Angry Badgers Space.
Ασβοί στο διάστημα. Δεν βγάζει νόημα, τα σχέδια και το ηλεκτρονικό manual με πληροφορίες για τους χαρακτήρες δεν έχει νόημα, οι διάλογοι είναι εκτός τόπου και χρόνου. Όλα βέβαια είναι δικαιολογία για το Gravity Badgers, την παραγωγή της Wales Interactive, με προφανή ταπεινή προϊστορία αλλά και budget.
Πολύ γρήγορα παύει να έχει σημασία το αν χρησιμοποιείτε ασβούς ή όχι. Αυτό που μετρά, όπως φαίνεται και τα επίπεδα του tutorial, είναι πως βρίσκεστε στο διάστημα και πρέπει να περάσει από 140 περίπου επίπεδα-δοκιμασίες που βασίζονται σε ορμή, βαρυτική έλξη πλανητών και λοιπά. Στην πράξη, είτε με μοχλούς, είτε με γραφίδα, ο παίκτης ορίζει την κατεύθυνση προς την οποία θα εκτοξευθεί ο ασβός αλλά και με πόση δύναμη. Στόχος σε κάθε περίπτωση είναι ένα wormhole και η συγκέντρωση τριών orbs, πάντα με την κατάλληλη μανούβρα. Σκεφτείτε τα orbs ως τα τρία άστρα που έχετε συνηθίσει να μαζεύετε σε τόσα και τόσα physics puzzle games και θα έχετε πέσει μέσα. Η απειρία της ομάδας είναι έκδηλη σε κάθε σχεδόν πτυχή του Gravity Badgers. Όλοι οι μηχανισμοί και μεταβλητές παρουσιάζονται στο tutorial. Σωλήνες που αλλάζουν την κατεύθυνση, διακόπτες που ανοίγουν πύλες, τεράστια παγάκια (!) που επιτρέπουν στον παίκτη να προχωρήσει στην κατεύθυνση της επιλογής του, πλανήτες που έλκουν ή απωθούν και επηρεάζουν την τροχιά της κίνησης. Στα περισσότερα από 100 επίπεδα που ακολουθούν δεν γίνονται προσθήκες, σχεδόν τα πάντα χρησιμοποιούνται άμεσα χωρίς να μένει ιδιαίτερος χρόνος για πιο ομαλή αφομοίωση και η κλιμάκωση της δυσκολίας δεν είναι και πολύ σίγουρη για την πορεία που θέλει να ακολουθήσει. Ούτε και ο παίκτης βέβαια.
Το αποτέλεσμα είναι πολύ trial and error με την επιτυχία ή την αποτυχία να μην αποφέρουν απαραίτητα την αίσθηση ότι κρέμονται πάντα από την ικανότητα και την αντίληψη του παίκτη. Σε αυτήν την αναντιστοιχία συνεισφέρει και ο χειρισμός με τη γραφίδα. Καθώς ο παίκτης προσπαθεί να στοχεύσει και να ελέγξει την ορμή, το παιχνίδι έχει συχνά την τάση να αποφασίζει μόνο του ότι ήρθε η ώρα για εκτόξευση. Μέσα σε όλα δηλαδή πολλές αστοχίες δεν έχουν καμία σχέση με το τι θα κάνετε.
Η μόνη αλλαγή ουσίας μεταξύ του πλήθους των επιπέδων είναι τα boss levels στα οποία ο ρυθμός ανεβαίνει και οι κινήσεις στοχεύουν στην αποφυγή πυρών και επιθέσεων αντί στην προσέγγιση του κοντινότερου wormhole. Οι ιδέες δεν έχουν πρόβλημα, αλλά δεν αξιοποιούνται όπως του αρμόζει, ούτε καν όπως έχουμε δει σε παρόμοιους τίτλους όπως το Angry Birds Space. Φυσικά αυτό δεν είναι πρόβλημα που προκύπτει από το budget. Πόσο μάλλον όταν δεν πρόκειται για την πρώτη έκδοση του παιχνιδιού.
Περιέργως η ομάδα ανάπτυξης έχει δείξει δυσανάλογη προσοχή σε σημείο που οι υπόλοιποι developers παραδοσιακά αγνοούν. Αφήνουν τον παίκτη να επιλέξει τι θα ακούγεται που, από την τηλεόραση ή το GamePad, ανάλογα με την οθόνη που έχει επιλεγεί ως βασική. Είναι λεπτομέρεια αλλά δεν γίνεται παρά να σημειωθεί ότι η μικρή ομάδα κατάφερε να σκεφτεί κάτι τέτοιο, που άλλες παραγωγές αγνοούν, και μπερδεύτηκε στα βασικά. Ίσως για αυτό να ετοίμασε ένα από τα χειρότερα μενού που έχουμε δει ποτέ και το πρόβλημα δεν είναι εικαστικό. Αντιμετωπίζεται εξ αρχής με απορία και θα μάθετε να το αποφεύγετε περισσότερο από ότι τα δυσκολότερα επίπεδα του Gravity Badgers.
Το παράξενο είναι πως ο τίτλος προσφέρεται, παρά τα εκτενή του προβλήματα για χάσιμο χρόνου και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερες τύψεις. Η ένοχη απόλαυση βέβαια είναι ο μόνος χαρακτηρισμός που του επιτρέπεται να ονειρευτεί. Ακόμη και αν υπολογίσει κανείς ότι το κόστος του είναι εξ αρχής χαμηλό.
Θα λέγαμε κάτι περί ασβών και δυσοσμία, αλλά κι αυτό δεν παίζει ρόλο στο διάστημα.
