Η αυτοκρατορία στα κάτω της
Με το όνομα “Gabriel Knight” να βρίσκεται σχεδόν σε κάθε πρόταση που αναφέρεται στην Jane Jensen, δεν είναι δύσκολο να φουντώσουν μετριοπαθείς ελπίδες για adventure game με ενδιαφέροντα κόσμο και ειδικό βάρος, έστω και με χαμηλό budget και ό,τι αυτό συνεπάγεται σε τεχνικό επίπεδο. Ειδικά δε από τη στιγμή που η ίδια ετοιμάζεται για σύγχρονη διασκευή του Gabriel Knight.
Ξεκινώντας το Moebius: Empire Rising καλό είναι να κρατάτε μικρό καλάθι για τον τεχνικό τομέα. Δεν είναι παράξενο άλλωστε αφού η Phoenix Online Studios και η νεόφυτη Pinkerton Studio δεν έχουν δείξει κάτι που να μαρτυρά το αντίθετο. Ο κόσμος του Moebius είναι, σε μεγάλο βαθμό, φτιαγμένος και σχεδιασμένος στο χέρι με χαρακτήρες και αντικείμενα να σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος της τρίτης διάστασης. Τα μοντέλα είναι εκφραστικά και κινησιολογικά άχαρα, το clipping μερικές φορές έχει μεγαλύτερο ρόλο σε κάποιες συζητήσεις και το teleport με διπλό κλικ γίνεται πολύ γρήγορα καλός και πιστός φίλος.
Σημασία έχουν οι χαρακτήρες λοιπόν. Πρωταγωνιστής είναι ο Malachi Rector. Ξεπερνώντας το σοκ του ονόματος είναι θέμα χρόνου να αντιληφθείτε ότι πρόκειται για απόπειρα αντιγραφής του Sherlock Holmes. Είναι αντικοινωνικός, εξαιρετικά οξυδερκής και παρατηρητικός, συχνά αγενής και τέρας ιστορικών, αυτή τη φορά, γνώσεων. Είναι εκτιμητής έργων και αντλεί στοιχεία από τη βαθιά ιστορική του γνώση προκειμένου να αντιληφθεί την προέλευση ενός αντικειμένου. Με το χαρακτήρα που έχει δεν αργεί να βρει το δικό του Dr. Watson, ο οποίος, τελείως τυχαία, είναι πρώην στρατιωτικός και τα υπονοούμενα για τη μεταξύ τους σχέση δίνουν και παίρνουν. Μόλις ξεφύγετε από τους παραλληλισμούς με τη σειρά Sherlock του BBC, θα επιστρέψετε σε κλασικό adventure με μερικές περίεργες (άλλοτε για καλό και άλλοτε όχι) πινελιές.
Οι κλασικοί γρίφοι είναι κατά κανόνα απλοί και υπάρχουν μόνο για να θυμάστε ότι βρίσκεστε σε παιχνίδι. Ή μάλλον όχι. Υπάρχουν για να οδηγούν σε backtracking. Στο Moebius ο παίκτης δεν μπορεί να μαζεύει στον inventory ό,τι βρίσκεται μπροστά του ή ό,τι θεωρεί ενδιαφέρον. Θα δείτε αντικείμενα που σας παρακαλούν να τα μαζέψετε, μερικές φορές θα δείτε και αντικείμενα που είστε σίγουροι ότι θα χρειαστείτε σε λίγο. Μόνο που δεν μπορείτε να τα αρπάξετε μέχρι να έρθει η ώρα να αποφασίσει ο ίδιος ο Malachi ότι είναι απαραίτητα, δηλαδή μέχρι την ώρα που θα “σερβιριστεί” ο επόμενος προς επίλυση γρίφος. Αν λοιπόν είδατε όλα όσα χρειάζεστε σε προηγούμενες τοποθεσίες, τότε απλά πρέπει να επιστρέψετε για να τα συγκεντρώσετε όλα. Στον πραγματικό κόσμο αυτό είναι πιο λογικό φυσικά από το να μαζεύει κανείς ό,τι βρεθεί στο δρόμο του. Μερικές φορές όμως, εκτός του ότι είναι βαρετό σε όρους gameplay, οδηγεί και σε λογικά σφάλματα. Μια συζήτηση κόβεται στη μέση για παράδειγμα ώστε ο Malachi Rector να ταξιδέψει αεροπορικώς σε άλλη πολιτεία και να επιστρέψει με ένα μπουκάλι ποτό και να συνεχίσει την κουβέντα που άφησε στη μέση, με απόλυτη φυσικότητα μάλιστα.
Οι ίδιες οι συζητήσεις είναι πιο ενδιαφέρουσες στην πράξη. Ο Rector “διαβάζει” τη γλώσσα του σώματος. Στην ουσία ο παίκτης βλέπει σημεία ενδιαφέροντος στο χαρακτήρα που έχει μπροστά του και επιλέγει τι πιστεύει ότι σημαίνει το καθένα από λίστα με σχετικές επιλογές. Με αυτόν τον τρόπο εμφανίζονται περισσότερες επιλογές στους διαλόγους, άρα και δίοδοι προς επιπλέον πληροφορίες. Οι πληροφορίες είναι πολύ σημαντικές για τον Rector αφού τις χρησιμοποιεί για να ταυτίσει αντικείμενα με άλλα ιστορικά (με απλοϊκή διαδικασία διαλογής μέσα από φωτογραφίες) αλλά, πολύ περισσότερο, για τη σύνδεση ατόμων και ιστορικών προσωπικοτήτων. Στο Moebius η θεωρία λέει ότι μεγάλες προσωπικότητες επανέρχονται στο σύγχρονο κόσμο, ζουν τη ζωή τους και καταλήγουν να επηρεάζουν ισορροπίες, όπως και στο παρελθόν. Για αυτό άλλωστε και επιστρατεύονται οι ικανότητες του πρωταγωνιστή από μυστικές υπηρεσίες προκειμένου να εντοπιστούν ακριβώς αυτές οι προσωπικότητες.
Το ευχάριστο είναι ότι η σχετική έρευνα γίνεται με κλασική διασταύρωση πληροφοριών. Ο παίκτης διαγράφει χαρακτήρες βασιζόμενος σε πληροφορίες και κοινά σημεία και ύστερα καλείται να κάνει την τελική επιλογή. Τα πράγματα δεν είναι αρκετά ξεκάθαρα τις περισσότερες φορές, αφήνοντας χώρο για πολλαπλές ερμηνείες. Βέβαια το σενάριο δεν κάνει χώρο σε πολλαπλά μονοπάτια άρα, σε περίπτωση λάθους, ο παίκτης απλά ξεκινά τη διαδικασία από την αρχή. Κατά συνέπεια η βαρύτητα της ενδιαφέρουσας αυτής ιδέας χάνεται γρήγορα ενώ σίγουρα προδίδεται από το budget, πολύ περισσότερο μάλιστα από μερικά τρισδιάστατα μοντέλα.
Οι διαθέσιμοι μηχανισμοί όπως και το σενάριο δείχνουν να πάσχουν από την ίδια ακριβώς ασθένεια: αποτελούνται από μερικές καλές ιδέες, μερικές γνώριμες και όλες πάσχουν στην εκτέλεση. Το πιο ανησυχητικό είναι πως κάτι παρόμοιο ισχύει σε όλες τις τελευταίες προσπάθειες της Jane Jensen. Επόμενο είναι να μένει λοιπόν η απορία: Το Moebius προδίδεται από τις περιστάσεις ή από την προσκόλληση της δημιουργού στις ίδιες αναμνήσεις που της έφεραν φήμη;
