Όνομα και πράγμα.
Είναι σχεδόν αδύνατο να δείτε το Monochroma και να μη σας έρθει στο μυαλό το Limbo. Ο τίτλος της Nowhere Studios υιοθετεί μια αρκετά γνώριμη οπτική και μεθοδολογία για να σας πει την ιστορία δύο αδερφών που ξεκίνησαν να πετάξουν χαρταετό και κατέληξαν να αλλάξουν (;) τον κόσμο.
Το Monochroma έχει τις μικρές του αρετές. Η σκοτεινή και δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα ενός έρημου και μίζερου 1950 είναι ιδιαίτερα ταιριαστή, η απουσία διαλόγων δεν στερεί από την αφήγηση και η κεντρική ιδέα των γρίφων του είναι πετυχημένη. Τα δύο αδέρφια έχουν ένα ατύχημα καθώς παίζουν με το χαρταετό και ο μεγάλος αδερφός αναλαμβάνει να κουβαλήσει το μικρότερο σε ασφαλές σημείο. Εννοείται πως πολλά πάνε στραβά και καταλήγετε σε δάση, εργοστάσια, zeppelin και πολλά άλλα μέρη. Ο μικρός τραυματισμένος αδερφός λειτουργεί σαν βάρος για τον πρωταγωνιστή, κυριολεκτικά και μεταφορικά, καθώς είστε αναγκασμένοι να τον κουβαλάτε στην πλάτη σας. Αυτό προσθέτει βάρος και δεν σας επιτρέπει να πηδήξετε όσο ψηλά μπορείτε υπό κανονικές συνθήκες. Μπορείτε λοιπόν να τον αφήσετε προσωρινά στο έδαφος (αρκεί να υπάρχει φως) και να λύσετε ένα γρίφο στα γρήγορα, πριν επιστρέψετε για να τον μαζέψετε.
Οι περισσότεροι γρίφοι σάς καλούν να αφήσετε τον αδερφό σας σε προκαθορισμένα ουσιαστικά σημεία, να προχωρήσετε σε μερικές ενέργειες (πάτημα διακόπτη, εύρεση σωστής διαδρομής κ.λπ.) και να επιστρέψετε να τον μαζέψετε γρήγορα, μιας και οι ενέργειές σας ενεργοποίησαν…κάτι (είτε παγίδα είτε οτιδήποτε άλλο) που θέτει τη ζωή του σε κίνδυνο. Η λογική είναι καλή αν και δεν αξιοποιείται ιδιαίτερα. Από ένα σημείο και έπειτα είναι αρκετά εμφανές το τι χρειάζεται να κάνετε και δεν θα δυσκολευτείτε καθόλου να βρείτε τη λύση. Τα πράγματα αλλάζουν κάπως προς το τέλος αν και πάλι η “μανιέρα” εξακολουθεί να ακολουθεί είτε το παραπάνω μοτίβο, είτε το “σπρώξε τα κουτιά στην κατάλληλη θέση για να συνεχίσουμε”. Υπάρχουν στιγμές που μια λίγο πιο σύνθετη ιδέα εμφανίζεται στον ορίζοντα, αλλά δεν επανεμφανίζεται ούτε αυτούσια, ούτε ως μέρος ενός μεταγενέστερου και μεγαλύτερου γρίφου.
Το ότι η κεντρική ιδέα δεν αξιοποιείται επαρκώς φέρνει σχετικά γρήγορα την αίσθηση επανάληψης. Πόσο μάλλον όταν τη στιγμή που λύνετε ένα γρίφο, ο χαρακτήρας σας κολλά σε κάποιο αόρατο εμπόδιο χωρίς ελπίδα διόρθωσης. Η μόνη λύσει είναι το load και η επίλυση του γρίφου από την αρχή.
Αλλά το χείριστο όλων είναι πως ο χειρισμός, που στερείται ακριβείας, καταστρέφει την όλη εμπειρία. Ειδικά σε στιγμές που ένα φορτηγό ή ένα τρένο σάς καταδιώκουν και χρειάζονται άμεσες αποφάσεις και κινήσεις. Δεν μπορείτε να είστε σίγουροι πού θα προσγειωθείτε μετά από ένα άλμα, πόσο γρήγορα θα καταφέρετε να “ξεκολλήσετε” από μια σκάλα ή κάποιο εμπόδιο, ακόμα και πόση απόσταση θα διανύσετε κάνοντας ένα βήμα, με τον πρωταγωνιστή περισσότερο να “γλιστρά” παρά να περπατά. Ταυτόχρονα τα physics άλλοτε δουλεύουν ρολόι και άλλοτε όχι, με κιβώτια να “τρώνε τούμπες” όσο τα τραβάτε ή να αρνούνται να στοιβαχτούν σωστά και το swinging όσο κρέμεστε από κάποιο σκοινί απλά να μη λειτουργεί. Όλα αυτά οδηγούν σε αναρίθμητους θανάτους, χωρίς το φταίξιμο να είναι στην ουσία δικό σας και το gameplay να μετατρέπεται σε ένα επαναλαμβανόμενο trial and error.
Ουσιαστικά αυτή είναι η Αχίλλειος πτέρνα του Monochroma. Πράγματα (φαινομενικά) ασήμαντα, που καταφέρνουν όμως να χαλάσουν το σύνολο. Πολύ. Το καλό που έχει πάντως αυτό το…κακό είναι πως θα αυξήσει τη διάρκεια του τίτλου λίγο παραπάνω. Διαφορετικά βγαίνει εύκολα σε ένα μεσημέρι αλλά τελικά θα χρειαστείτε και το απόγευμα που ακολουθεί. Καθαρά για λόγους ηρεμίας.
Τηρουμένων των αναλογιών το Monochroma θα μπορούσε να είναι ένα μικρό διαμαντάκι, με εικαστικό και ατμόσφαιρα να “κεντούν” (όσο και αν μοιάζουν με το Limbo) και βουβή ιστορία που, αν και κοινότυπη, εξυπηρετεί το σκοπό της. Δεν διεκδικεί βέβαια δάφνες πρωτοτυπίας. Όμως δείχνει να υπάρχει κάτι καλό πίσω από τα τόσα λάθη του, αν και αυτά δεν το αφήνουν να αναδειχθεί.
Το τελικό αποτέλεσμα πάντως καταλήγει πραγματικά μονόχρωμο και μονόχνοτο. Οι όποιες οπτικές, κυρίως, αρετές δεν είναι αρκετές για να σας δώσουν την απαραίτητη υπομονή να ολοκληρώσετε ευχάριστα τον τίτλο, παρά την πολύ μικρή του διάρκεια. Και όλα αυτά οδηγούν το Monochroma που εκεί που ξεκίνησε. Στη…Nowhere Studios.
