Βαμμένα πράσινα μυαλά.
Είναι μάλλον σίγουρο πως όταν κάποιος ακούει για Lemmings, το τελευταίο πράγμα που του έρχεται στο μυαλό είναι το ότι πρόκειται για franchise της Sony. Η σειρά άλλωστε έχει αλλάξει χέρια διαγράφοντας παράξενη πορεία. Δημιουργήθηκε από την DMA Design (νυν Rockstar North), αγοράστηκε από την Psygnosis, η οποία πέρασε ύστερα στα χέρια της Sony και άντεξε μερικά χρόνια, μέχρι που διαλύθηκε.
Κάπως έτσι φτάνουμε στο Lemmings Touch που αναπτύχθηκε από την d3t, η οποία έχει και προηγούμενα με τη σειρά αφού είχε ετοιμάσει παραλλαγή και για το PlayStation Mobile. Η εξόρμηση στο PS Vita, όπως λέει και το όνομα του τίτλου βέβαια, βασίζεται στο σύστημα χειρισμού με αφή. Άλλωστε ο πυρήνας του παιχνιδιού είναι κλασικός.
Τα Lemmings είναι μικρά πλάσματα με καταπράσινη κόμη που γνωρίζουν μόνο ένα πράγμα: να κινούνται προς τα εμπρός. Το μυαλό αδυνατεί να σκεφτεί κάτι άλλο. Για αυτό βέβαια υπάρχει ο παίκτης. Σε κάθε ένα από τα 100 επίπεδα, στόχος είναι να φτάσουν όσα περισσότερα Lemmings γίνεται στο τέλος του επιπέδου, στον καλύτερο δυνατό χρόνο. Η προσπέλαση των επιπέδων οδηγεί σε εμπόδια και προκλήσεις/γρίφους στις οποίες ο παίκτες πρέπει να βοηθήσει τα Lemmings. Μπορεί σε καθένα εξ αυτών να αποδώσει ρόλο και λειτουργία. Μπορεί λοιπόν κάποιο να λειτουργήσει ως blocker, αφού τα Lemmings αλλάζουν κατεύθυνση μόνο αν “βρουν τοίχο”. Μπορεί να εξοπλίσει κάποια άλλα με ομπρέλα για να καταφέρουν να περάσουν ένα χάσμα κ.ο.κ.
Η επιλογή κάθε εργαλείου βέβαια εναπόκειται στο νέο σύστημα χειρισμού με αφή. Ένα πάτημα εμφανίζεται τις σχετικές επιλογές που μπορούν να μετακινηθούν σε διαφορετικά σημεία της οθόνης για να μην περιορίζουν την ορατότητα. Για την ίδια δουλειά βέβαια επιτρέπεται και το pinch to zoom in/out. Το σύστημα ακούγεται απολύτως λογικό. Και στα χαρτιά είναι όντως. Στην πράξη όμως, από ένα σημείο κι έπειτα τουλάχιστον, κρίνεται σχετικά αναξιόπιστο. Η απόκριση μειώνεται και είναι πολύ εύκολο άλλο να επιλέξετε και άλλο να καταλάβει το σύστημα. Όταν βρίσκεστε σε κάποιο απαιτητικό επίπεδο που ζητά προσοχή και γρήγορα αντανακλαστικά (αν και πάντα μπορείτε να κάνετε pause για να πάρετε ανάσα και να εξετάσετε διάφορα ενδεχόμενα), ένα τέτοιο λάθος μπορεί να σας εκνευρίσει και να σας αναγκάσει να πιάσετε το επίπεδο από την αρχή.
Αργά ή γρήγορα μάλιστα θα δοκιμάσετε, ηθελημένα, διάφορες προσεγγίσεις. Το Lemmings Touch υιοθετεί το κλασικό μοτίβο που συναντούμε σε τίτλους για φορητές συσκευές τα τελευταία χρόνια, δηλαδή την επιβράβευση της επίδοσης με ένα έως τρία αστέρια. Αυτά απαιτούνται για την πρόσβαση σε επόμενα επίπεδα, αλλά δεν είναι ανάγκη να τα συγκεντρώσετε όλα για να γίνουν διαθέσιμα αρκετά επίπεδα. Ανάλογα με το στόχο απαιτούνται και διαφορετικές λύσεις ενώ κατά περιόδους επιτρέπεται και έλεγχος συγκεκριμένων δομών του επιπέδου (όπως γέφυρες).
Δεν λείπουν τα επιπλέον challenges σε κάθε επίπεδο, τα οποία είναι, φυσικά, προαιρετικά. Ανάλογα με την εκπλήρωση στόχων απονέμονται και νομίσματα. Αυτά χρησιμοποιούνται για επουσιώδεις αλλαγές σε Lemmings, κυρίως στην εμφάνιση. Η ομάδα ανάπτυξης μάλλον αντιλαμβάνεται ότι αυτό δεν είναι επαρκές κίνητρο για επιπλέον παίδεμα και σκέφτηκε να συνδέσει τη διαδικασία με Trophies, μήπως και πιάσει τόπο η όλη ιδέα.
Τουλάχιστον πιάνει τόπο η προσθήκη των “κακών” Lemmings. Ξεχωρίζουν για τα κόκκινά τους μαλλιά και συμπεριφέρονται ακριβώς όπως άλλα Lemmings. Μόνο που αν έστω και ένα φτάσει στην έξοδο του επιπέδου, η αποτυχία είναι δεδομένη και αυτόματη. Συνεπώς ο παίκτης πρέπει να σκεφτεί τελείως ανάποδα ώστε να ξαποστείλει ή να εμποδίσει τα εν λόγω Lemmings, όσο προσπαθεί να βοηθήσει όλα τα υπόλοιπα.
Δικαίως πάντως ο πυρήνας μένει ως έχει, ενώ οι προσθήκες σε επίπεδο gameplay είναι μικρές αλλά θετικές, με ορισμένες να κρίνονται απλά αδιάφορες. Οπότε, τουλάχιστον, δεν δημιουργούν πρόβλημα. Δεν μπορεί να υποστηρίξει κάποιος το ίδιο για το χειρισμό με αφή που, δεδομένης της σχετικής στατικότητας της συνταγής, θα έπρεπε να μην αντιμετωπίζει προβλήματα απόκρισης. Πόσο μάλλον όταν αυτά είναι σίγουρο ότι θα πλήξουν περισσότερο εκείνους ακριβώς που θα αποφασίσουν να κάνουν το κάτι παραπάνω.
Μπορεί το Lemmings Touch να είναι όμορφο και, κατά βάση, ευχάριστο, αλλά το “touch” είναι αυτό ακριβώς που του λείπει.
