Τα περήφανα απομεινάρια μιας ξεχασμένης κατηγορίας.
Υπάρχει μία απλή αναλογία ικανή να περιγράψει τα συναισθήματα που προκαλεί το Outlast και μπορούμε να την αναζητήσουμε στην παιδική μας ηλικία. Τότε που σκεπασμένοι κάτω από τόνους παπλωμάτων ξυπνούσαμε μέσα στη νύχτα και το σκοτάδι. Προσπαθώντας να προσανατολιστούμε, τα μάτια μας σιγά-σιγά προσαρμόζονταν στο σκοτάδι και αντικρίζαμε κάποιο σκοτεινό όγκο που θύμιζε εφιαλτική φιγούρα βγαλμένη από τις σελίδες ενός βιβλίου του Barker. Και μετά το άγχος του αν ανάψουμε το φως τι θα είναι αυτό που θα αντικρίσουμε. Αυτό είναι το Outlast. Και τις περισσότερες φορές δεν θέλετε να αντικρίσετε αυτό που νομίζετε πως βλέπετε.
“You’re not a fighter” λέει η Red Barrels στον παίκτη πριν τον βυθίσει στον κόσμο του παιχνιδιού. Ένα ψυχιατρικό άσυλο χαμένο κάπου στα Rocky Mountains του Colorado όπου και πηγαίνει με τη δημοσιογραφική του ιδιότητα, για να ξεσκεπάσει τις παράνομες δραστηριότητες μιας πολυεθνικής. Μοναδικά του όπλα ένα σημειωματάριο και –το πιο βασικό όλων- μία ψηφιακή κάμερα με δυνατότητα νυχτερινής λήψης. Και κάπως έτσι ξεκινά και ο τρόμος. Χωρίς πολλές εισαγωγές ο ήρωας του τίτλου αντιλαμβάνεται πως πρέπει να βγει από το άσυλο και αυτός είναι και ο στόχος του καθ’ όλη τη διάρκεια του τίτλου.
Το αν ο παίκτης θα επιλέξει να μάθει και να καταγράψει την ιστορία που κατάφερε να εκτροχιάσει τόσο το ίδρυμα όσο και τους τροφίμούς του, είναι καθαρά στην ευχέρειά του και στο κατά πόσο μπορεί να διατηρηθεί αρκετά νηφάλιος ενόσω τον κυνηγούν ανηλεώς οι εφιάλτες του ασύλου. Αιρέσεις, παράνοια, μυστικά πειράματα, κραυγές, ακρωτηριασμοί, περισσότεροι ακρωτηριασμοί και περισσότερες κραυγές, οι δικές σας.
Το gameplay του τίτλου μοιράζεται ισομερώς μεταξύ δύο βασικών στυλοβατών: «τρέξε» και «κρύψου». Γρίφοι και λοιπές αποσπάσεις δεν υπάρχουν. Στα δύο όμως βασικά του σημεία το παιχνίδι δείχνει να λειτουργεί σωστά, με την AI των αντιπάλων να είναι πραγματικά διαβολική ακόμα και εκτός κάποιων scripted sequences (που κόβουν χολές), καθώς ψάχνουν κάθε σπιθαμή του χώρου στον οποίο υποψιάζονται πως βρίσκεται ο παίκτης. Σε περίπτωση δε, που τον εντοπίσουν, τον κυνηγούν και δεν σταματούν μέχρι να χαθεί από το οπτικό τους πεδίο.
Το σκοτάδι λοιπόν μπορεί να βοηθήσει τον παίκτη αλλά πρωτίστως αποτελεί την κυριότερη πηγή άγχους στο παιχνίδι και αυτό εξαιτίας της ψηφιακής κάμερας. Όπως αναφέρθηκε, το εν λόγω gadget δίνει τη δυνατότητα στον παίκτη να χρησιμοποιήσει τη νυχτερινή λειτουργία για να καταφέρει να αποκτήσει ένα πλεονέκτημα έναντι των διωκτών του. Το “catch” επί προκειμένω όμως, είναι το γεγονός πως η νυχτερινή λήψη κάνει χρήση της μπαταρίας της κάμερας. Και οι μπαταρίες είναι ελαφρώς σπάνιες στο Outlast. Και το να ξεμείνει κανείς από μπαταρίες κατά τη διάρκεια ενός κυνηγητού σε σκοτεινούς διαδρόμους ή στο ερεβώδες υπόγειο του ασύλου δεν είναι καθόλου καλή ιδέα. Συνεπώς η καλή διαχείριση της μπαταρίας και τα σύντομα δρομολόγια –από κάλυψη σε κάλυψη- είναι η συνταγή για ένα κατά-δύναμιν αναίμακτο playthrough.
Ο τίτλος της Red Barrels πάντως γνωρίζει πολύ καλά σε τι χωράφια βαδίζει και το κάνει σωστά. Καταφέρνει να τραβήξει τον παίκτη στη θέση του ήρωα με απλά και βασικά συνειδησιακά τρικ όπως το να απεικονίζει τα χέρια του όταν κοιτά δειλά πίσω από μία γωνία, το να ακούει τον ήρωα να βαριανασαίνει κάθε φορά που τρέχει και το άγχος μεταξύ της εναλλαγής από κανονική σε νυχτερινή λήψη.
Ακόμα όμως και αν ικανοποιεί απόλυτα τους λάτρεις του τρόμου, το Outlast πάσχει από την επανάληψη η οποία σε συνδυασμό με τη σχετικά μικρή του διάρκεια, τον καθιστά έναν τίτλο αρκετά ευχάριστο (σε όλο του το τρομοκρατικό μεγαλείο) αλλά και αρκούντως κουραστικό. Πόσες απόπειρες πρέπει να κάνει κανείς για να ξεφύγει και στις πόσες θα πειστεί πως όντως μένει σε ένα χώρο απλά και μόνο για να συνεχιστεί ένα roller-coaster τρόμου;
Αυτές όμως, ίσως να είναι και οι σκέψεις ενός ανθρώπου που κατάφερε να ολοκληρώσει το Outlast με δεκάλεπτα διαλείμματα ανά μία ώρα παιχνιδιού. Το σίγουρο είναι πως οι συνδρομητές του PS Plus θα λάβουν την αξία της συνδρομής τους και αν είναι και λάτρεις του τρόμου, ίσως και κάτι παραπάνω. Ο γράφων θα κρατήσει την ανάσα του για την επόμενη φορά που θα μπλεχτεί στα δίχτυα ενός horror τίτλου. Ίσως τότε και να έχει τα απαραίτητα εφόδια.
