Μούσια που φουσκώνουν με υπερηφάνεια
Τα platformers σε συσκευές με οθόνες αφής και τίποτα άλλο είναι πονεμένη ιστορία. Δεν είναι τυχαίο που τα θετικά παραδείγματα είναι λίγα και βασίζονται σε πολύ απλούς μηχανισμούς. Τα Rayman Fiesta Run και Rayman Jungle Run, όπως και το Badland. Όλα αυτά ζητούν από τον παίκτη να κάνει jump, αιωρηθεί, να περάσει παγίδες, με απλό tap στην οθόνη, δηλαδή μόλις με το ισοδύναμο του jump.
Το Leo’s Fortune βασίζεται ξεκάθαρα στην ίδια λογική αλλά αποφασίζει να πειραματιστεί, στο χειρισμό τουλάχιστον, λίγο παραπάνω. Ο Leo (ή Leopold) είναι μια γουνόμπαλα με μάτια και μουστάκι για διαγωνισμό, που, παρότι δεν του φαίνεται, έπεσε θύμα κλοπής. Κάποιος του πήρε το χρυσό του και, μη όντας Smaug, αποφασίζει να περάσει από 19 επίπεδα, σε 5 κόσμους, για να τον πάρει πίσω. Ακούγονται λίγα όταν άλλες παραγωγές προσφέρουν πολλές δεκάδες επιπέδων. Ωστόσο τα επίπεδα του Leo’s Fortune είναι μεγαλύτερα σε έκταση και διάρκεια από το μέσο όρο επομένως…δεν είναι ώρα να σας πιάσει άγχος για τα 4,5 ευρώ που θα ξοδέψετε.
Οδηγός του Leo είναι τα ίχνη χρυσού που είναι διάσπαρτα (νομίσματα δηλαδή) και οι δυνάμεις του απλές. Με swipes (αριστερά και δεξιά) στο αριστερό μέρος της οθόνης καθορίζεται η κατεύθυνση προς την οποία θα κινηθεί ο Leo. Με ανάλογα swipes (πάνω και κάτω) συμβαίνουν δύο τινά: είτε…φουσκώνουν τα μούσια, άρα μεγαλώνει ο όγκος του Leo και αιωρείται (σκεφτείτε hover) είτε οδηγείται με ορμή προς τα κάτω. Το σύστημα που περιγράφεται μοιάζει ιδανικό για δύο (πραγματικούς) μοχλούς ή για συνδυασμό μοχλών και shoulder buttons (LocoRoco). Μάλλον δεν είναι καθόλου τυχαίο λοιπόν ότι υποστηρίζονται και χειριστήρια, αν και αυτά παραμένουν σπάνιο απόκτημα για κατόχους smartphone και tablet.
Αλλά είμαστε ανάποδοι στο Authority. Θα περάσει ώρα μέχρι να μπείτε σε σοβαρές σκέψεις για το σύστημα χειρισμού. Η εκπληκτική αισθητική, κάτι που φαίνεται να βασανίζει όλο και περισσότερες παραγωγές του είδους, αδυνατεί να περάσει απαρατήρητη. Η νόρμα που θέλει κάθε κόσμο να βασίζεται σε διαφορετική αισθητική και τερέν δηλώνει παρούσα φυσικά αλλά οι λεπτομέρειες κάνουν το σύνολο ξεχωριστό. Με επιρροές από διάφορα σημεία του κόσμου (και λίγο πιο γνώριμα – για αλλαγή) τα επίπεδα αποφεύγουν την παγίδα της κοινοτοπίας με προσεγμένα εφέ, φωτισμό και σχέδιο. Όχι πως θα τα παρατηρήσετε με άνεση κιόλας αφού η πρόκληση του platformer είναι αρκετά έντονη. Θα χρειαστεί να αποφύγετε αμέτρητες παγίδες, επιφάνειες με καρφιά κ.λπ., αλλά θα συναντήσετε και μερικές (αλλά λίγες) ιδέες που βασίζονται στην ιδιαιτερότητα του Leo. Όπως στο σημείο που δεν αρκεί να αιωρηθείτε προς το επόμενο ασφαλές σημείο αλλά πρέπει να σφηνώσετε σε άνοιγμα και ύστερα να “φουσκώσετε” για να ενεργοποιήσετε ένα μηχανισμό ή να δημιουργήσετε χώρο.
Όταν η πρόκληση εντείνεται βέβαια γίνεται και πιο προφανής η αδυναμία του συστήματος χειρισμού. Λειτουργεί αρκετά καλά. Αν όμως προκύψει αστοχία κατά τη διάρκεια μιας μακράς, απαιτητικής και έως ένα σημείο επιτυχημένης διαδρομής, το ένα λάθος έχει μεγαλύτερο κόστος. Μια πιο παραδοσιακή λύση θα έλυνε, φυσικά, το ζήτημα.
“Φωνάζει” για μεταφορά σε κονσόλα. Όχι άδικα.
