J-Dungeon Keeper.
Είναι φυσιολογικό να αμφιβάλλουμε για το αν έχετε ακούσει το Deception. Κάπου σε αυτό το σημείο οι περισσότεροι θα σκέφτονται “πότε βγήκαν τα πρώτα τρία;”. Το Trapt, το αμέσως προηγούμενο που εμφανίστηκε στη Δύση, κυκλοφόρησε το 2005 στο PS2. Κι όμως η σειρά ξεκίνησε τη δεκαετία του 1990 στο PSone. Η περιστασιακή του επανεμφάνιση στηρίζεται στη μοναδικότητά του.
Στο Deception ο παίκτης πρέπει να μάθει να χρησιμοποιεί πολλών ειδών παγίδες, να τις συνδυάζει σε combos και να βασανίζει, κάθε κύμα εχθρών που προσπαθεί να του επιβληθεί. Αν ακούγεται σοβαρή υπόθεση, απατάστε. Πρωταγωνιστεί η κόρη του Σατανά, η οποία, με τη βοήθεια τριών ακόμη δαιμονικών κυριών, καθεμία με εξειδίκευση στο fan service και σε διαφορετικό τύπο παγίδων (elaborate, sadistic, humiliating). Με τα ιαπωνικά voice overs να είναι η μόνη επιλογή και υπερβολική μα χιουμοριστική γραφή γίνεται σίγουρα ξεκάθαρο ότι η Tecmo Koei θέλει να διασκεδάζετε βασανίζοντας όλους τους άλλους. Στην προσπάθεια να εξασφαλιστούν 12 στροφές, λόγια που κρατούν το Σατανά μακριά από τον κόσμο που τόσο λαχταρά, ο παίκτης θα αντιμετωπίσει πολλά κύματα εχθρών σε διαφορετικές θεματικά τοποθεσίες.
Αρχικά ο παίκτης μπορεί να ορίσει τρεις παγίδες στα σημεία που θέλει, ενώ αργότερα οι ορίζοντές τους διευρύνονται. Από την αρχή μέχρι το τέλος όμως δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει δεύτερη φορά την ίδια παγίδα στο χώρο που βρίσκεται. Μπορεί λοιπόν η παγίδα για αρκούδες να είναι η αγαπημένη σας, ίσως εκείνη που εκτοξεύει τον αντίπαλο κατευθείαν στην επόμενη παγίδα που μπορεί να είναι Iron Maiden με ανοιχτές αγκάλες, να σας φαίνεται απαραίτητη για το επόμενο combo, αλλά δεν μπορείτε να τη χρησιμοποιήσετε παρά μία μόνο φορά. Όταν πια έρθει η ώρα να παίξει ρόλο η αδυναμία, η ανοσία και η ιδιαιτερότητα κάποιου από τους επίδοξους εχθρούς (για τα οποία πληροφορείστε στο μενού με τη χρήση του Devil’s Eye – τα τραγελαφικά βιογραφικά είναι bonus), η δημιουργία ενός combo θα θέλει πολλή περισσότερη σκέψη και σίγουρα δεν γλιτώνετε το trial and error. Η βεβαιότητα αυτή είναι ένα από τα δυστυχήματα στο Deception IV: Blood Ties αλλά, ας μη γελιόμαστε, αν σας αρκεί ο χιουμοριστικός σαδισμός δεν είναι αυτό που θα σας απασχολήσει. Ούτε τα μετριοπαθή production values με καλό μεν animation αλλά λοιπό τεχνικό τομέα από την προηγούμενη δεκαετία.
Παρά το ζουμερό concept η όλη διαδικασία είναι, εν μέρει, αρκετά εγκεφαλική. Ο παίκτης παγώνει τα πάντα και έχει το περιθώριο να βάλει τις παγίδες στις θέσεις που εξυπηρετούν. Τοίχοι, πάτωμα, ακόμη και λοιπές επιφάνειες υπολογίζονται κανονικά στο διαθέσιμο πλέγμα ενώ δεν λείπουν και περιβαλλοντικές παγίδες που αποτελούν ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του επιπέδου. Είναι στο χέρι του παίκτη να τις υπολογίσει και να τις ενσωματώσει στην αλληλουχία θανάτου που προσπαθεί να δημιουργήσει. Είναι σημαντική η εκτέλεση των combos άλλωστε, αφού εξασφαλίζουν Ark points που με τη σειρά τους φέρνουν πρόσβαση σε ακόμη περισσότερες παγίδες. Κάποια στιγμή δημιουργείται η εντύπωση πως υπάρχει μια ιδανική συνταγή για όλες τις περιπτώσεις, αλλά είναι θέμα χρόνου να αποδειχθεί η φαυλότητα αυτής της σκέψης. Ευτυχώς κιόλας.
Βέβαια δεν είναι όλα με το μέρος σας. Μπορεί ο παίκτης να ελέγχει άμεσα την πρωταγωνίστρια αλλά το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να τρέχει, να κρύβεται και να αποφεύγει επιθέσεις. Διότι οι αντίπαλοι τη βάζουν με τη μία στο μάτι, οπότε είναι στο χέρι του παίκτη να οδηγηθούν στο σωστό σημείο και να ενεργοποιηθούν αυτόματα ή χειροκίνητα (ανάλογα με την περίπτωση και το στήσιμο) οι όποιες παγίδες. Φανταστείτε όλο αυτό με πολλαπλούς αντιπάλους και το κυνηγητό αρχίζει να κινείται σε πλαίσια Benny Hill. Λιγότερο αστεία είναι η τεχνητή νοημοσύνη που, όπως αντιλαμβάνεστε, επηρεάζει άμεσα τα ποσοστά επιτυχίας του κυνηγητού. Κάνοντας πέρα τις ιδιαίτερες ιδιότητες του καθενός, όλοι οι αντίπαλοι φαίνεται να χωρίζονται σε δύο στρατόπεδα: σε εκείνους με μυαλό κοτόπουλου και σε εκείνους που θα μπορούσαν να βρουν τη θεραπεία για τον καρκίνο. Εδώ εντοπίζεται το μεγαλύτερο πρόβλημα του τίτλου, όχι στην εκ πεποιθήσεως επανάληψη των μηχανισμών του. Τουλάχιστον τα απαιτητικά boss fights (υπάρχουν και τέτοια) δεν απογοητεύουν.
Όπως και να έχει δυσκολευόμαστε να φανταστούμε το σενάριο που θα φέρει το Deception IV: Blood Ties ή το franchise ολόκληρο στην προσοχή πολλών περισσοτέρων πέραν των φανατικών (και σίγουρα όχι τόσο νέων πια) φίλων του. Η ιδιαιτερότητά του τού εξασφαλίζει το κοινό του και παράλληλα το κρατά σε γνώριμα πλαίσια.
Ένα είναι σίγουρο πάντως. Είτε το δοκιμάσετε στο PS Vita είτε στο PS3 (υποστηρίζεται Cross-Save, όχι Cross-Buy)…θα το μετανιώσουν οι άλλοι.
Maniacal laugh. Maniacal laugh.
