Όλα βγάζουν περισσότερο νόημα στο τέλος.
Με τη διάθεση του δεύτερου επεισοδίου, το Burial At Sea DLC για το BioShock Infinite τελειώνει παράλληλα με την ίδια την Irrational Games. Μπορείτε να διαβάσετε εδώ το review του πρώτου επεισοδίου και εδώ το σχετικό κείμενο για το δεύτερο. Στο παρόν όμως βλέπουμε το Burial At Sea ως σύνολο, όπως δηλαδή του αξίζει αλλά και όπως σχεδιάστηκε.
Το πρώτο μέρος αποδείχθηκε πολύ σύντομο αλλά, ως πρώτη πράξη στην ιστορία που είχε κατά νου η Irrational, τώρα φαίνεται λιγότερο παράλογο. Πόσο μάλλον το γεγονός ότι η δράση ήταν περιορισμένη με την προτεραιότητα να παραμένει στην παρατήρηση, την κατανόηση, την απορρόφηση λεπτομερειών και στοιχείων. Ήταν ουσιαστικά το κάπως περίεργο μεταβατικό στάδιο για το stealth gameplay που κυριαρχεί τελικά στο δεύτερο μέρος. Το stealth είναι κατά βάση ξένο στους κλασικούς μηχανισμούς της σειράς, αλλά ας μην ξεχνάμε πως και το ίδιο το shooting δεν ήταν το πραγματικό αστέρι του BioShock. Υπάρχουν μάλιστα και προφανείς αδυναμίες στο design. Οι γωνίες λήψης για παράδειγμα παραείναι βοηθητικές και επιεικείς, ακυρώνοντας μέρος της εξερεύνησης άρα και της αίσθησης τους επιτεύγματος όταν όλα πάνε καλά. Η AI δείχνει να έχει πολύ καλό αυτί, αλλά μερικές φορές ξεχνά ότι θα έπρεπε να έχει και καλό μάτι. Τα plasmids, η μισή διασκέδαση συνήθως, είναι μειωμένα και βοηθητικά κυρίως. Το σημαντικότερο plasmid στο δεύτερο επεισόδιο, είναι το πρώτο που λείπει στο 1998 Mode, για ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα σε stealth.
Η ίδια αλλαγή ρυθμού αντέχει διάφορες ερμηνείες καθώς οδηγεί σε μελαγχολικό τέλος, το μόνο τέλος στο οποίο μπορεί να οδηγηθεί ο κόσμος του BioShock, σε όποια διάσταση και αν τον επισκέπτεται ο παίκτης. Ως σύμβολο της κόπωσης της Irrational μπορεί να έχει νόημα. Άλλωστε ο Ken Levine θεώρησε πως η ομάδα πέτυχε το σκοπό της και τώρα είναι καιρός για άλλα. Ως κόπωση του ίδιου του κόσμου και του IP, φανταζόμαστε ότι η 2K Games, κάποια στιγμή, θα διαφωνήσει. Διατηρεί άλλωστε τα δικαιώματα εκμετάλλευσης της σειράς.
Ταιριάζει όμως με μια ξεκάθαρη παράδοση του BioShock: την τελική ανατροπή. Συνήθως η ανατροπή είναι σεναριακή, αλλά να που στο Burial At Sea η ανατροπή εκφράζεται και στους μηχανισμούς. Ο παίκτης αφήνει πίσω του τον Booker, αναλαμβάνει τον έλεγχο της Elizabeth και ξεχνά μονομιάς μηχανισμούς όπως ασπίδες, rifts και πολλά άλλα που τον συνόδευσαν όλα τα χρόνια, τόσο στη Rapture όσο και στην Columbia. Όπως καταλαβαίνετε δεν είναι απλή υπόθεση να εξηγήσει κανείς το ρόλο του Burial At Sea χωρίς spoilers για αυτό και, όσο είναι ακόμη φρέσκο, τα σχόλια εξακολουθούν να φαίνονται γενικόλογα. Αλλά αξίζει τον κόπο να μάθετε μόνοι σας. Το σβήσιμο της μυθολογίας, η οποία ταυτίζεται τελικά με μία γενιά hardware αλλά και με συγκεκριμένη σχολή αφήγησης, κατά την οποία artwork και script συνωμοτούν για τη δημιουργία ενός πιστευτού, αλλά παρηκμασμένου, άρα ανθρωπίνου κόσμου.
Είναι δύσκολο να παίξει κανείς το DLC χωρίς να καταλήξει σε διαφόρων ειδών διαφωνίες. Σε αντίθεση όμως με άλλου είδους DLC, εδώ έχουμε ένα κανονικό μέρος του BioShock, ένα mini BioShock αν προτιμάτε, που μπορεί και δικαιούται να βρίσκεται στην ίδια συλλογή που φυλά, ως κόρη οφθαλμού ελπίζουμε, ολόκληρη τη σειρά.
Η πιο παράξενη σκέψη πάντως είναι ότι, παρά τις τόσες προσπάθειες που έχουν γίνει κατά καιρούς, το BioShock είναι κάλλιστα το gaming ανάλογο του φαινομένου Matrix. Εκεί υπήρχε πάντα ένας Εκλεκτός. Εδώ πάντα ένας άνδρας και ένας φάρος.
