En taro adun…
Το Unepic κυκλοφόρησε το 2011 για PC και το 2014 κατάφερε να φτάσει στο eShop του Wii U. Είναι κάπως παράξενο πως ένας τίτλος τύπου κλασικού Castlevania παραπέμπει σε εποχές NES όσο και η πνιγμένη από προσθήκες στο Virtual Console εβδομαδιαία ανανέωση του eShop. Αλλά δεν το κακίζουμε. Όχι όταν ο Daniel, ο πρωταγωνιστής, κάνει save μιλώντας με ψυχή ενός Protoss (StarCraft), συστήνεται ως Sith ή απλά ως Dark Knight και αντιστέκεται στο ξένο πνεύμα που μπαίνει στο σώμα του επειδή…είναι άπιστος gamer.
Ο Daniel ξεκινά από μια τουαλέτα, όπου κατευθύνεται σε διάλειμμα από D&D session με τους φίλους του, και μεταφέρεται σε ένα τεράστιο και σκοτεινό κάστρο που παρακαλά να εξερευνηθεί, αλλά και να κάνει τη ζωή του Daniel κόλαση. Το αποτέλεσμα είναι ένα RPG με ακανόνιστη δυσκολία, έντονη, nerdy προσωπικότητα και άπειρες αναφορές σε gamey pop culture.
Ο Daniel εξερευνά το κάστρο, δωμάτιο-δωμάτιο, και μια από τις βασικές έγνοιες του, πέραν της επιβίωσης προφανώς, είναι να ανάβει…τα φώτα. Κάθε δωμάτιο έχει κηροπήγια και πυρσούς που περιμένουν τη φωτιά του Daniel. Είναι σημαντικό να ανάβουν γιατί έτσι φαίνεται ότι ο παίκτης έχει ξαναπεράσει από εκεί, ενώ σημαδεύεται ανάλογα και το κάθε δωμάτιο στο χάρτη. Στο Unepic άλλωστε δεν υπάρχει βοήθεια από πουθενά. Ο παίκτης είναι μόνος. Δεν σημειώνονται καν οι τοποθεσίες των quest givers στο χάρτη, άρα καλό είναι να έχετε πρόχειρο χαρτί και μολύβι. Θα σωθείτε.
Στο Unepic δεν έχει κατεύθυνση ούτε η ανάπτυξη χαρακτήρα. Κάθε level φέρνει skill points που μπορούν να κατανεμηθούν ελεύθερα, χωρίς περιορισμούς από τις “προσταγές” ενός class. Το μόνο πρόβλημα βέβαια είναι πως δεν είναι απίθανο να καταλήξει ο παίκτης με χαρακτήρα που είναι πλήρως ακατάλληλος για κάποια boss fights, με μόνη σωτηρία τη μία και μοναδική φορά που επιτρέπεται ανακατανομή των skill points.
Σε κάθε περίπτωση ο πρωταγωνιστής θα πεθάνει. Πολλές, πάρα πολλές φορές. Καθώς εξερευνά το τιτάνιο κάστρο θα έρθει αντιμέτωπος με εχθρούς (ή αντίπαλα sprites, αν θέλετε) παλιομοδίτικης (σχεδόν ανύπαρκτης δηλαδή) τεχνητής νοημοσύνης αλλά εξαιρετικής, θανάσιμης, αποτελεσματικότητας. Η αλήθεια είναι πως η ενέργεια του Daniel είναι εύκολο να εξανεμιστεί. Από την άλλη είναι πολύ εύκολο, εφόσον ο παίκτης προλάβει το πρώτο χτύπημα, απλά να διαλύσει τον αντίπαλο που δεν θα προλάβει να ξανακινηθεί. Συνεπώς, ειδικά στο εν λόγω παιχνίδι, ο όρος “σύστημα μάχης” είναι μάλλον αδόκιμος. Αν ο Daniel γίνει αντιληπτός και βρίσκεται σε μειονεκτική θέση, παίζει βρόμικα και “κρύβεται” στην ασφάλεια μιας σκάλας που συνδέει ένα χώρο με έναν άλλον. Είναι προφανές πως το design βρίσκεται, εσκεμμένα κιόλας, σε άλλες εποχές. Με τα θετικά και τα αρνητικά που υπονοούνται.
Στην έκδοση του Wii U (η οποία έλαβε πρόσφατα σημαντικό patch με διορθώσεις) συναντώνται αρετές. Όχι τόσο στα γραφικά που, με εξαίρεση τα εφέ του φωτός που είναι μια ακόμη δικαιολογία για να αγαπήσετε κάθε πυρσό που βρίσκετε στο διάβα σας, πόσο μάλλον τον αναπτήρα που κρατάτε διαρκώς (για το καλό σας), παραμένουν όσο old school όσο και το ίδιο το design. Φυσικά και είναι, κατά βάση, υψηλής ανάλυσης, αλλά όχι υψηλής λεπτομέρειας. Βέβαια το σύνηθες είναι να εμφανίζονται πολλαπλά δωμάτια ή και ολόκληρες περιοχές στην οθόνη, άρα γρήγορα γίνεται αντιληπτό ότι από ένα σημείο και έπειτα χαμένη θα πήγαινε η αυξημένη λεπτομέρεια. Το καλό στην περίπτωση του Wii U είναι ο περιορισμός του HUD στο GamePad καθώς και η δυνατότητα εναλλαγής οπλισμού και άμεσης χρήσης αντικειμένων με αγγίγματα στο χειριστήριο. Σε off TV play τα πράγματα είναι πιο στριμωγμένα αλλά, ευτυχώς, υπάρχουν ρυθμιζόμενα shortcuts για να διευκολύνουν την εναλλαγή μεταξύ συχνά χρήσιμων αντικειμένων.
Η ακανόνιστες κορυφώσεις στη δυσκολία είναι φυσικά αδελφοποιημένες με το είδος στο οποίο υποκλίνεται το Unepic, οπότε κάθε εμπλεκόμενος φαντάζεται από νωρίς τι τον περιμένει. Παρά τις λαχταριστές αναφορές πάντως το σενάριο θα μπορούσε, τουλάχιστον, να ήταν κάπως πιο ενδιαφέρον και η γραφή λίγο πιο προσεγμένη. Πολλές φορές μένει η εντύπωση ότι οι περίεργες αναφορές σε εμπειρίες και θέματα που θα αναγνωρίσουν με μεγαλύτερη ευκολία οι παλαιότεροι είναι αυτοσκοπός. Όταν ο χιούμορ γίνεται δε αυτοσκοπός, ως είθισται, τα αποτελέσματα είναι χαρακτηριστικά μετρίου αναστήματος.
Βέβαια είμαστε στην εποχή της αναβίωσης του λεγόμενου Metroidvania με πολλούς μιμητές να βρίσκουν τη θέση τους στην αγορά αλλά και στη συλλογή των παικτών. Το Unepic καταφέρνει, από τον τίτλο κιόλας, να είναι ταυτόχρονα ειρωνικό και περιγραφικό, αφήνοντας τελικά τους κατά βάση δοκιμασμένους μηχανισμούς του να μεταμορφωθούν σε ένοχη απόλαυση.
