Χέρι είναι αυτό που προεξέχει από το κεφάλι σου ή χαίρεσαι που με βλέπεις;
Φαίνεται πως εδώ και αρκετό καιρό γίνονται προσπάθειες αναβίωσης των παραδοσιακών point ‘n’ click adventures και μεταφοράς τους σε ένα πιο σύγχρονο περιβάλλον. Προσπάθειες που άλλοτε υπενθυμίζουν την παραδοσιακή συνταγή και άλλοτε την ξεχνούν, προτείνοντας κάτι άλλο πιο ριζοσπαστικό.
Το Stick It To The Man ανήκει ξεκάθαρα στη δεύτερη κατηγορία, καθώς η πρώτη εικόνα που δίνει είναι αυτή ενός κλασικού δισδιάστατου platform game. Λίγα λεπτά αργότερα και μετά από αρκετούς χιουμοριστικούς διαλόγους που αγγίζουν τα όρια του παραλόγου, ο παίκτης συνειδητοποιεί ότι το δημιούργημα της Zoink έχει μεγαλύτερες βλέψεις.
Η ιστορία ακολουθεί το ύφος των διαλόγων. Όλα ξεκινούν με τον Ray, ο οποίος εργάζεται στο τοπικό εργοστάσιο, δοκιμάζοντας κράνη για εργάτες. Επιστρέφοντας στο σπίτι του, ο Ray δέχεται ένα χτύπημα στο κεφάλι από ένα μυστηριώδες αντικείμενο που έπεσε από κάποιο στρατιωτικό αεροπλάνο. Αποτέλεσμα αυτού του ατυχήματος είναι η εμφάνιση ενός ροζ χεριού στο κεφάλι του Ray, το οποίο ενσαρκώνει και τους βασικούς μηχανισμούς του gameplay.
Αντικαθιστά το mouse pointer για την επιλογή και τη χρήση αντικειμένων, αλλά λειτουργεί και ως εργαλείο για τη διάσχιση των επιπέδων. Είναι στην ουσία το μέσο το οποίο επιτρέπει το συνδυασμό των platform και adventure μηχανισμών. Το Stick It To The Man όμως δεν γοητεύει με τους μηχανισμούς του. Είναι εξαιρετικοί, αλλά πρωταγωνιστής σε αυτό το adventure είναι το σενάριο, η συγγραφή, η αισθητική του κόσμου, αλλά και το χιούμορ. Το μείγμα των στοιχείων κερδίζει άμεσα τις εντυπώσεις, κάτι που είναι πολύ σημαντικό για έναν τίτλο που είναι γεμάτος σχετικά μακροσκελείς διαλόγους. Τόσο τα κείμενα όσο και τα voice overs βρίσκονται σε εξαιρετικό επίπεδο, κάτι που δεν συναντάμε συχνά σε παιχνίδια του είδους. Το ίδιο εξαιρετική είναι και η αισθητική του κόσμου, με τη χάρτινη κατασκευή του να τονίζει το χιούμορ μέσα από μια κάπως σκοτεινή παλέτα που προκαλεί αντίθεση που γοητεύει.
Όσον αφορά τους μηχανισμούς, ο πυρήνας του gameplay χωρίζεται στα δύο. Υπάρχει το platforming στοιχείο που διανθίζεται από τη χρήση του μαγικού χεριού, το οποίο επιτρέπει στον πρωταγωνιστή να διασχίζει πλατφόρμες “πετώντας” το σε συγκεκριμένες πινέζες που τον τραβούν στην εκάστοτε πλατφόρμα. Ο έλεγχος του χεριού στην έκδοση για το PS4 γίνεται με δύο τρόπους. Ο ένας είναι ο παραδοσιακός με τη χρήση των πλήκτρων και ο άλλος αξιοποιεί το touchpad του DualShock 4, μετατρέποντάς το άτυπα σε ποντίκι. Και οι δύο τρόποι είναι λειτουργικοί, με τον παραδοσιακό να κερδίζει στα σημεία της ακρίβειας και της ταχύτητας, στοιχεία που κρίνονται απαραίτητα σε συγκεκριμένα τμήματα του τίτλου. Αυτά δεν είναι άλλα από τα σημεία όπου ο πρωταγωνιστής καλείται να αντιμετωπίσει τους εχθρούς που τον κυνηγούν (το λόγο τον αφήνουμε να τον ανακαλύψετε) κάτι που κάνουν με το που τον δουν. Μάχες φυσικά δεν υπάρχουν. Ο Ray πρέπει να τους ξεγελάσει ή να τους αποφύγει με τη χρήση των παραπάνω πινεζών. Ο τρόπος που μπορεί να τους ξεγελάσει είναι ιδιαίτερα ευφάνταστος. Ο Ray μπορεί να ακούσει τις σκέψεις τους με το μαγικό χέρι (το οποίο για κάποιο λόγο μπορεί να πιάνει κυριολεκτικά το μυαλό τους) και να ανακαλύψει τις φοβίες και τις αδυναμίες τους. Οι σκέψεις τους μετατρέπονται σε αυτοκόλλητα τα οποία ο παίκτης μπορεί να κολλήσει σε κάποιον αντίπαλο με ανάλογες επιπτώσεις. Αν είναι “Zzzz” ο αντίπαλος θα πέσει για ύπνο κ.ο.κ. Δυστυχώς, ο έλεγχος του χεριού δεν βοηθά πάντα στη γρήγορη αποφυγή, καθώς η παρακολούθηση των αντικειμένων που μπορεί να “πιάσει” (ιδιαίτερα σε σημεία που υπάρχουν πολλά τέτοια αντικείμενα) είναι προβληματική. Τουλάχιστον οι συνέπειες δεν είναι μεγάλες, καθώς τα checkpoints είναι πολλά και συχνά.
Το δεύτερο τμήμα του τίτλου, το κομμάτι του adventure, παίζει ευτυχώς σημαντικότερο ρόλο και είναι σίγουρα πιο προσεγμένο. Εδώ τα πράγματα ακολουθούν με έναν περίεργο τρόπο την παράδοση του είδους. Ο Ray θα συναντήσει και θα γνωρίσει δεκάδες παράξενους, ιδιότροπους, θεότρελους χαρακτήρες, καθένας με τα προβλήματά του. Ακούγοντας τις σκέψεις τους (οι οποίες ακούγονται από το ηχειάκι του χειριστηρίου) και ανακαλύπτοντας αντικείμενα, ο Ray σιγά σιγά ξετυλίγει το κουβάρι του κάθε επιπέδου. Η παλαβομάρα των objectives (βρείτε π.χ. τα δόντια που ονειρεύεται ένας σκύλος) δεν στερείται λογικής, αν και η τελευταία δεν είναι πάντα ευδιάκριτη. Η δυσκολία των γρίφων δεν είναι εξαντλητική, αν και υπάρχουν στιγμές που τα hints δεν δίνονται όπως θα έπρεπε. Παρά το σωστό επίπεδο δυσκολίας, το πήγαινε-έλα δεν αποφεύγεται και πολλές φορές ο παίκτης θα νιώσει ότι κινείται άσκοπα, τουλάχιστον μέχρι να βρει την άκρη του νήματος. Ακόμα και έτσι, η διάρκεια του τίτλου δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη, καθώς μέσα σε 5-6 ώρες ο παίκτης θα έχει καταφέρει να ολοκληρώσει την ιστορία.
Ο συνδυασμός που προτείνει το Stick It To The Man κρίνεται επιτυχημένος. Μπορεί να αποτελεί εμπειρία της μίας μόνο φοράς, μπορεί να υπάρχουν μικρά ατοπήματα στους μηχανισμούς, μπορεί οι κάπως μακροσκελείς διάλογοι να κουράσουν αρκετούς, όμως η ποιότητα των κειμένων, η εξαιρετική απόδοσή τους, ο θεότρελος χαρακτήρας των πρωταγωνιστών αλλά και ολόκληρου του κόσμου και η ιδιαίτερη αισθητική του, αναδεικνύουν τον τίτλο σε μια ενδιαφέρουσα εμπειρία που σίγουρα αξίζει να ζήσει κανείς.
