Πόσα studio χρειάζονται για να βγει ένα σωστό Ninja Gaiden spin-off;
Έπρεπε να το έχουμε καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά. Και μόνο η εμπλοκή της Spark Entertainment θα έπρεπε να είναι ξεκάθαρο σημάδι. Αρκεί να ανατρέξει κανείς στην προϊστορία της ομάδας. Βέβαια στο YAIBA: Ninja Gaiden Z δεν είναι μόνη. Υποστηρίχθηκε από την Team Ninja, η οποία άλλωστε σχετίζεται με οτιδήποτε σχετικό με Ninja Gaiden, αλλά και με την Comcept του Inafune Keiji. Το πρώτο πρόβλημα έχει να κάνει με τις εντυπώσεις. Η συμπερίληψη και μόνο του “Ninja Gaiden” στον τίτλο δύναται να οδηγήσει σε συγκεκριμένες προσδοκίες, τουλάχιστον για τη λογική, την ακρίβεια και το ρυθμό του συστήματος μάχης. Οι απαίτηση αυτή είναι άδικη αφού γρήγορα φαίνεται πως άλλες ήταν προτεραιότητες.
Το YAIBA: Ninja Gaiden Z κινείται στα όρια (μάλλον από τη λάθος μεριά των ορίων) του εφηβικού παραληρήματος και δεν δίνει δεκάρα. Η γραφή ταιριάζει σε B-movie της δεκαετίας του 1980, ποιότητας τέτοιας που ταιριάζει σε ώρες τις ημέρες όπου όλα φαίνονται λίγο πιο λογικά (γύρω στις 04.00 δηλαδή). Τότε μόνο μπορεί και να πετύχει το χιούμορ στο οποίο επιμένει ο Yaiba. Ο τελευταίος είναι ένας ninja που είναι σίγουρος ότι μπορεί να βάλει κάτω τον Ryu Hayabusa. Η σκέψη και μόνο είναι γελοία, το ίδιο και η κατάληξη. Γίνεται κομμάτια αλλά επανέρχεται στη ζωή ως cyborg με μηχανικό χέρι και καρδιά. Και για κάποιο λόγο προσγειώνεται στο χαμό ενός zombie outbreak. Αυτό δεν σημαίνει πως ο στόχος αλλάζει. Και πάλι το ζητούμενο είναι να εκδικηθεί τον Ryu. Πράγμα το ίδιο πιθανό και λογικό όσο το ντεκολτέ της Miss Monday, στα διάσπαρτα γραπτά της οποίας συγκεντρώνονται περισσότερα “στοιχεία” για την “ιστορία”.
Ο Yaiba δεν ξέρει από άλματα αλλά ξέρει από ακρωτηριασμούς. Τα βάζει με ό,τι κινείται και μάλιστα έχει κίνητρο. Με την εκτέλεση κάθε zombie συμπληρώνεται η χαμένη του ενέργεια. Όταν μιλάμε για elemental zombie clowns, ηλεκτροφόρες νύφες και τα συναφή, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Είναι πιο δύσκολη υπόθεση η αντιμετώπισή τους αλλά αποδίδουν περισσότερη ενέργεια από τη μία αλλά και elemental weapon από την άλλη. Χέρια του ενός, σπονδυλική στήλη του άλλου μπορούν να χρησιμοποιηθούν για λίγο από τον Yaiba. Υπολογίστε ότι τα διάφορα στοιχεία έχουν, σε συνδυασμό, εκρηκτικά αποτελέσματα (ακόμη και άθελά σας), τη δυνατότητα για αλυσιδωτά executions και σύντομα προκύπτει χρωματιστός χαμός με κουβάδες αίματος. Ακόμη και στα QTE που παίζουν το ρόλο του platforming (μόνο έτσι εκτελεί άλμα ο Yaiba) είναι σημαδεμένα με αίμα για να ξεχωρίζουν. Αφού δεν προέκυψε και κάποια κακόγουστη ατάκα για το Πάσχα στην περίπτωση αυτή…πάλι καλά. Όλα αυτά ενδιαφέροντα στα χαρτιά. Προδίδονται όμως από άλλες, τελείως λανθασμένες σχεδιαστικές αποφάσεις.
Ουσιαστικά όλο το campaign αποτελεί μια σειρά από αρένες που συνδέονται με boss fights και QTE. Οι νέοι τύποι zombie στερεύουν γρήγορα και το μόνο που αλλάζει ύστερα είναι το πλήθος και ο όγκος των κυμάτων σε κάθε περιοχή. Φυσικά σε όποιο κύμα και αν υποκύψει η βήτα διαλογής μεγαλειότητα που ακούει στο όνομα Yaiba (θα συμβεί πολλές φορές κι ας χτυπιέστε με γροθιές, σπαθί και αλυσίδα τύπου Kratos) ένα είναι σίγουρο: επιστρέφετε στο πρώτο κύμα. Παλιές καλές, arcade, ιαπωνικές συνήθειες. Το button mashing δίνει και παίρνει στην πράξη αφού το σύστημα counter είναι αδικαιολόγητα κακορυθμισμένο. Πριν από τις επιθέσεις υπάρχει σήμανση ως προειδοποίηση. Σε φυσιολογικά games η χρονική απόσταση από σήμανση και το άνοιγμα για counter είναι συγκεκριμένο και ο παίκτης μπορεί να το μάθει. Όχι όμως εδώ. Οι χρονικές αποστάσεις κυμαίνονται οπότε το σύστημα δεν έχει ιδιαίτερη χρησιμότητα στην πράξη.
Το χειρότερο όμως είναι η κάμερα. Οι γωνίες λήψεις είναι προκαθορισμένες σε κάθε περιοχή με το ζουμ να είναι το μόνο πράγμα που αλλάζει. Βρεθήκατε πίσω από κάποιο τιτάνιο boss; Ατυχία. Δοκιμάσατε να περάσατε από κάτω του, θεωρώντας ότι αρκεί ο χώρος, αλλά σας ανέκοψε το φιλικό collision detection; Η τέχνη θέλει θυσίες λένε. Είναι πολύ χαμηλά η ενέργεια του Yaiba, όλα γίνονται ασπρόμαυρα και δεν ξεχωρίζετε τι είναι τι; Είναι ακόμη όλα έγχρωμα αλλά γίνεται τέτοιος χαμός που και πάλι δεν μπορείτε να καταλάβετε πού είναι ο Yaiba; Προφανώς όλα είναι μέσα στη ζωή. Ή τουλάχιστον αυτό υποτίθεται ότι πρέπει να δεχθούμε.
Η ελαφρότητα του Yaiba είναι για συγκεκριμένες ώρες. Η ελαφρότητα του ύφους όμως δεν δικαιολογεί τις απερισκεψίες στο game design, ακόμη και σε θέματα για τα οποία οι λύσεις είναι γνωστές εδώ και χρόνια. Είναι πραγματικά αδύνατο να βρει κανείς ποια ομάδα από τις τρεις φταίει περισσότερο. Ίσως ο Yaiba πιστεύει ότι έχει βρει το μυστικό του Suda Goichi. Αλλά, εδώ που τα λέμε, πιστεύει ότι είναι και καλύτερος από τον Ryu. Μηδέν στα δύο λοιπόν.
