Super-deformed manager τσέπης
Nintendo και ποδόσφαιρο. Από το NES και ύστερα ο συνδυασμός είναι κάθε άλλο παρά αυτονόητος. Τουλάχιστον στη Δύση. Το Nintendo Pocket Football Club είναι, ουσιαστικά, η εξέλιξη του Calcio Bit που κυκλοφόρησε στο Game Boy Advance πριν από αρκετά πλέον χρόνια, αλλά ποτέ εκτός Ιαπωνίας.
Η αγάπη της Nintendo είναι έκδηλη στην ευρωπαϊκή έκδοση όπως και σε πολλές άλλες παραγωγές που μεταφράζονται και, περισσότερο, αποδίδονται κατά τη νοοτροπία τελείως διαφορετικών αγορών. Ακόμη και όταν ο στόχος είναι η προσφορά μιας απλουστευμένης εμπειρίας management που ούτε συγκρίνεται αλλά ούτε και προσπαθεί να κοντράρει το παράδειγμα του Football Manager ή του Football Manager Classic. Αν η τελείως παλαιάς κοπής αισθητική δεν σας πείθει για αυτό, θα τα καταφέρει σίγουρα το Mii σας που θα εμφανιστεί ως manager. Οι παλαιότεροι θα θυμηθούν το Nintendo World Cup μόνο που η εξέλιξη της τεχνολογίας, αν και δεν γίνεται άμεσα αντιληπτή στο Nintendo Pocket Football Club, είναι σίγουρα εκεί που παίζει ρόλο για το νέο τίτλο του 3DS. Τα μικροσκοπικά μοντέλα των ποδοσφαιριστών είναι, παραδόξως, εκπληκτικά εκφραστικά, έστω και με δόσεις υπερβολής. Σύντομα το animation καλύπτει το μεγαλύτερο τεχνικό κενό αν και, για να είμαστε ειλικρινείς, ποιος ακριβώς παίζει Football Manager για χάρη της μηχανής γραφικών του;
Εδώ δεν θα βρείτε τις άπειρες λειτουργίες και τα στατιστικά του Football Manager. Ο στόχος δεν είναι η δημιουργία ενός εργαλείου που μπορεί να χρησιμοποιηθεί από ερασιτέχνες έως και επαγγελματίες προπονητές, πλην των φιλόδοξων, ποδοσφαιρόφιλων gamers. Στόχος είναι μια προσιτή και διασκεδαστική παραλλαγή management, άρα το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουν αφαιρεθεί στοιχεία. Σε τέτοιες περιπτώσει βέβαια η επιλογή των μηχανισμών και λειτουργιών που αφαιρούνται είναι υψίστης σημασίας. Εδώ η Nintendo…είναι σαν να παίζει Jenga. Και, πάνω-κάτω, το δημιούργημά της μένει όρθιο.
Στο Nintendo Pocket Football Manager o manager έχει κάποιες βασικές έγνοιες: προπονήσεις, μεταγραφές (ή μετεγγραφές για τους φίλους grammar nazis) και αγώνες. Ο παίκτης ξεκινά από τον πάτο του μικρότερου πρωταθλήματος και επιχειρεί να κάνει την ομάδα του να δουλέψει ως σύνολο και να ανέβει κατηγορία. Στην αρχή το budget είναι περιορισμένο, οι ήττες έρχονται εύκολα και οι λύσεις δεν είναι ούτε πολλές, ούτε και προφανείς. Σαφώς και ο παίκτης μπορεί να επηρεάσει την τακτική, το σύστημα της ομάδας, να επιλέξει τρεις παίκτες της αντίπαλης ομάδας που θα πρέπει να μαρκαριστούν πιο στενά, να προχωρήσει σε αλλαγές. Επεμβάσεις ουσίας, αλλά όχι σε εξαιρετική λεπτομέρεια και βάθος, επιτρέπονται πριν τον αγώνα, κάθε φορά που γίνεται αλλαγή και στο ημίχρονο.
Οι μεγάλες βελτιώσεις όμως έρχονται από τη συλλογή και τη χρήση καρτών. Κάθε παίκτης σε κάθε ομάδα (μην περιμένετε επίσημες ονομασίες παρά την ελευθερία να “ξαναβαφτίσετε” τα πάντα) έχει δείκτη για τη δυναμικότητα της εξέλιξής του. Είναι αυτό που στο ελληνικό ποδόσφαιρο λέμε “ταλέντο”. Σε κάθε αγώνα, ανεξαρτήτου αποτελέσματος, και ανάλογα με την εξέλιξή του, ο παίκτης εξασφαλίζει κάρτες. Μεταξύ αγώνων μπορεί να χρησιμοποιήσει έως και τρεις σε ένα παίκτη για να βελτιώσει τα στατιστικά του αλλά και για την εκμάθηση νέων τεχνικών. Ο συνδυασμός των καρτών οδηγεί σε combos που δεν είναι πάντα προφανή, αλλά οδηγούν σε modifications και άλλες, κρυφές ιδιότητες και εξελίξεις. Όσο καλύτερες οι προοπτικές του κάθε παίκτη, τόσο ευκολότερα εξελίσσεται με τις κάρτες. Φυσικά οι κάρτες είναι χωρισμένες σε ομάδες βάσει λογικών λειτουργιών, άρα αν αποφασίσετε να κάνετε καλύτερο tackler τον “φουνταριστό” σας, εσείς θα φταίτε και όχι κάποιος άλλος. Ευκαιρίες για περισσότερους αγώνες, σε τουρνουά, σε πρωτάθλημα, κύπελλο, ακόμη και φιλικά (με κοινό μάλιστα ώστε το αποτέλεσμα να μετράει στη συνολική αποδοχή του κοινού για τον προπονητή, ο μόνος παράγοντας που μπορεί να τον απομακρύνει από τη θέση του) σημαίνουν και περισσότερες κάρτες. Αρκεί βέβαια να μη σπρώξετε τους σημαντικούς σας παίκτες προς την υπερκόπωση. Τότε θα χρειαστεί να τους ξεκουράσετε και καλό είναι να μη σας τύχει σε σημαντικούς αγώνες. Κάποιες κάρτες βέβαια κρύβονται σε επί πληρωμή DLC. Δεν χάνεται ο κόσμος αλλά είναι εύκολο να μπείτε σε σκέψεις αν σκεφτείτε το συνολικό κόστος του παιχνιδιού και όλου του DLC.
Το εκπληκτικό στο Nintendo Pocket Football Club είναι ο τρόπος με τον οποίο οι βελτιώσεις και οι αλλαγές εκφράζονται κατά τη διάρκεια του αγώνα. Τόσο περήφανη είναι η ομάδα ανάπτυξης για αυτό που φαίνεται στο ότι ο κάθε οκτάλεπτος αγώνας δεν μπορεί να παρακαμφθεί ή να μικρύνει σε διάρκεια. Ο κόσμος να χαλάσει να κυλήσει στο ρυθμό του για να τον δει ο παίκτης. Και κάπως έτσι επιστρέφουμε στο animation. Μικρές λεπτομέρειες όπως η ορμή και το άγχος του τερματοφύλακα εκφράζονται ξεκάθαρα, το ίδιο και ρεαλιστικά λανθασμένες επιλογές εκφράζονται με σκέρτσο και προσωπικότητα που, όσο περίεργο και αν ακούγεται, δεν πρόκειται να βρείτε αλλού. Η προσοχή στη λεπτομέρεια είναι ο μόνος τρόπος να κρατηθεί το ενδιαφέρον του παίκτη κατά τη διάρκεια των αγώνων αλλά και να φανεί ότι η εξέλιξη των παικτών πιάνει τόπο. Είναι χαρακτηριστικό ότι αν παρακολουθήσετε replay ενός παλιού αγώνα της ομάδας σας και ύστερα από κάποιον πιο πρόσφατο, δεν υπάρχει τρόπος να κρυφτεί η απόσταση σε συμπεριφορά, επικοινωνία, ομαδικότητα και αυτοματισμούς. Βέβαια αποκλείεται να γλιτώσετε τις στιγμές που απλά θα ευχόσασταν να μπορέσατε να προσπεράσετε κάποιον αγώνα ή έστω να τον κάνετε να ολοκληρωθεί πιο γρήγορα.
Εκτός του γηπέδου υπάρχει και η αγορά μετεγγραφών, η οποία θα σας απασχολήσει όταν το budget είναι ικανό. Υπάρχει η in-game αγορά αλλά επιτρέπονται και οι αγοραπωλησίες μεταξύ των παικτών. Δεν λείπουν οι online λειτουργίες, ούτε το Street Pass, απλά μην περιμένετε κανονικό multiplayer, ούτε σε τοπικό επίπεδο. Τόσο τοπικά, όσο και σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, οι αναμετρήσεις γίνονται με τις ομάδες στημένες και έτοιμες από πριν (είναι σημαντικό λοιπόν να μην τα αφήνετε όλα χύμα αν σας ενδιαφέρουν διάφορα τουρνουά και leaderboards), χωρίς περιθώρια για επεμβάσεις. Το αποτέλεσμα βέβαια προσφέρει ικανοποίηση αφού η κάθε πλευρά παρατάσσεται με τον καλύτερο δυνατό, κατά τον καθένα, τρόπο και κάθε αποτέλεσμα “μιλά” για τις επιλογές και τις αδυναμίες του παίκτη.
Υπάρχουν μικρές αστοχίες εδώ κι εκεί αλλά η αισθητική εξισορροπεί τις εντυπώσεις. Αλλά ο κύκλος κλείνει, και πάλι, στο θέμα της υποχρεωτικής παρακολούθησης των αγώνων. Ναι, η ομάδα έκανε πολύ καλή δουλειά ώστε να συναρπάζουν. Η παρακολούθησή τους είναι, συχνά, χρήσιμη. Αλλά με ελάχιστα περιθώρια παρέμβασης από τον παίκτη, τι προσφέρουν που δεν μπορεί να υποκατασταθεί σε σημαντικό βαθμό από τα αποθηκευμένα replay; Φυσικά και υπάρχει η εξήγηση του μικρού budget. Αλλά οι όποιες βελτιώσεις θα ήταν σημειακές, όχι ευρείες.
Ευτυχώς όμως δεν αλλάζει πως το Nintendo Pocket Football Manager είναι ένα ιδιαίτερο “πακέτο”. Λιγότερο τρομακτικό ακόμη και από του πολύ καλού Classic Mode στο Football Manager, πιο ευχάριστο αλλά καθόλου ανούσιο. Μονομιάς, χωρίς να είναι εναλλακτική πρόταση για τους λάτρεις του FM, είναι η ιδανική πρόταση για όλους εκείνους που θέλουν να ζήσουν την αγάπη τους για το άθλημα, χωρίς να χάνονται μέσα σε άπειρα στατιστικά, απαιτήσεις και προσδοκίες του game design. Και όλα αυτά στο “ταπεινό” 3DS.
