Όταν οι indies έχουν κέφια
Δημιουργία των Ty Taylor και Mario Castaneda, το The Bridge διατίθεται σχεδόν ένα χρόνο στα Windows μέσω Steam και μόλις πρόσφατα έκανε το πέρασμά του στις κονσόλες και πιο συγκεκριμένα μέσω του Xbox Live Arcade στο Xbox 360.
Στον τίτλο πρωταγωνιστεί ένας ανώνυμος επιστήμονας που ξυπνά ως άλλος Ισαάκ Νεύτων από ένα μήλο που πέφτει στο κεφάλι του, την ώρα που κοιμάται κάτω από ένα δέντρο. Χειριζόμενοι τον εν λόγω επιστήμονα, έχετε την δυνατότητα να κινηθείτε δεξιά, αριστερά και, το κυριότερο, να μετακινήσετε όλον τον κόσμο γύρω σας, μετατρέποντας το πάτωμα σε τοίχο ή ταβάνι και αντίστροφα.
Σκοπός σας στο The Bridge δεν είναι άλλος από το να βρείτε το σωστό τρόπο να περιστρέψετε το εκάστοτε επίπεδο, έτσι ώστε να διαβείτε την πόρτα που οδηγεί στο επόμενο. Ακόμα και αν το παραπάνω σας ακούγεται απλό, ο τίτλος μόνο εύκολος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Στα περισσότερα επίπεδα υπάρχουν διάσπαρτες οι λεγόμενες menace balls που καλείστε να αποφύγετε, καθώς με το παραμικρό άγγιγμα τους έρχεται ο θάνατος του χαρακτήρα σας με ένα μήνυμα που σας προκαλεί να επιμείνετε περισσότερο. Με το πάτημα ενός πλήκτρου, έχετε τη δυνατότητα να γυρίσετε το χρόνο πίσω και να προσπαθήσετε πάλι εάν θεωρείτε ότι ήσασταν κοντά στη λύση του γρίφου. Εάν πάλι νιώθετε ότι απλά πηγαίνατε στην τύχη, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι ένα ολικό reset του επιπέδου στις αρχικές συνθήκες για να το σκεφτείτε εκ νέου.
Τα επίπεδα κατηγοριοποιούνται σε κεφάλαια και το καθένα από αυτά εισάγει στον τίτλο ένα νέο στοιχείο, μια νέα δυνατότητα που καλείστε να λάβετε υπ’ όψιν για να ξεπεράσετε το κάθε εμπόδιο. Για παράδειγμα το Chapter II (The Vortex) μάς γνωρίζει μια δίνη που αν την πλησιάσετε, παγιδεύει το χαρακτήρα σας αλλά και τα αντικείμενα που τυχόν υπάρχουν στο επίπεδο. Ακόμα και αν πιαστείτε σε αυτήν, εξακολουθείτε να έχετε τον έλεγχο της περιστροφής του δωματίου, συνεπώς θα πρέπει είτε να την απενεργοποιήσετε, πατώντας εσείς ή κάποιο αντικείμενο τον αντίστοιχο διακόπτη, είτε να την παρακάμψετε για να φτάσετε στην πόρτα εξόδου του επιπέδου.
Κάθε ενότητα λοιπόν έχει τη δική της χαρακτηριστική ιδιότητα, αλλά οι διαφοροποιήσεις στο The Bridge δεν σταματούν εκεί. Κάθε επίπεδο, κάθε γρίφος είναι σχεδιασμένος για να λυθεί με διαφορετικό τρόπο σκέψης, ενώ ακόμα και όταν ολοκληρώσετε τα 24 στον αριθμό επίπεδα, ξεκλειδώνεται ο λεγόμενος αντίστροφος κόσμος (Mirrored World).
Εκεί όλα τα επίπεδα είναι ανεστραμμένα αλλά και με αρκετά ανεβασμένη δυσκολία. Θα συναντήσετε περισσότερα menace balls, κλειδωμένες πόρτες με κλειδιά που κινούνται στην αντίθετη κατεύθυνση από ότι εσείς καθώς περιστρέφετε το επίπεδο και άλλα έξυπνα τοποθετημένα εμπόδια που φωνάζουν ότι τα προηγούμενα επίπεδα ήταν απλά προπόνηση για να είστε σε θέση να αντιμετωπίσετε τις επόμενες προκλήσεις πριν φτάσετε στο πραγματικό τέλος του The Bridge. Ξεκάθαρη επιτυχία του τίτλου είναι η αίσθηση της ικανοποίησης που θα σας αφήσει η σωστή κατανόηση και επιτυχής ολοκλήρωση των δυσκολότερων γρίφων.
Η καλλιτεχνική διεύθυνση του The Bridge αποτελεί κάτι διαφορετικό, με τη μολυβένια αισθητική του να σας μεταφέρει την εντύπωση ότι δίνετε ζωή σε ένα ασπρόμαυρο κόμικ. Τα χρώματα κάνουν την εμφάνισή τους ελάχιστες φορές για να τονίσουν το γεγονός ότι το παραπάνω αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί διαφορετικά. Χαρακτηριστική είναι και η έλλειψη του κυρίως μενού, αφού με τη “φόρτωση” του The Bridge θα συναντήσετε την εισαγωγική σκηνή που περιγράψαμε νωρίτερα, ενώ εάν έχετε ήδη κάνει την αρχή, θα βρεθείτε στο επίπεδο που αφήσατε την τελευταία φορά που βγήκατε από το παιχνίδι. Και οι δύο αυτές επιλογές συντελούν στη βύθιση του παίκτη στον κόσμο του παιχνιδιού και πετυχαίνουν αυτό που άλλοι τίτλοι αναζητούν στα εκατομμύρια που στοιχίζει η ανάπτυξή τους: την ολική “απορρόφηση” του μυαλού, αφού δεν υπάρχει τίποτα να σας αποσπάσει από το στόχο σας.
Αδύναμα σημεία στον τίτλο σαφώς και υπάρχουν. Η βαρετή και επαναλαμβανόμενη μουσική επένδυση, η ελαφρώς αδιάφορη ιστορία, όπως επίσης και ο μικρός αριθμός των επιπέδων. Δεν είναι όμως ικανά να γκρεμίσουν αυτό που χτίζει επιτυχώς το The Bridge.
Ένα puzzle game οφείλει να κάνει τους παίκτες να σκεφτούν διαφορετικά, να προσφέρει συνεχείς προκλήσεις, να μην καθυστερεί την πρόοδο των παικτών άδικα με αργό ή περίπλοκο χειρισμό και να προσφέρει την αίσθηση της ουσιαστικής επιτυχίας με την επίλυση των γρίφων του. Όλα τα παραπάνω υπάρχουν στο The Bridge, ενώ προσθέτοντας και την ξεχωριστή καλλιτεχνική διεύθυνση, δημιουργείται ένας τίτλος που αξίζει σίγουρα την προσοχή σας. Ειδικότερα δε αν είστε φαν του είδους και σας έχει λείψει μία δυνατή εξάσκηση.
