Τους στοίχειωσε η κατάρα…
Τηρώντας το χρονοδιάγραμμα που είχε θέσει η Revolution μας παρουσιάζει το 2ο και τελευταίο μέρος του Serpent’s Curse, αισίως τον πέμπτο τίτλο της σειράς Broken Sword. Το πρώτο επεισόδιο είχε τη μορφή του προλόγου και μέσες άκρες τουλάχιστον, έπραξε τα δέοντα. Κρίνοντας όμως το σύνολο ποια είναι η ετυμηγορία; Τελικά αν και οι George, Nico παρουσιάζονται αγέραστοι, χωρίς την παραμικρή υπόνοια ρυτίδας μετά από 18 έτη αδιάλειπτης παρουσίας στην gaming σκηνή, τα σημάδια του χρόνου είναι κάτι παραπάνω από ορατά στο επίπεδο της γραφής και του σεναρίου.
Θα μπορούσε να αποτελέσει συνέχεια του Shadow Of The Templars, αν και οι Ναΐτες πλέον έχουν παραχωρήσει την θέση στους γνωστικιστές, τους κατατρεγμένους αιρετικούς πιστούς που γνωρίσαμε υποτυπωδώς μέσω του προσώπου του Marques. Το δεύτερο μέρος βρίσκει το πρωταγωνιστικό ντουέτο στην Ισπανία, στα βήματα του Tabula Veritatis του μυθικού artifact που ελέγχει ουσιαστικά την ισορροπία του σύμπαντος (sic).
Σημειωτέων ότι αν είχατε απεγκαταστήσει το παιχνίδι και κατά συνέπεια διαγράψει τα saves σας, δεν έχετε τη δυνατότητα να ξεκινήσετε απευθείας από το 2o επεισόδιο. Κάτι που φυσικά συνέβη και στην περίπτωση μας (ευτυχώς μας προμήθευσε το απαραίτητο αρχείο το support της Revolution – ευχαριστούμε Catherine!).
Η συντακτική ομάδα είναι σε εξαιρετικά άτονη διάθεση πάντως, αφήνοντας μας στα κρύα του λουτρού παρά τη φιλόδοξη αρχή και παραδίδοντας αμαχητί τα όπλα σε κάθε μορφής κλισέ. Πέραν τούτου, δεν έχουμε ουσιαστικά νέους χαρακτήρες ενώ και οι ήδη υπάρχοντες, παραμένουν επιδερμικοί και ανεκμετάλλευτοι σεναριακά. Ακόμα χειρότερα, η πλοκή είναι εντελώς ξεκρέμαστη και βασίζεται σε διαρκή αψυχολόγητα δρώμενα που αφενός δεν πείθουν, αφετέρου δεν συνάδουν με την όποια ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων.
Τουλάχιστον, οι γρίφοι εμφανίζονται σαφώς βελτιωμένοι σε σύγκριση με το πρώτο επεισόδιο, διατηρώντας παράλληλα το μέσο επίπεδο πρόκλησης. Αποκλίνουν ως επί το πλείστον από την inventory-based λογική – βασίζονται πιο πολύ στην ανάλυση και στο συσχετισμό στοιχείων, ενώ υπάρχει μέχρι και μια “light” εκδοχή του περίφημου γρίφου Serpent Rouge (από το πολυσυζητημένο, για πολλούς λόγους, Gabriel Knight 3). Το σημαντικότερο; Δένουν υποδειγματικά με το lore του τίτλου, αποπνέοντας όντως άρωμα μεσαιωνικού μυστηρίου και θρησκευτικού δράματος: ο George αποκρυπτογραφεί περγαμηνές, χάρτες και τεχνουργήματα χωρίς φόβο και πάθος, θυμίζοντας τον παλιό καλό εαυτό του.
Κρίμα που τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του ήρωα έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Ο λόγος που τα Broken Sword έγιναν δημοφιλή, οφείλεται πρώτιστα στη ραφιναρισμένη εικόνα του ευφυούς δανδή. Ο Stobbart είναι ένας χαρακτήρας που διαφέρει από το μέσο όρο: έχει χιούμορ, οξυδέρκεια και η προσωπικότητα του ξεχειλίζει σε κάθε του πρόταση. Στο Serpent’s Curse (ειδικότερα στο 2ο επεισόδιο), ο George διαθέτει την γοητεία ενός μπαμπουίνου. Οι στιχομυθίες είναι άτολμες και βαρετές, το χιούμορ μίζερο και οι αντιδράσεις του το λιγότερο παιδαριώδεις. Είναι προφανές ότι η Revolution άφησε την κατάσταση στον «αυτόματο», θέλοντας να ρίξει αυλαία χωρίς πολλά-πολλά. Σε εξίσου κατατονική διάθεση βρίσκεται και η Nico, που απλά αδυνατεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και κρατά ρόλο γλάστρας.
Τουτέστιν, η αυλαία πέφτει χωρίς αξιομνημόνευτες σκηνές και με πολλά παράπονα ως προς τη δόμηση της δράσης. Θα ήταν εξαιρετικά άδικο να χαρακτηρίσουμε το Serpent’s Curse «αρπαχτή» – οι ελλείψεις όμως και τα σφάλματα είναι εξόφθαλμα και δεν θα συγχωρεθούν ακόμα και από τους πιστούς της σειράς.
