Ο Διάβολος κατέβηκε κάτω στο Χολαργό
Castlevania: Lords Of Shadow 2. Τελεία. Αυτές οι τέσσερις λέξεις μαζί με το μαγικό νουμεράκι ήταν αρκετές για να κρατήσουν το hype και την ανυπομονησία του γράφοντα (και όχι μόνο) σε πολύ υψηλά επίπεδα, από την πρώτη στιγμή ανακοίνωσης του. Όταν έπεσε λοιπόν στα χέρια του ο τίτλος με στάμπα το Δράκουλα, η χαρά του δεν λεγότανε.
Βέβαια το ότι στο τέλος πιο πολύ βασανίστηκε για την κατάλληλη “υποατάκα” στο παρόν κείμενο παρά για οτιδήποτε άλλο, αφήνει πολλά πράγματα που πρέπει να απαντηθούν. Καλωσορίσατε λοιπόν στην Castlevania City, τη σύγχρονη πόλη όπου διαδραματίζεται το Lords Of Shadow 2 και είναι χτισμένη πάνω στα ερείπια του κάστρου του Δράκουλα. Η ιστορία του τελευταίου μένει να ολοκληρωθεί, με τη MercurySteam να αλλάζει πολλά σε σχέση με το πρώτο Lords Of Shadow αλλά και με το “ενδιάμεσο” Mirror Of Fate. Και είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο το πόσο μαντάρα τα έκανε.
Μετά από μια πολύ δυνατή εισαγωγή (που αποτελεί και το αντίστοιχο demo) ο τίτλος αλλάζει σκηνικό και σχεδόν ξεχνά ό,τι διδάχθηκε από τους προηγούμενους τίτλους της σειράς. Προσπαθεί να γίνει επικό, να συγκινήσει, να διαφοροποιηθεί, να εντυπωσιάσει. Δεν τα καταφέρνει όμως πουθενά καταλήγοντας με μια αδιάφορη και καθόλα αναμενόμενη ιστορία (με μια μόνο στιγμή λάμψης την οποία δεν θα σας αποκαλύψουμε) και ένα ατέλειωτο cast χαρακτήρων με μικρές χρονικά εμφανίσεις και καμία εμβάθυνση. Ο ίδιος ο Dracula πολύ συχνά ξεχνά την τραγική του ιστορία, υιοθετώντας πολύ περισσότερο τη λογική ενός κλασικού ματσό badass (ακόμα και με cheesy ατάκες!) και αφήνοντας στην άκρη την τόσο ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερα εκμεταλλεύσιμη υπόστασή του.
Η τόση “προσπάθεια” για εντυπωσιασμό και διαφοροποίηση περνά τελικά και στο gameplay, με δύο σημαντικότατες απώλειες: ξεχάστε ολοκληρωτικά τους γρίφους και (σχεδόν) ολοκληρωτικά την εξερεύνηση. Η Castlevania City, αν και αρκετά μεγάλη σε μέγεθος, είναι ιδιαίτερα ευθύγραμμη, χωρίς σημαντικά μυστικά και με αδιάφορο σχεδιασμό. Η αποκάλυψη οποιουδήποτε μυστικού απαιτεί και λίγο από platforming με την ελεύθερη πλέον camera και την απλοποιημένη διαδικασία αναρρίχησης να κάνουν τη διαδικασία πολύ πιο απλή και ανώδυνη. Όσο ευθύγραμμη και αν είναι πάντως διαθέτει σε αφθονία τέρατα, τερατάκια, τεράτουλες και λογής λογής κερατοφόρους (και mechs!), έτοιμους να σας σκοτώσουν με κάθε πιθανό τρόπο. Και ας είστε απέθαντος.
Ο Δράκουλας έχει περίπου τις ίδιες δυνατότητες από την ανθρώπινη εποχή του, στο πρώτο Lords Of Shadow, με το ματωμένο μαστίγιό του να πρωταγωνιστεί. Light και Shadow magic κάνουν ξανά την εμφάνισή τους σε μορφή ξίφους και φλεγόμενων γροθιών αντίστοιχα. Το ξίφος σάς χαρίζει HP με κάθε επιτυχημένο χτύπημα ενώ οι γροθιές κάνουν πολύ μεγαλύτερο damage και αφαιρούν εύκολα τις επιπλέον πανοπλίες/ασπίδες των αντιπάλων σας, είτε λόγω ωμής δύναμης, είτε λόγω τεράστιας θερμοκρασίας (ελέω φωτιάς). Η χρήση αυτών των δύο ειδών μαγείας απαιτεί δύο αντίστοιχες μπάρες με MP, τα οποία συγκεντρώνονται κυρίως μετά από εξολόθρευση αντιπάλων. Όσο πετυχαίνετε χτυπήματα χωρίς να δεχθείτε κάποιο εσείς, μια τρίτη μπάρα γεμίζει ολοένα και περισσότερο. Φτάνοντας στο ζενίθ της, “κερνάει” πολύ μεγαλύτερη ζημιά τους αντιπάλους σας, αλλά “γεννά” και πολλά orbs για να γεμίσετε τις μπάρες για Light και Shadow magic. Ένα όμως χτύπημα σε εσάς είναι αρκετό για να μηδενίσει την “τρίτη” μπάρα και να σας ξαναβάλει από την αρχή.
Στην πράξη αυτό θα συμβαίνει συχνά ακόμα και σε μικρότερα επίπεδα δυσκολίας. Οι αντίπαλοί σας είναι πολύ καλοί στο να σας περικυκλώνουν και ο μόνος τρόπος σίγουρης αποφυγής είναι το σωστά χρονισμένο block. Το μπλοκάρισμα της επίθεσης ενός αντιπάλου την τελευταία στιγμή, σας χαρίζει ένα άνοιγμα για “αποκλειστικό” επιθετικό moveset και λίγο χρόνο είτε για προκαλέσετε βαρύ damage, είτε για αποφυγή. Το σωστό blocking είναι πραγματικά αναγκαίο για την επιβίωσή σας, ενώ σε συνάρτηση με τα περισσότερα items και την πραγματική τους αναγκαιότητα, το Lords Of Shadow 2 φαντάζει λαμπερό όσον αφορά το battle system του, δίνοντας αρκετές ευκαιρίες για πληθώρα επιθέσεων και τεχνικών, με γρήγορες εναλλαγές και άμεση απόκριση πλήκτρων. Αν και ο αριθμός των διαθέσιμων κινήσεων είναι ελαφρώς μειωμένος σε σχέση με το πρώτο Lords Of Shadow. Αυτή η αμεσότητα θα λάμψει κυρίως στα boss battles αλλά όχι τόσο λόγω της σωστής του δομής. Τα boss battles, αν και εντυπωσιακά και με ενδιαφέροντα συνήθως σχεδιασμό, χαρακτηρίζονται από απλά patterns που γρήγορα θα μάθετε και εύκολα θα δαμάσετε. Είναι χαρακτηριστικό πως μια απλή μάχη στους δρόμους της πόλης με 2 “brutes”, μπορεί να είναι πολύ πιο απαιτητική, ακόμα και από το τελικό boss του τίτλου. Ετοιμαστείτε λοιπόν για θέαμα και λίτρα αίματος (κυριολεκτικά, άλλωστε μιλάμε για το Δράκουλα) αλλά μην αγχωθείτε και πολύ.
Η πιο παράταιρη επιλογή πάντως του Castlevania: Lords Of Shadow 2 είναι η ύπαρξη…stealth! Δίνοντάς του υπόσταση λόγω του modern setting, ο τίτλος διακόπτει απότομα τη ροή του αφήνοντάς σας άοπλους (δεν σας επιτρέπει να χρησιμοποιήσετε παρά μόνο items) και σας καλεί να ξεφύγετε αθόρυβα από μερικούς goth-modern-something φρουρούς με κτηνώδη shotguns. Τα συγκεκριμένα τμήματα δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα. Αφελείς μηχανισμοί, μηδενική ουσία, ελάχιστη διάρκεια (ευτυχώς) και η δυνατότητα μεταμόρφωσης σε ποντίκι για να ξεφύγετε, είναι όλα όσα θα δείτε. Στην έλλειψη ουσίας βρίσκεται και η αντίρρησή μας καθώς ο ίδιος ο Δράκουλας θα μπορούσε όντως, αν ήθελε, να κινηθεί στις σκιές αθόρυβα. Δεν βρίσκουμε το λόγο, αλλά αν ήθελε να το κάνει, θα μπορούσε με πολύ πιο ενδιαφέροντες τρόπους.
Και ενώ στα τμήματα stealth ο Dragon/Dracul/Δράκουλας δεν δείχνει να βιάζεται, η MercurySteam σίγουρα έριξε τρέξιμο στην ανάπτυξη, αφήνοντας εμφανή μπαλώματα στο τελικό προϊόν. Είναι προφανές από το χειρισμό συγκεκριμένων χαρακτήρων και καταστάσεων, αλλά και από το έντονο “πιξέλιασμα” χαρακτήρων και εφέ με την παραμικρή κίνηση (δική τους ή της κάμερας) στην οθόνη, ακόμα και σε cutscenes. Ακόμα και το πόσο άγαρμπα σχεδιάστηκαν και “έπεσαν” τα credits δείχνει ότι τα πράγματα δεν έγιναν όπως έπρεπε.
Ήταν λοιπόν η βιασύνη που έφαγε το Castlevania: Lords Of Shadow 2; Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Κάτι πήγε φαντασμαγορικά λάθος, αυτό είναι βέβαιο. Το Castlevania: Lords Of Shadow 2 σχεδόν φτύνει στα μούτρα τους δυο προκατόχους του, στο βωμό του εντυπωσιασμού και των εύκολων λύσεων. Κακές αποφάσεις, σε σημεία σχεδόν generic γεύση, μηδενική εκμετάλλευση του νέου του setting (αν και βρίσκει συχνά δικαιολογία για να σας μεταφέρει σε πιο γοτθικές τοποθεσίες), έλλειψη ομοιογένειας και σχεδόν πλήρης καταστροφή ενός χαρακτήρα που θα μπορούσε να είναι από τους πιο αξιομνημόνευτους.
Αν μας έλεγαν πως το Lords Of Shadow 2 είναι δημιούργημα άλλης ομάδας ανάπτυξης, δεν θα μας φαινόταν καθόλου περίεργο. Τόσο ξένο είναι με τους προκατόχους του. Και αν δεν είχε το Δράκουλα στον πρωταγωνιστικό ρόλο, απλά θα μιλάγαμε για ένα third person action adventure “της σειράς” και μάλλον τίποτε παραπάνω.
Κάπως έτσι κλείνει λοιπόν ο κύκλος αίματος της MercurySteam, με το τελευταίο του κομμάτι να μας προσφέρει ελάχιστα παραπάνω από ένα καλό battle system και να αμαυρώνει ό,τι καλό έκαναν οι προκάτοχοί του. Αν μη τι άλλο θα σας υπενθυμίσει γιατί το πρώτο Lords Of Shadow ήταν τόσο ιδιαίτερο.
Συμβιβαστείτε έστω με αυτή τη σκέψη.
