κονσόλες (εκτός αν απλά πρόκειται για αντιγραφή κάποιου αναγνωρίσιμου χειριστηρίου)
Υπάρχει λογική στην ιδέα
Αλήθεια ή όχι η Nvidia παρουσίασε το Tegra K1 στο φετινό Consumer Electronics Show, ισχυριζόμενη πως είναι πιο ισχυρό από το PS3 και το Xbox 360. Και να μην ισχύει, θέμα χρόνου είναι να ισχύσει. Με ολοένα αυξανόμενη ισχύ στην τσέπη, είναι παράλογο να σκεφτεί κανείς να συνδέσει (ασύρματα και μη) τη φορητή του συσκευή σε πιο μεγάλη οθόνη, να διαλέξει ένα χειριστήριο και να πάει ένα βήμα παραπέρα; Άλλωστε μιλάμε για συσκευή με καλύτερη πρόσβαση σε δίκτυο, μικρότερες διαστάσεις, που βρίσκεται πάντα κοντά και μπορεί να αξιοποιηθεί σχεδόν οπουδήποτε.
Μάλιστα με κάποιο χειριστήριο της προκοπής και υποστήριξη από developers αποκτούν νόημα και games που απλά δεν είναι κατάλληλα για έλεγχο με την αφή. Οι developers έχουν τη διάθεση. Με το θέμα “χειριστήριο” να είναι χάος όμως, ούτε testing για το ένα ή το άλλο σύστημα χειρισμού δεν είναι εύκολο να γίνει. Σε αυτό το θέμα τουλάχιστον, όσο και αν έχω εκφράσει σκεπτικισμό για το Steam Controller, η Valve έχει κάνει καλύτερη σκέψη αφού αντιλήφθηκε, τουλάχιστον, ότι πρέπει να υιοθετηθεί μια συγκεκριμένη γραμμή, όχι να κάνει ο καθένας ό,τι του κατέβει. Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί το να υπάρχει σαφής στόχος, ξεκάθαρη νοοτροπία θεωρείται δυναστική προσέγγιση όταν εκ του αποτελέσματος προκύπτει πως κάθε άλλη λύση είναι ημίμετρο.
Και αν βρούμε το ιδανικό χειριστήριο;
Θυμάστε την τελευταία φορά που βρεθήκατε σε κατάστημα (εικονικό και μη) για αγορά χειριστηρίου; Θυμάστε την τελευταία φορά που αναρωτηθήκατε τι είναι προτιμότερο, να αγοράσετε το “επίσημο” ή το μοντέλο κάποιου τρίτου κατασκευαστή; Και πόσες φορές το δίλημμα αυτό προέκυψε από την επιθυμία να κάνετε οικονομία; Ακόμη και σήμερα δύσκολα μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι υπάρχουν επιλογές που είναι ξεκάθαρα καλύτερες από χειριστήριο Xbox ή το πιο πρόσφατο DualShock. Εταιρείες έχουν ξοδέψει χρόνια μελέτης για να καταλήξουν εκεί που βρίσκονται και αμέτρητα χέρια έχουν “μάθει” σε αυτές τις λύσεις. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η αγορά τους είναι φθηνή αφού η τυπική τους τιμή βρίσκεται πάντα μεταξύ 50 και 60 ευρώ. Πωλούνται μεν με κέρδος αλλά ισχύει πως από τις πωλήσεις των χειριστηρίων η κάθε Sony, Microsoft και Nintendo περιμένουν να βελτιώσουν τα οικονομικά τους μεγέθη, όχι να στηρίξουν την επιχείρησή τους, σε αντίθεση με τον κατασκευαστή περιφερειακών που έχει κάπως διαφορετικές βλέψεις. Το αποτέλεσμα; Κάθε χειριστήριο που έχει παρουσιαστεί ως σοβαρή πρόταση για iOS, Android και Windows Phone κοστίζει $100. Ποσό που όχι μόνο είναι ακριβό για τα δεδομένα της κατηγορίας προϊόντος, αλλά δεν δημιουργεί καλούς συνειρμούς μόλις συνειδητοποιήσει ο οποιοσδήποτε ότι απέχουν πολύ από τα καλύτερα δυνατά παραδείγματα που έχει να επιδείξει η βιομηχανία.
Προφανώς και η αγορά αντέδρασε. Με τη σειρά τους οι κατασκευαστές είπαν πως δεν φταίνε οι ίδιοι αλλά η Apple μιας και η τελευταία έχει συγκεκριμένες προδιαγραφές για την ποιότητα των πλήκτρων, των μοχλών αλλά και βασικούς κανόνες περί διάταξης. Κατά τους κατασκευαστές λοιπόν αυτό είναι περιοριστικό στην αναζήτηση φθηνότερου προμηθευτή και συνεπώς στη χαμηλότερη τιμολόγηση. Με λίγα λόγια ποζάρει ως επιχείρησμα η αντίληψη ότι κάποιος θα έπρεπε να επιτρέπει τη χρήση κατώτερων εξαρτημάτων προκειμένου να μειωθεί η μέση τιμή των εν λόγω χειριστηρίων. Το ότι γίνονται παράπονα για τις ελάχιστες ποιοτικές προδιαγραφές δε, είναι και κάπως φαιδρό.
Απόδειξη ότι η όλη τιμολόγηση είναι παράλογη και πως τα υπόλοιπα είναι, κατά βάση, δικαιολογίες ήρθε πριν λίγες μέρες αφού η Logitech και άλλοι κατασκευαστές άρχισαν τις μειώσεις κατά 20% και 30%.
Σε κάθε περίπτωση ή θα πέσουν οι τιμές επαρκώς άπαξ και προκύψουν οικονομίες κλίμακας ή θα πρέπει η εταιρεία που ελέγχει το λειτουργικό να αναλάβει τη σχετική υποχρέωση ακριβώς επειδή είναι πιο εύκολο να αξιοποιήσει οικονομίες κλίμακας, αλλά έχει και αρκετά διαφορετικές προτεραιότητες. Ο ένας θέλει να πουλήσει χειριστήριο, ο άλλος θέλει, πάνω από όλα, να συνεχίσει να πουλά συσκευές και άδειες χρήσης λογισμικού.
Συνεπώς το ζήτημα της διεπαφής, ασχέτως της ποιότητας του game design και των αποκλειστικών τίτλων, πόσο μάλλον των διαθέσιμων υπολογιστικών πόρων, είναι εκείνο που διαχωρίζει πλέον το mobile και PC gaming από το console gaming. Αφού κατά τα άλλα έρχονται όλο και πιο κοντά, το δύσκολο έχει ήδη γίνει.
Πόσο να χρειαστούμε για να έρθουμε στα συγκαλά μας στο θέμα του χειριστηρίου;
