Το ύστατο “χαίρε” από και προς την Irrational Games.
Το δεύτερο επεισόδιο του Burial At Sea, άρα και η τελευταία παραγωγή της διαλυμένης πλέον Irrational Games είναι πλέον εδώ. Μας βρήκε σε αργία και τη γέμισε με σκέψεις, εντυπώσεις και γλυκόπικρα ερωτηματικά.
Στο δεύτερο επεισόδιο ο παίκτης αναλαμβάνει πια τον έλεγχο της Elizabeth, όχι του Booker. Η Elizabeth δεν έχει τις αντοχές, την ασπίδα και πολλές άλλες ιδιότητες που ο παίκτης θεωρούσε δεδομένες στον Booker (αλλά και σε κάθε του ενασχόληση με οτιδήποτε BioShock), ακόμη και τις ειδικές ικανότητες της ίδιας. Όλα εξηγούνται βεβαίως αλλά είναι καλύτερο για όλους να αποφεύγονται τα spoilers. Η νέα δυναμική σημαίνει στροφή στο gameplay με έμφαση στο stealth. Είναι ενδεικτικό άλλωστε πως το 1998 Mode απαιτεί την ολοκλήρωση του επεισοδίου χωρίς να σκοτωθεί κανείς από τον παίκτη. Το καλύτερο εργαλείο είναι η βαλλίστρα που πέφτει στα χέρια της Elizabeth. Διαφορετικά ήδη βελών δημιουργούν το απαραίτητο cast του stealth αφού με άλλα δημιουργείται θόρυβος για αντιπερισπασμό, άλλα αφήνουν τον εχθρό αναίσθητο ενώ κάποια ακόμη απελευθερώνουν αέριο για την εξουδετέρωση πολλαπλών στόχων ταυτόχρονα. Περιέργως ο ήχος και όχι τόσο η όραση είναι που οδηγεί τους αντιπάλους, με τους παίκτες να προσέχουν πότε πατούν πάνω σε σπασμένο γυαλί ή σε νερό. Σε συνδυασμό βέβαια με νέο plasmid που κάνει την Elizabeth αόρατη ενώ, ταυτόχρονα, της επιτρέπει να βλέπει αντιπάλους και αντικείμενα ενδιαφέροντος μέσα από τοίχους, ολοκληρώνεται η εισβολή του stealth σε έναν κόσμο που μας έχει συνηθίσει διαφορετικά. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να υιοθετηθεί η κλασική προσέγγιση αλλά, κακά τα ψέματα, το δέλεαρ του BioShock εντοπίζεται πάντα σε πιο ατμοσφαιρικούς μηχανισμούς.
Εξάλλου η stealth προσέγγιση δίνει χώρο για την καθ’ όλα απαραίτητη παρατήρηση όσων συμβαίνουν ή όσων “μιλούν” για την κατάσταση της Rapture, τους χαρακτήρες της αλλά και τη σύνδεση όλων με την Columbia. Ένας σχολικός πίνακας έχει γραμμένη την ίδια φράση, ξανά και ξανά, ως τιμωρία. Φράση που είναι μονομιάς ενδεικτική της φιλοσοφίας του Andrew Ryan, δηλαδή του “αρχιτέκτονα” της Rapture. Πολλά στοιχεία κρύβονται εδώ κι εκεί, και σε audio logs φυσικά, για τον ανταγωνισμό μεταξύ Columbia και Rapture, για το ρόλο των πολλαπλών παραλλήλων διαστάσεων. Όλα για να λυθούν απορίες (όχι όλες) και να κλείσουν τρύπες (ξανά όχι όλες). Η κατάληξη είναι μοναδική, χωρίς να γίνεται θορυβώδης. Ιδανικό ίσως τέλος για μια ομάδα που ολοκλήρωσε το έργο της με ανάλογο τρόπο.
Το δεύτερο επεισόδιο του Burial At Sea DLC καταφέρνει και ενσωματώνει, με υπερηφάνεια σε διάφορα σημεία, τόσο τα προτερήματα όσο και τις αδυναμίες που συσσωρεύθηκαν στο BioShock. Είναι προφανές ότι οι μηχανισμοί stealth είναι παρείσακτοι, αλλά όχι τελείως αταίριαστοι για τον κόσμο που γνωρίζει ο παίκτης. Στις 3-5 ώρες που θα διαρκέσει το επεισόδιο, δηλαδή πολύ περισσότερο από το “βιαστικό” Episode One δεν θα καταφέρει να αποφύγει τα fetch quests, δεν θα χειραφετηθεί πλήρως από τις υποχρεωτικές βοήθειες που προσφέρει η σκηνοθεσία, θα μάθει, άλλη μια φορά, να παραβιάζει κλειδαριές και θα νιώσει λίγη από την παρακμή που ξεχώρισε τις μέχρι τώρα ιστορίες και κόσμους της σειράς.
Τα νοήματα ωστόσο δεν θάβονται κάτω από γνώριμο ή περαστικό gameplay και, προς τιμήν της Irrational Games και όσων την συνέθεταν, προκαλούν τον παίκτη και τον οδηγούν, αναπόφευκτα, σε μυριάδες θεωρίες και συζητήσεις. Όχι απλά για τη σειρά φυσικά, αλλά για τους ίδιους τους ανθρώπους.
Ήταν γνωστό από την αρχή.
“No Gods or Kings, only Man”
