Όλα στάχτη.
Το Bound By Flame είναι, πολύ απλά, το πρώτο RPG για το PlayStation 4. Δεν έχει την ίδια τιμή στα υπόλοιπα συστήματα στα οποία διατίθεται (PC, PlayStation 3, Xbox 360), ωστόσο έχει την ευκαιρία να δελεάσει μερικούς early adopters και υποθέτουμε ότι κάτι τέτοιο σκέφτηκε και η γαλλική Spiders.
Ωστόσο το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα σύνολο από κλισέ, δάνεια, καλές προθέσεις και ιδέες που ποτέ δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε (με μία εξαίρεση και κάτι). Πρωταγωνιστεί ο/η Vulcan (διαλέγετε φύλο, κούρεμα, όνομα κ.α. όμως ο κόσμος δεν φαίνεται να καταλαβαίνει τη διαφορά), ένας μισθοφόρος που τυγχάνει να είναι στη δούλεψη εκείνων που προσπαθούν να σώσουν τον κόσμο. Η απειλή ακούει στο όνομα Ice Lords, επτά στο σύνολο, και φυσικά συνοδεύονται από στρατιές ζωντανών νεκρών. Μιας και τα πράγματα δεν εξελίσσονται πολύ καλά, οι εργοδότες του Vulcan επιχειρούν να αλλάξουν τις ισορροπίες με μια τελετή που πάει τελείως στραβά και καταλήγει να παγιδεύει έναν δαίμονα στο σώμα του πρωταγωνιστή. Σε αυτήν την εξέλιξη στηρίζεται η συνέχεια αφού ο παίκτης χρησιμοποιεί δύο διαφορετικά stances στις μάχες, warrior και ranger (σπαθί και άμυνα, μαχαίρια και ταχύτητα αντίστοιχα), τα οποία συνδυάζονται, ακόμη και παράλληλα, με pyromancy. Το πόσο θα προχωρήσει ο Vulcan στις μαγικές του ιδιότητες, αλλά και πώς, εξαρτάται από τις ηθικές επιλογές που θα κάνει. Ο δαίμονας που βρίσκεται μέσα του έχει συνήθως καλά επιχειρήματα για…αμαρτία, που οδηγεί σε πιο επιθετικές και εντυπωσιακές δυνάμεις με την αντίθετη οδό να έχει την αυτονόητη εξέλιξη. Όπου και να στραφείτε πάντως, η εμφάνιση του χαρακτήρα αλλάζει αναλόγως.
Η εξέλιξη του χαρακτήρα έρχεται γρήγορα αλλά περιορίζεται στα χαρτιά. Αλλαγές σε βασικά στατιστικά είναι δυνατές μόνο με αγορά perks και η συγκέντρωση χρημάτων, παρότι ο Vulcan και η παρέα του είναι μισθοφόροι, δεν είναι καθόλου, μα καθόλου απλή υπόθεση. Το levelling φέρνει μόνο skill points και αυτά πρόοδο στα τρία skill trees. Κι όμως οι επιπτώσεις της εξέλιξης είναι…αναιμικές. Ευτυχώς που υπάρχει το crafting. Το σύστημα που εφήρμοσε η Spiders είναι η καλύτερη πτυχή του τίτλου. Μπορεί να μην υπάρχουν μυριάδες όπλα, αντικείμενα και πανοπλίες, αλλά κάθε μάχη φέρνει υλικά, άχρηστα αντικείμενα μπορούν να διαλυθούν σε πρώτες ύλες και ο εξοπλισμός τροποποιείται, αλλάζει εμφάνιση και ιδιότητες, ενώ δεν λείπει η δυνατότητα σύνθεσης και απλούστερων αντικειμένων όπως health potions. Ειδικά δε όταν συνειδητοποιήσετε πόσο ακριβή υπόθεση είναι η συμβατική αγορά τους. Βέβαια το μεγαλύτερο διάστημα ο παίκτης δεν αφιερώνεται στο crafting αλλά στη μάχη.
Θυμάστε που τα βασικά στατιστικά δεν βελτιώνονται με το levelling; Δεν έχουν και πολύ καλύτερη τύχη με όλα τα υπόλοιπα βοηθήματα. Ωστόσο το level των εχθρών προσαρμόζεται στο δικό σας και, εξ αρχής, αντέχουν πολύ περισσότερο από τον Vulcan. Η κατάληξη είναι να χρησιμοποιείται το ίδιο μοτίβο (επίθεση, επίθεση, dodge, επίθεση, επίθεση dodge)…για πάντα, με τις περισσότερες μάχες να καταλήγουν να θυμίζουν “αρμένικη βίζιτα”. Αυτό δεν αλλάζει με τα ενδιαφέροντα σχέδια, πόσο μάλλον όταν εντάσσονται σε τελείως προβλέψιμο κόσμο που δεν έχει καν το χρόνο να αναδειχθεί μέσα στις 10 ώρες που διαρκεί περίπου ο τίτλος.
Ναι. 10. Μπορεί η Spiders να έλεγε ότι μπορείτε να απασχοληθείτε ακόμη και 30 ώρες με τον τίτλο της. Μόνο που ξέχασε να πει πως για να γίνει αυτό πρέπει να “λιώσετε” στα fetch quests. Είναι το μόνο είδος side quest που θα βρείτε και δεν θα μπορέσετε να τα ολοκληρώσετε όλα, ακόμη και να θέλετε, στο πρώτο playthrough. Αν περάσετε το σημείο που οδηγεί στην εξέλιξη της ιστορίας και σε νέα περιοχή, πάει η ευκαιρία σας.
Παρατηρήστε ότι τόση ώρα δεν είπαμε τίποτα για τεχνικό τομέα και ιστορία. Ως προς το πρώτο, μην περιμένετε θαύματα. Έχει Silk Engine έχει τις στιγμές της αλλά θυμηθείτε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με τεράστια ομάδα και χρηματοδότηση. Με λίγο καλύτερο animation εδώ κι εκεί θα ήμασταν πιο ευχαριστημένοι πάντως.
Όσο για σενάριο και χαρακτήρες…δεν υπάρχουν λόγια. Οι συνοδευτικοί χαρακτήρες δεν κάνουν ούτε για καρικατούρες (δεν είναι κι έκπληξη εφόσον η τεχνητή νοημοσύνη τους στη μάχη είναι όνειρο απατηλό, άρα χρησιμεύουν περισσότερο ως εμπόδιο ή δόλωμα), δεν υπάρχει καμία εξέλιξη, καμία εμβάθυνση παρά τα υπονοούμενα. Το νοσηρό κακό όχι απλά δεν εξηγείται ποτέ αλλά δεν βασίζεται σε καμιά άλλη διάσταση πέραν της ίδια της κακίας του. Επιπλέον, μόλις έρθει η ώρα του τερματισμού, θα χρειαστεί λίγη ώρα για να χωνέψετε ότι τελείωσε όντως τόσο απότομα και ανούσια. Και ύστερα απλά θα ανακουφιστείτε που τελείωσε το μαρτύριο.
Δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος λόγος, κάποια επιλογή που διαλύει το σύνολο. Απλά η Spiders…δεν μπορεί να φέρει εις πέρας αυτό που έχει στο μυαλό.
