Η κατάρα του να είσαι φλύαρος.
To The Serpent’s Curse υποτίθεται ότι θα επανέφερε στη σειρά Broken Sword το γνώριμο και αγαπητό ύφος του Shadow Of The Templars. Φυσικά το ντεμπούτο του Stobbart ήταν (και ακόμα είναι) πλήρες από κάθε άποψη: διέθετε εξαιρετικό και πρωτότυπο σενάριο – τουλάχιστον για την εποχή του – εκτενείς καλογραμμένους διαλόγους για όλους τους χαρακτήρες και…άρωμα Ευρώπης. Το Broken Sword συνέβη γιατί μια εξαιρετική ομάδα ανάπτυξης συναντήθηκε την κατάλληλη στιγμή και έπραξε σε ιδανικές συνθήκες.
Δυστυχώς και στο πέμπτο μέλος της σειράς, η Revolution παρουσιάζεται κουρασμένη, χωρίς όραμα και συγκεκριμένους στόχους. Ουσιαστικά το Serpent’s Curse απλά απομυζεί τη δημοτικότητα του franchise, αναμηρυκάζοντας ξαναζεσταμένο φαγητό. Για ακόμα μια φορά, η αρχή των πάντων ξεκινά από μια αναπάντεχη δολοφονία στο Παρίσι, που με την σειρά της οδηγεί στην αποκάλυψη μιας παγκόσμιας συνωμοσίας θρησκευτικού χαρακτήρα. Σε περίπτωση που βρισκόμασταν απέναντι σε κάποιο διεξοδικά γραμμένο script με ρεαλιστική πλοκή, δεν θα είχαμε ενστάσεις σχετικά με την ταυτόσημη θεματολογία. Το πρόβλημα βρίσκεται στην πρόχειρη υλοποίηση, στις αψυχολόγητες αντιδράσεις των ηρώων και στην έλλειψη τσαγανού. Για να βγει από τη δυσχερή κατάσταση η συντακτική ομάδα επενδύει στην νοσταλγία, εκτοξεύοντας cameos από χαρακτήρες και καταστάσεις (μέχρι και το γρίφο με την κατσίκα –εις διπλούν μάλιστα – επανέφεραν οι αθεόφοβοι). Και αποτυγχάνει παταγωδώς, αφού μέχρι και το πρωταγωνιστικό δίδυμο έχει χάσει την όρεξη του.
Από την άλλη, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε μια σχετική ισορροπία στο gameplay: οι γρίφοι ποικίλουν και καλύπτουν μια ευρεία γκάμα. Φυσικά υπάρχουν οι κλασικοί αλά Monkey Island, όπου συνδυάζουμε εντελώς ετερόκλητα αντικείμενα μεταξύ τους. Οι item-based γρίφοι είναι εξωφρενικά παράλογοι και κατ’ επέκταση πιστοί στο πνεύμα της σειράς (ίσως και ολόκληρου του είδους, θα ισχυριστούν οι πιο καυστικοί). Υπάρχουν όμως στον αντίποδα και πιο εγκεφαλικοί και συνδυαστικοί γρίφοι, παλαιάς σχολής. Θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσετε έστω και για λίγο το μυαλό σας, κρατώντας σημειώσεις και αναλύοντας τα διαθέσιμα στοιχεία. Το in-game hint system βέβαια ανά πάσα στιγμή σας έχει έτοιμη την λύση στο πιάτο, αλλά η χρήση του επαφίεται αποκλειστικά στη βούλησή σας. Στο χέρι σας είναι αν θα το αξιοποιήσετε ή αν θα το αφήσετε ανεκμετάλλευτο.
Πολύ συζήτηση μπορεί να γίνει σχετικά με τον εικαστικό τομέα. Τα backgrounds μοιάζουν σαν να είναι σχεδιασμένα στο χέρι, έχουν απαράμιλλη ομορφιά και αποδίδουν με πλούσια χρώματα τις ιδιαιτερότητες των Ευρωπαϊκών πόλεων. Είναι μεν κάπως στατικά, αλλά οι γραφίστες έχουν δώσει κυριολεκτικά τα…πινέλα τους. Αυτό που δεν μας άρεσε ήταν τα τρισδιάστατα μοντέλα των χαρακτήρων (που χρησιμοποιούν δισδιάστατο renderer, όπως και η σειρά Runaway της Pendulo), όχι όμως λόγω κακού σχεδιασμού – το αντίθετο – αλλά γιατί χάνουν λίγο από τον καρτουνίστικο χαρακτήρα των πρώτων Broken Sword. Σε σύγκριση βέβαια με τα μοντέλα των τελευταίων τίτλων της σειράς, είναι πολύ-πολύ καλύτερα.
Αξίζει λοιπόν το Serpent’s Curse να πέσει στη λήθη; Όχι ακριβώς. Αν έχετε τη δυνατότητα να αποβάλλετε από το μυαλό σας την κληρονομία της σειράς και να δείτε τον τίτλο με πιο ανάλαφρη διάθεση, θα σας καλύψει εν μέρει. Αρκεί οι προσδοκίες σας να είναι προσγειωμένες και να έχετε τη διάθεση να συγχωρέσετε τις ακεφιές του Stobbart. Τι γίνεται όμως για όσους δεν έχουν ξαναπαίξει κάποιο Broken Sword; Πολύ απλά ας το προσπεράσουν και ας παίξουν το The Shadow Of The Templars (προσοχή: το πρωτότυπο και όχι το Director’s Cut) που όπως δείχνουν τα πράγματα θα παραμείνει για πάντα στο ζενίθ δημιουργικότητας του Charles Cecil.
