Trolling level: over 9.000
Το Knytt Underground είναι ένας indie τίτλος, δημιούργημα ενός μόνο ανθρώπου. Ο Nicklas Nygren (a.k.a: Nifflas) κατάφερε να δημιουργήσει έναν τίτλο τόσο ύπουλο, που μόνο όταν φτάσετε στο τέλος του θα καταλάβετε τι συνέβαινε όσο εσείς παίζατε.
Το Knytt Underground χωρίζεται σε τρία κεφάλαια, με τα δύο πρώτα να σας μαθαίνουν τους μηχανισμούς του “metroidvania” κόσμου του και το τρίτο να βάζει όλα όσα μάθατε to the test. Απλοί μηχανισμοί platforming δίνουν το παρόν με εσάς να μπορείτε να σκαρφαλώσετε τοίχους, να μεταμορφωθείτε σε μπάλα, ή να κινηθείτε ελεύθερα στο χώρο με μερικά power ups, είτε μαζεύοντας αντικείμενα για χάρη κάποιων NPC, είτε για να αποφύγετε δολοφονικά ρομπότ. Ποτέ το gameplay δεν αγγίζει ιδιαίτερα δύσκολα επίπεδα, με τη σκοτεινή και σουρεαλιστική αισθητική να επικρατούν. Αγκάθι για την όλη αισθητική αποτελούν τα παράθυρα διαλόγων με τους χαρακτήρες, που μοιάζουν να σχεδιάστηκαν επίτηδες κακόγουστα.
Το βάρος που πέφτει στα δύο πρώτα κεφάλαια είναι μάλλον μικρό. Πέραν των όποιων μηχανισμών που καλείστε να μάθετε, αποτελούν κάτι σαν προπομπό για το τρίτο και “τεραστιότερο” κεφάλαιο όλων. Είναι όμως και το σημείο που το Knytt Underground αφήνει σιγά σιγά να φανεί το τι συμβαίνει στα παρασκήνια. Το ότι κάτι είναι διαφορετικό φαίνεται ήδη από το κεντρικό menu που στην ουσία…δεν υπάρχει. Αντικαθίσταται από ένα μυστηριώδες επίπεδο με αρκετά μονοπάτια και διακλαδώσεις. Σε κάποια από αυτές υπάρχει η είσοδος του κάθε κεφαλαίου.
Αφού μάθετε πώς να κινείστε ως άνθρωπος στο πρώτο κεφάλαιο, ως μπάλα στο δεύτερο και ως και τα δύο μαζί στο τρίτο, γίνεται αντιληπτό πως το Knytt Underground θέλει να πει κάτι παραπάνω. Οι αναφορές στην ύπαρξη ή όχι Θεού/Θεών και το νόημα της πίστης είναι συνεχείς, είτε έμμεσα είτε άμεσα. Ταυτόχρονα οι διάλογοι είναι αρκετά συχνοί με μερικούς από αυτούς να διαρκούν εντυπωσιακά περισσότερο από όσο πρέπει και με πληροφορίες που όσο άχρηστες και αν φαίνονται, ίσως κάτι να κρύβουν από πίσω τους. Και αν τα δύο πρώτα κεφάλαια μάς έδωσαν μόνο ένα μικρό τμήμα του συνόλου του χάρτη για να ανακαλύψουμε, το τρίτο κεφάλαιο μας πετά “στα μούτρα” το σύνολο αυτού, με κυριολεκτικά αμέτρητες διαδρομές, παρακάμψεις κ.λπ. Ο ίδιος ο Nifflas μιλά για πάνω από 1.800 διαφορετικές οθόνες (δωμάτια) και δεν φαίνεται να λέει ψέματα. Προσθέστε στο σύνολο αρκετούς NPC που σας ζητούν να τους φέρετε αντικείμενα από την άλλη άκρη του χάρτη, μόνο και μόνο για να σας μειώσουν και να σας βγάλουν άχρηστους, ή που σας ζητούν αντίτιμο προκειμένου να σας “επιτρέψουν” να σταματήσετε την Αποκάλυψη.
Το Knytt Underground προσπαθεί στην ουσία να περάσει κάποια από τα “φιλοσοφικά” ερωτήματά του και σε εσάς, ως παίκτη. Ρίχνοντάς σας στο τρίτο επίπεδο θα σας ζητηθούν τόσα πολλά και ταυτόχρονα αλλοπρόσαλλα πράγματα να κάνετε, που είτε θα χάσετε απλά την υπομονή σας και θα τα παρατήσετε, είτε θα “σκυλιάσετε” περιμένοντας το μεγάλο και σημαντικό φινάλε που μας έχει υποσχεθεί ο Nifflas με in-game παρεμβάσεις. Αφού φτάσετε στο τέλος και συνειδητοποιήσετε…τι συνέβη, ο πραγματικός σκοπός του τίτλου γίνεται αντιληπτός.
Το Knytt Underground απλά δοκίμαζε όλη αυτή την ώρα την…πίστη σας. Προφανώς όχι στο Θεό αλλά στο δημιουργό του τίτλου ή τον ίδιο τον τίτλο. Πολλές φορές οι χαρακτήρες εντός παιχνιδιού αμφισβητούν την ύπαρξη ενός ανώτερου όντος και το νόημα που μπορεί να έχει η τυφλή πίστη σε αυτό, εφόσον η ύπαρξή του δεν μπορεί να αποδειχθεί. Κάποιοι χαρακτήρες συμβαδίζουν με αυτή την “απιστία” ενώ άλλοι επιμένουν να πιστεύουν αυτά που τους υποσχέθηκαν. Οι δικές σας πράξεις είναι αυτές που ασυναίσθητα θα σας οδηγήσουν σε μια από αυτές τις δύο “ομάδες”. Δεν είναι τυχαίο πως πολλά από τα 1.800 δωμάτια του τίτλου είναι κενά από περιεχόμενο και υπάρχουν μόνο και μόνο για να αυξήσουν τη διάρκεια του quest σας κάνοντας πολλές φορές μονότονο και μουντό το gameplay (αν και σίγουρα συμβάλουν στην ατμόσφαιρα του τίτλου). Προσθέστε και τους αχάριστους συνολικά NPC που προαναφέραμε και έχετε ένα σύνολο που γίνεται ξαφνικά αρκετά αφιλόξενο. Είτε θα σας απωθήσει και θα το παρατήσετε, είτε θα το πάτε με πείσμα (και πίστη) μέχρι τέλους για να δείτε τι στο καλό υπάρχει τελικά εκεί.
Όποιο τελικά από τα τέλη του και αν συναντήσετε, η απάντηση είναι ίδια: όχι αυτό που περιμένατε ή σας “υποσχέθηκε”. Και εκεί είναι καθαρά θέμα του κάθε παίκτη για το αν πιστεύει ότι η τόση gaming “ταλαιπωρία” άξιζε ή όχι τον κόπο. Στα μάτια του καθενός το Knytt Underground είτε θα φανεί ένας βαρετός και μονότονος τίτλος με πολύ backtracking και λίγο νόημα, είτε ένα σύνολο δοκιμασιών με τελικά τόσο σύνθετο βάθος που θα μείνει για καιρό στο μυαλό του. Αν όμως δεν κάνετε τον κόπο να πάτε μέχρι τέλους, είναι σίγουρο πως θα μείνετε με την πρώτη εντύπωση.
Το Knytt Underground γίνεται έτσι ένα “μη συμβατικό” videogame, ίσως ακόμα και για τα δεδομένα της indie σκηνής. Μπορεί να μην ήθελε να γίνει τόσο επιτηδευμένα κουραστικό σε αρκετά σημεία του, όμως το καταφέρνει και ακόμα και αν το πέτυχε κατά τύχη, συμβάλει σε αυτό που θέλει τελικά να προσφέρει. Μετά από τόσο trolling πάντως ένα είναι σίγουρο: δεν υπάρχει Θεός!
