“Έλα κοριτσάκι στο βυθό με το χταπόδ'”.
Το Octodad ξεκίνησε τη ζωή του ως φοιτητική εργασία. Η απήχηση ήταν τέτοια που, σε συνδυασμό με το ξαφνικό ενδιαφέρον των “μεγάλων” για τις ανεξάρτητες παραγωγές, φτάνει να κυκλοφορεί φέτος ως “κανονικό” video game. Και ο όρος χρησιμοποιείται τόσο με αρνητική όσο και με θετική φόρτιση.
Πολλά στοιχεία του Octodad: Dadliest Catch παραμένουν όπως ακριβώς μπορεί να τα γνωρίσατε στην πρώτη μορφή του τίτλου, όταν ακόμη συνοδευόταν από το χαρακτηρισμό “εργασία”. Το ίδιο ισχύει και για την τρέλα που το κάνει να ξεχωρίζει.
Ο παίκτης ελέγχει ένα χταπόδι που είναι αποφασισμένο να περάσει απαρατήρητο στον κόσμο των ανθρώπων. Προφανώς κάποιο κόλπο έχει βρει για να το καταφέρει, αφού όχι μόνο φορά το κοστούμι του και κυκλοφορεί ελεύθερα, αλλά έχει μια κανονική, ανθρώπινη οικογένεια που, για κάποιο άγνωστο λόγο, δεν υποψιάζεται το μυστικό του. Δύο πλοκάμια σε κάθε μανίκι και μπατζάκι και ένα περίεργο σύστημα χειρισμού αργότερα και αρχίζει κανείς να πιάνει το νόημα.
Το πρώτο μέρος του παιχνιδιού ζητά, κατά τα φαινόμενα, πολύ λίγα από τον παίκτη. Πρέπει να βοηθήσει τον πρωταγωνιστεί να περπατήσει, να βάλει γάλα στα δημητριακά των παιδιών του ή, στο ξεκίνημα, να καταφέρει να φτάσει στη νύφη χωρίς να γίνει ρεζίλι…των βυθών.
Αλλά δεν είναι γραφτό να αποφύγει να γίνει θέαμα. Με σκανδάλες ο παίκτης πρέπει να βάλει ένα σετ από πλοκάμια μπροστά, πριν κάνει το βήμα με το άλλο σετ και δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο αδιανόητα δύσκολο είναι να συγχρονιστούν τα χέρια για να πιάσουν ένα αντικείμενο και να το χειριστούν με συγκεκριμένο τρόπο. Αλλά δεν πρόκειται για λάθος. Όλα είναι μέρος του design αφού, όπως μαρτυρά και η κεντρική ιδέα, ο παίκτης καλείται να νιώσει το ίδιο άβολα με τον Octodad και να μετατραπεί στον πρωταγωνιστή μιας καταφανούς φαρσοκωμωδίας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι σε αυτό περιοριζόταν αρχικά και η πρώτη μορφή του Octodad.
Προκειμένου να διατεθεί επί πληρωμή, ως νέα κυκλοφορία για PC, Mac, Linux και, σύντομα, για PS4, θεωρήθηκε σωστό να γίνουν προσθήκες. Ίσως λόγω της πολύ μικρής αρχικής διάρκειας (που και εδώ περιορίζεται σε μια χούφτα ώρες υπολογίζοντας τις προκλήσεις του χειρισμού όταν ένα χταπόδι προσπαθεί να ανέβει, ανάποδα, κυλιόμενες σκάλες). Δεν είναι κακή η σκέψη. Η υλοποίησή της όμως κάνει περισσότερο κακό παρά καλό.
Στο πρώτο μισό περίπου το Octodad έχει τις αρετές τις φαρσοκωμωδίας, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, και για αυτό κρίνεται αναλόγως αφού προσφέρει απλόχερα διασκέδαση (ειδικά με έως και τέσσερις παίκτες, με κάθε παίκτη να ελέγχει ένα ζεύγος πλοκαμιών, άρα ένα μανίκι ή μπατζάκι τη φορά). Ύστερα επιχειρεί να συνδυάσει το ιδιαίτερο σύστημα χειρισμού με πιο “gamey” δραστηριότητες. Ο Octodad καταλήγει σε διαφορετικές περιοχές και σύντομα καλείται όχι μόνο να αποφύγει έναν σεφ που είναι σίγουρο ότι κάποιο λάκκο έχει το πλοκάμι, αλλά πρέπει να μην τραβήξει την προσοχή βιολόγων που υποτίθεται ότι μπορούν να αντιληφθούν άμεσα τη μεταμφίεσή του. Σε περίπτωση που δεν βλέπετε που πάει…απλά φανταστείτε stealth με χταπόδι που δεν μπορεί να κάνει βήμα, ακόμη και σε ικανά χέρια, χωρίς να διαλύσει κάτι γύρω του. Προσθέστε περίπου boss fights, μια δόση από mini games που απαιτούν έλεγχο με απόκριση ουσίας και αξιοπιστίας και το δεύτερο μέρος του Octodad είναι περισσότερο φάρσα παρά φαρσοκωμωδία.
Στην προσπάθειά του να ενηλικιωθεί, το Octodad: Dadliest Catch χάνει το δρόμο του. Και είναι κρίμα διότι είναι τόσο, μα τόσο εύκολο να κερδίσει, αν όχι τον παίκτη που αναρωτιέται τι του συμβαίνει στην αρχή, σίγουρα οποιονδήποτε περαστικό που θα προλάβει να ρίξει μια γρήγορη ματιά και να απορήσει. Πριν βάλει τα γέλια.
