Toddler Walking Simulation.
Τα είχαμε πει κάποια στιγμή πριν από κάμποσο καιρό για το πόνημα της Krillbite Studios. Τότε το όλο concept του παιχνιδιού φαινόταν κάπως πιο ελκυστικό. Κυρίως ήταν το γεγονός πως η έννοια του ανήμπορου παίκτη πήγαινε σε εντελώς άλλο επίπεδο. Ο πρωταγωνιστής είναι ένα νήπιο που ξυπνά μέσα στους τρόμους της νύχτας και ξεφεύγει για λίγο από την ασφάλεια της απαλής του κουβέρτας και το γλυκό εναγκαλισμό της κούνιας του.
Όταν δε, λέμε “για λίγο”, το εννοούμε. Ο τίτλος δεν διαρκεί για περισσότερο από 2 ώρες σε ένα σχετικώς ράθυμο playthrough. Για τον γράφοντα έχουν υπάρξει μεταμεσονύκτιες επιδρομές στο ψυγείο που κράτησαν περισσότερο. Το πρόβλημα όμως δεν είναι η ίδια η διάρκεια αλλά το τι καταφέρνει ο τίτλος μέσα σε αυτό το χρονικό πλαίσιο.
Η απάντηση είναι κάπως αποκαρδιωτική. Λίγα πράγματα. Περισσότερα για την ακρίβεια κατάφερε στην alpha. Το gameplay διατηρεί την απλότητα που γευτήκαμε σε εκείνα τα 10 λεπτά του preview. Χειρίζεστε ένα νήπιο με όλους τους περιορισμούς που αυτό συμπεριλαμβάνει όσον αφορά την κίνησή του στο χώρο και οι γρίφοι διατηρούν την εξίσου απλοϊκή δομή τους. Που και που, ίσως χρειαστεί να τραβηχτεί ένα μικρό σκαμπό για να καταφέρει ο μπόμπιρας να αναρριχηθεί κάπου. Η απλότητα που τόσο ευχάριστα μας είχε κινήσει το ενδιαφέρον στην aplha, εδώ απλά υποβαθμίζεται σε μία απλοϊκότητα. Και το Among The Sleep ούτε επενδύει, ούτε όμως και δείχνει πως θέλει να επενδύσει με κάποιο τρόπο στον εμπλουτισμό της εμπειρίας. Καθ’ όλη τη διάρκεια του τίτλου, θα κάνετε τα ίδια ακριβώς πράγματα με μόνη διαφορά την εναλλαγή του περιβάλλοντος. Η οποία εναλλαγή, δεν γίνεται ποτέ με μία νοοτροπία συνοχής. Είτε αυτή λογίζεται ως σχεδιαστική είτε ως αισθητική. Το Among The Sleep απλά αλλάζει skins.
Ενίοτε αυτά τα skins καταφέρνουν να τραβήξουν την προσοχή και να επικαλεστούν μία εύκολη νοσταλγία. Εκείνη τη νοσταλγία που τυλίχθηκε ένα κυριακάτικο prime time με τις περιπέτειες των Goonies ή καθώς μεγάλωνε και γινόταν ελαφρώς πιο ώριμη, με τους εφιάλτες του Guillermo Del Toro. Τόσο η επιλογή της χρωματικής παλέτας όσο και των θεμάτων της εικαστικής διεύθυνσης κινείται σε τέτοια πλαίσια. Και αυτό είναι ίσως το μοναδικό στοιχείο που θα σας κρατήσει στον τίτλο για όσο αυτός διαρκεί. Με μία μικρή, ελάχιστη εξαίρεση. Την πλοκή.
Η αφήγηση του παιχνιδιού διατηρεί την οπτική του σκανδαλιάρη πιτσιρικά με κάποιες -αφελώς αραδιασμένες- ατάκες από τον λούτρινο σύντροφό του. Και είναι αυτή η αφήγηση που μεταμορφώνει ένα νατουραλιστικό κόσμο σε ένα παιδικό παραμύθι. Κατά τα πρότυπα που οι Grimm διασκευάστηκαν σε πιο ήπιες βερσιόν. Ας μην επεκταθούμε όμως περισσότερο σε κάτι που ενδεχομένως προκαλέσει spoiler.
Η αλήθεια είναι πως το Among The Sleep, αν και μικρό δεν αξίζει το χρόνο που θα μπορούσατε να επενδύσετε σε αυτό. Τόσο η επανάληψη, όσο και το γεγονός πως υπάρχουν και πιο ουσιαστικές… walking galleries, το καθιστούν μία για-όταν-βρεθεί-χρόνος εμπειρία. “Προσπεράσιμο” και κυρίως, χωρίς τύψεις.
