1954 Alcatraz Review

Της φυλακής τα σίδερα, είναι για pixelάκια

Είναι ασφαλές να κάνουμε μία διαπίστωση: τα point-and-click adventures σπανίζουν πλέον στις μέρες μας. Αντίθετα με τη σωρεία κυκλοφοριών που είχαμε δύο δεκαετίες πίσω, οι περισσότερες προτάσεις πλέον έρχονται είτε από indie developers, είτε από συνήθεις υπόπτους όπως η Deadalic Entertainment (Deponia, The Whispered World), η οποία μας φέρνει και το 1954 Alcatraz.

Το παιχνίδι ξεκινά και έπειτα από το εισαγωγικό video (που μας δείχνει μία ληστεία, όχι ιδιαίτερα πετυχημένη) γνωρίζουμε τους χαρακτήρες του τίτλου. Τον Joe, που συνελήφθη και καταδικάστηκε σε φυλάκιση στο Alcatraz λόγω της προαναφερθείσας ληστείας, και τη σύζυγό του, Christine. Χειριζόμενοι τον Joe καλείστε να συζητήσετε με τους υπόλοιπους φυλακισμένους προκειμένου να “χαρτογραφήσετε” την πορεία της εξόδου από το ίδρυμα, ενώ την ίδια στιγμή η Christine περιδιαβαίνει την κοντινή περιοχή του San Francisco προσπαθώντας να εντοπίσει πού κρύψατε τα κλοπιμαία. Αυτά θα φανούν χρήσιμα για την εξαφάνισή του ζευγαριού, μετά την επιτυχημένη απόδραση του Joe.

Πρόκειται για ένα καλοδουλεμένο υπόβαθρο (όχι σενάριο καθώς η εξέλιξη είναι μικρή και χωρίς καμία ιδιαίτερη ανατροπή), που κρατά ψηλά το ενδιαφέρον των παικτών και στηρίζει ίσως ολόκληρο το εγχείρημα του 1954 Alcatraz αφού, δυστυχώς, ο τίτλος αποτυγχάνει σε σχεδόν οτιδήποτε άλλο επιχειρεί να δώσει στους παίκτες.

Η γραφική απεικόνιση του παιχνιδιού είναι δύο όψεων, με το άρτια σχεδιασμένο περιβάλλον σε κάθε περίπτωση, να χαντακώνεται από τους μέτρια σχεδιασμένους 3D χαρακτήρες και, το χειρότερο, την κάκιστη κίνησή τους. Είδαμε μία υπέροχη σκηνή σε σοκάκι του San Francisco, με σκιάσεις που θα ζήλευαν κάποιες μικρότερες παραγωγές κόμικ, να χαντακώνεται όταν εμφανίστηκε ένας χαρακτήρας που κινείται λες και το ένα του πόδι έχει φύγει για κάποιον λόγο από τη θέση του. Γενικότερα η κίνηση των χαρακτήρων είναι αχαρακτήριστη, είτε αυτή είναι στο χώρο, είτε όταν προσπαθούν να πάρουν κάποιο αντικείμενο.

Όσον αφορά τους διαλόγους μόνο οι πρωταγωνιστές διαθέτουν ασχολούνται όντως με την τέχνη της υποκριτικής και πείθουν στο ρόλο τους. Οι υπόλοιποι απογοητεύουν τόσο με τις λιγοστές τους ατάκες όσο και με το ύφος τους, αδυνατώντας να μεταφέρουν στον παίκτη την πεποίθηση ότι αποτελούν ολοκληρωμένους χαρακτήρες με δική τους προσωπικότητα. Η μουσική επένδυση από την άλλη είναι ταιριαστή και, σε συνδυασμό με το art direction του περιβάλλοντος, ικανοποιούν σε πολύ μεγάλο βαθμό μεταφέροντας πετυχημένα το noir κλίμα της εποχής.

Η απογοήτευση εξακολουθεί στους μηχανισμούς του παιχνιδιού. Το μόνο καλό σε αυτήν την περίπτωση είναι ότι το 1954 Alcatraz δεν προσπαθεί να τους κρύψει με κάποιο περίεργο τρόπο ή χειρισμό, οπότε από την πρώτη κιόλας σκηνή στο κελί του Joe θα βρεθείτε να κάνετε ανελέητο pixel hunting για να βρείτε τα αντικείμενα που απαιτούνται για να προχωρήσετε. Επιπλέον η συγκεκριμένη σκηνή μ΄σς εισάγει και στο συνδυασμό των αντικειμένων, για να επιδιορθώσετε κάτι ή να το κατασκευάσετε εξ αρχής και να το χρησιμοποιήσετε όπως χρειάζεται.

Δυστυχώς πολλά από τα αντικείμενα δεν έχουν προφανή χρήση, ενώ και η ίδια η λογική στην αναζήτησή και το συνδυασμό τους είναι το λιγότερο παράξενη. Αδυνατούμε να αντιληφθούμε πως θα έπρεπε να γνωρίζουμε τη χρησιμότητα της μήτρας πλαστών χαρτονομισμάτων όταν την βρήκαμε σε πολύ αρχικό στάδιο ή το γεγονός ότι από τους οκτώ καταλόγους που υπήρχαν πάνω στα τραπέζια ενός εστιατορίου, μόνο ο ένας ήταν δυνατό να αξιοποιηθεί για να προχωρήσουμε στην επόμενη σκηνή.

Εύκολα λοιπόν, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι αυτή τη φορά η Deadalic Entertainment δεν τα πήγε και τόσο καλά. Ξεχωρίζοντας κάποια καλά στοιχεία και την ουσία ενός έξυπνου υποβάθρου, το 1954 Alcatraz αποτυγχάνει σε αρκετά επίπεδα και αδυνατεί να αποτελέσει μία καλή πρόταση στα point and click adventures. Και είναι κρίμα, γιατί, ατενίζοντας σε μία εισαγωγική σκηνή το ηλιοβασίλεμα από το λιμάνι του Alcatraz, μάς δημιουργήθηκε η προσμονή για ένα πραγματικά ενδιαφέρον ταξίδι. Ίσως την επόμενη φορά.