Άσκηση μυαλού και ματιών.
Η αλήθεια είναι ότι τα παραδοσιακά puzzle games, τα παιχνίδια που έχουν στόχο να παιδέψουν το μυαλό και την παρατηρητικότητα, περνούν κρίση, ιδιαίτερα στο χώρο των videogames. Τα περισσότερα puzzle games κινούνται στα πρότυπα των τίτλων match-3, σνομπάροντας τις ρίζες τους. Ο λόγος φυσικά είναι απλός. Το κοινό στο οποίο απευθύνονται αυτού του είδους τα παιχνίδια είναι συγκεκριμένο και κάπως περιορισμένο.
Το Tappingo είναι ένα τέτοιο παραδοσιακό παιχνίδι puzzle. Η βασική ιδέα θυμίζει κάτι από Picross, καθώς στόχος του παίκτη είναι να συμπληρώσει ένα πλέγμα με πλακίδια για να σχηματίσει μια εικόνα. Φυσικά, ο τρόπος συμπλήρωσης είναι το κλειδί για το gameplay. Κάθε πλακίδιο έχει επάνω του έναν αριθμό. Αυτός ο αριθμός υποδηλώνει πόσα κουτάκια πρέπει να συμπληρώσει το συγκεκριμένο πλακίδιο προς μία από τις βασικές κατευθύνσεις. Μέχρι εδώ όλα καλά. Το πρόβλημα είναι ότι όταν ο παίκτης πατήσει ένα πλακίδιο, αυτό αναπτύσσεται διαρκώς συμπληρώνοντας στην πορεία τα άδεια κουτάκια, εκτός και αν φτάσει στην άκρη του πλέγματος ή βρει κάποιο άλλο πλακίδιο για να σταματήσει. Η λογική λοιπόν που πρέπει να ακολουθήσει ο παίκτης είναι σχετικά απλή: πρέπει να βρει την κατεύθυνση προς την οποία θα αναπτύξει το εκάστοτε πλακίδιο, καθώς και τον τρόπο να ανακόψει την πορεία του, καλύπτοντας ταυτόχρονα τον απαραίτητο αριθμό κουτιών.
Το Tappingo, αν και δεν του φαίνεται, μπορεί να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του παίκτη για πολλές ώρες (υπάρχουν διαθέσιμα 104 επίπεδα), παρά τα προβλήματα που το χαρακτηρίζουν. Δυστυχώς για αυτό, το βασικότερο πρόβλημα είναι τέτοιο που δεν αποφεύγεται εύκολα.
Λόγω της φύσης του gameplay, που απαιτεί “αλισβερίσι” με την οθόνης αφής για τη χρήση των πλακιδίων, η απεικόνιση κάθε επιπέδου είναι ιδιαίτερα… περιορισμένη. Το μικρό μέγεθος της οθόνης δεν βοηθά τον παίκτη να διακρίνει εύκολα τα πλακίδια, ιδιαίτερα στις μετέπειτα πίστες όπου οι εικόνες και το πλέγμα μεγαλώνουν αισθητά. Η έλλειψη δυνατότητας για ζουμ αναγκάζει τον τίτλο να εμφανίζει κάθε πλέγμα σε σμίκρυνση, ώστε να χωρά ολόκληρο στη στατική οθόνη. Αυτό σε συνδυασμό με την απουσία της δυνατότητας αναίρεσης των λανθασμένων ενεργειών, μπορεί να καταντήσει το gameplay άδικα κουραστικό. Και αυτό γιατί μία μόνο λανθασμένη ενέργεια μπορεί να δημιουργήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση η οποία ίσως να ακυρώσει σχεδόν ολοκληρωτικά την προσπάθεια του παίκτη (αν π.χ. ο παίκτης αφαιρέσει ένα πλακίδιο που σταματά κάποιο άλλο, τότε το δεύτερο θα αρχίσει να κινείται ξανά, γεμίζοντας λανθασμένα το πλέγμα).
Το δεύτερο πιο σημαντικό σφάλμα του Tappingo είναι η απλοϊκή προσέγγιση της βασικής του ιδέας. Αν και η ιδέα καθεαυτή είναι πολύ ενδιαφέρουσα, η ομάδα ανάπτυξης δεν κάνει τίποτα για να την αναπτύξει περαιτέρω. Σε όλη τη διάρκεια του τίτλου, ο παίκτης επαναλαμβάνει τους ίδιους βασικούς μηχανισμούς και το μόνο που αλλάζει είναι η περιπλοκότητα του πλέγματος και τίποτα άλλο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο τίτλος να γίνεται μονότονος μετά από κάποια επίπεδα, ενώ η ύπαρξη του χρόνου για την ολοκλήρωση του εκάστοτε επιπέδου δεν προσφέρει πρόκληση, καθώς δεν επηρεάζει ουσιαστικά το gameplay.
Το Tappingo στηρίζεται σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα, που σίγουρα θα προσελκύσει τους φίλους του είδους. Δυστυχώς, η ομάδα ανάπτυξης θεώρησε άσκοπο να τη διανθίσει με νέα στοιχεία και ανατροπές σε επίπεδο μηχανισμών, με αποτέλεσμα η επαναλαμβανόμενη χρήση της να κουράζει μετά από λίγη ώρα. Η αναγκαστικά σπαρτιάτικη εμφάνισή του και η μικρή οθόνη του 3DS δεν βοηθούν το Tappingo να κερδίσει τις αρχικές εντυπώσεις, μετατρέποντάς το σε τίτλο συγκεκριμένου ενδιαφέροντος και κοινού. Σε ένα τίτλο που, εν τέλει, αδικεί τον εαυτό του χωρίς λόγο, κρύβοντας την έξυπνη ιδέα που το στηρίζει.
