Ταξίδι στα shooters του ’80.
Εκείνο που εντυπωσιάζει περισσότερο στο Luftrausers είναι ο απόλυτα λιτός χαρακτήρας σε επίπεδο εμφάνισης και μηχανισμών. Λάμπουν δια της απουσίας τους περίπλοκα σενάρια και εντυπωσιακά εφέ και τη θέση τους παίρνουν απλοϊκοί μηχανισμοί που επιτρέπουν στην ικανότητα του εκάστοτε παίκτη να μπει μπροστά. Αυτό είναι έκδηλο και από το υποτιθέμενο tutorial του τίτλου, που ολοκληρώνεται στην υπόδειξη του χειρισμού και σε τίποτα παραπάνω.
Και αυτός ο χειρισμός είναι μάλλον το πρώτο στοιχείο που κάνει τον τίτλο ενδιαφέροντα. Ο παίκτης ελέγχει ένα σκάφος (όπως άλλωστε σε όλα τα shoot ’em up του είδους) και στόχος του είναι να εξουδετερώσει τα αντίπαλα σκάφη και καράβια, πριν τον καταστρέψουν. Μέχρι εδώ όλα καλά και συνηθισμένα. Η διαφορά στο Luftrausers βρίσκεται όπως είπαμε στο σύστημα χειρισμού. Σπρώχνοντας το μοχλό προς τα επάνω, ενεργοποιείται η μηχανή του αεροσκάφους, δίνοντας την απαραίτητη ώθηση. Το θέμα είναι ότι αν ο παίκτης αφήσει το μοχλό, π.χ. για να στρίψει, τότε η μηχανή σβήνει και το σκάφος κάνει μια θεαματική βουτιά στη θάλασσα (και στο θάνατο). Ο παίκτης καλείται λοιπόν να ισορροπήσει το σκάφος, να εκτελέσει τις απαραίτητες μανούβρες και, φυσικά, να πυροβολήσει για να εξοντώσει τους αντιπάλους του. Στην αρχή τα πράγματα είναι σχετικά εύκολα. Σύντομα όμως η οθόνη γεμίζει με δεκάδες εχθρούς και η αποφυγή των εχθρικών πυρών είναι το λιγότερο δύσκολη υπόθεση. Υπόθεση που δυσκολεύει ακόμα περισσότερο από το ότι για να ανακτήσει το σκάφος του παίκτη τη χαμένη ενέργεια, θα πρέπει ο τελευταίος να σταματήσει να πυροβολεί. Κάτι που σίγουρα προκαλεί ενδιαφέροντα διλήμματα κατά τη διάρκεια της μάχης.
Εννοείται πως δεν υπάρχουν επίπεδα. Ο παίκτης κινείται στο ίδιο περιβάλλον (το οποίο είναι χρωματισμένο σε “σέπια” αποχρώσεις) και μοναδικός του στόχος είναι το hi-score και η άνοδος στο σχετικό leaderboard. Η απλοϊκότητα του gameplay και η έλλειψη ποικιλίας σε επίπεδο μηχανισμών φέρνουν το Luftrausers αντιμέτωπο με τη μονοτονία. Αυτή αποφεύγεται για μεγάλο χρονικό διάστημα χάρη στην ύπαρξη των διαφόρων objectives που καλείται να ολοκληρώσει ο παίκτης και τα οποία αυξάνουν τους συνολικούς πόντους XP. Αυτοί με τη σειρά τους ξεκλειδώνουν το δεύτερο μεγαλύτερο “αγκίστρι” του τίτλου, που είναι το σύστημα αναβαθμίσεων. Καθώς ο παίκτης ανεβαίνει επίπεδα, αποκτά πρόσβαση σε νέο εξοπλισμό. Αυτός χωρίζεται σε τρία τμήματα: στο σύστημα των πυροβόλων, στο κύριο σώμα του σκάφους και στη μηχανή. Ο παίκτης είναι ελεύθερος να συνδυάσει τα διάφορα τμήματα όπως θέλει, γεγονός που οδηγεί σε νέα αεροσκάφη με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Υπάρχουν περί τους 125 συνδυασμούς και παρά την ποικιλία που τους διακρίνει, πολλοί από αυτούς δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμοι στον παίκτη. Παρόλα αυτά, το “παιχνίδι” μεταξύ των συνδυασμών προκαλεί το ενδιαφέρον του παίκτη, καθώς αναζητά τον επόμενο συνδυασμό που θα του προσφέρει το πολυπόθητο hi-score.
Η αρχική απλοϊκότητα του τίτλου ξεγελά, καθώς το βάθος των λιγοστών μηχανισμών είναι ικανό να εθίσει τον οποιοδήποτε σε πολύωρα sessions. Σίγουρα η μονοτονία δεν αποφεύγεται πλήρως και ακόμα πιο σίγουρα το επίπεδο δυσκολίας είναι πολύ υψηλότερο σε σχέση με τα όσα έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, όμως το Luftrausers απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό, που αναζητά τις δύσκολες προκλήσεις. Η κλασική φράση “εύκολο να το μάθει κανείς, δύσκολο να το κατακτήσεις” βρίσκει στον τίτλο έναν άξιο εκπρόσωπό της.
Η κάπως υψηλή τιμή του (αν και ο τίτλος είναι cross-buy) και το μονοδιάστατο gameplay, θα απωθήσουν πάρα πολλούς παίκτες. Το ίδιο ισχύει και για το βαθμό δυσκολίας του. Παράλληλα, αυτά τα μειονεκτήματα αποτελούν και τα βασικότερα πλεονεκτήματά του (με εξαίρεση την τιμή), τα στοιχεία που θα λειτουργήσουν σαν μαγνήτης για άλλους παίκτες. Το μόνο που πρέπει να κάνει κανείς είναι να αποφασίσει σε ποια κατηγορία gamer ανήκει.
