Διαστημικές μπαλοθιές με έναν πλανήτη από πάνω.
Ενθυμούμενος την ανακοίνωση της Bungie πως αποχωρεί από το franchise του Master Chief και την μετέπειτα ανακοίνωσή πως θα δεσμευτεί για αρκετά χρόνια με ένα MMO, ο γράφων νιώθει πρωτίστως πως πέρασαν πολλά χρόνια. Πριν λίγες μέρες μας δόθηκε η ευκαιρία να πάρουμε μια γεύση από την Alpha του Destiny, ενός τίτλου που ναι μεν περιμέναμε αρκετά χρόνια αλλά, κυρίως, μας είχε αγχώσει τόσο ως προς το περιεχόμενό του όσο και ως προς τη φύση του.
Ευτυχώς το τοπίο ξεκαθάρισε κάπως με την Alpha. Στις τρεις μέρες που είχαμε την ευκαιρία να δούμε το παιχνίδι, είχαμε πρόσβαση μόνο σε μία χούφτα από features. Έναν χάρτη του παιχνιδιού τον οποίο είδαμε από τρία διαφορετικά πρίσματα “gameplay” (tutorial, “free-roam” με mini-quests και ένα instance), το κεντρικό hub του παιχνιδιού ονόματι Tower και φυσικά το Crucible, την μετουσίωση του PvP στο Destiny.
Η Alpha ξεκίνησε με ένα μικρό tutorial στον τεράστιο χάρτη του κοσμοδρομίου της “Παλαιάς Ρωσίας”, μία εγκαταλελειμμένη αεροναυπηγική εγκατάσταση από τις χρυσές εποχές της ανθρωπότητας, τότε που έκανε τα πρώτα της βήματα στην κατάκτηση των νέων κόσμων.
Το πρώτο πράγμα που θα παρατηρήσει κανείς στο Destiny είναι το εκθαμβωτικό art direction. Συνοψίζει όσα η Bungie κατάφερε με το Halo και την ικανότητα της να διυλίζει συναισθήματα με τα απολύτως απαραίτητα, χωρίς πολλά τεχνικά φληναφήματα. Η διαφορά είναι πως πλέον έχει και την ιπποδύναμη να υπερβάλει. Τόσο η επιλογή της χρωματικής παλέτας, όσο και οι πινελιές αποσύνθεσης και σκουριάς στη σχεδόν αρχαία ανθρώπινη εγκατάσταση, είναι ενδεικτικά της υποβλητική ατμόσφαιρας του Destiny. Και πάνω απ’ όλα ο ουρανός. Σαν μία οντότητα από μόνος του, θα ξεκλέψει αρκετό από το χρόνο του παίκτη μόνο και μόνο για να κοντοσταθεί και να τον θαυμάσει.
Η γνώση της προοπτικής και του βάθους είναι άλλο ένα ταλέντο που κατέκτησε η Bungie με τα χρόνια εμπειρίας στο Halo και εδώ, όλα δείχνουν να την ανταμείβουν με μερικά από τα πιο εντυπωσιακά τοπία που μπορείτε να δείτε μέσα σε λίγες μόνο ώρες “καθαρού” gameplay.
Δεν πέρασε δε λεπτό στο παιχνίδι, ακόμα και εν μέσω μαχών με φίλους και φτηνό χιούμορ (που μόνο online μπορείς να εκτιμήσεις), που να μην αισθανθήκαμε πως αυτός ο κόσμος έχει υπόβαθρο, έχει ιστορία και θέλει διακαώς να τη διηγηθεί. Αυτή ήταν εξάλλου και η μεγάλη επιτυχία του art direction γιατί η Alpha δεν άφησε παρά μόνο ψήγματα lore στον παίκτη.
Αυτά όμως ήταν λίγο-πολύ δεδομένα για την ομάδα του Halo. Ο γράφων δυσπιστούσε για έναν κυριότερο λόγο: Σε όλη τη διάρκεια της προώθησης του Destiny τα τελευταία χρόνια (πλην των τελευταίων μηνών) δεν είδαμε ποτέ ένα όπλο να εκπυρσοκροτεί. Αν και δεν κατάφερε ποτέ να εκτιμήσει πλήρως το shooting της σειράς Halo, πέραν της μινιμαλιστικής του προσέγγισης, εδώ για άλλη μια φορά η έκπληξη ήταν ευχάριστη. Τα όπλα έχουν μία απολύτως στιβαρή αίσθηση που εναλλάσσεται ανάλογα με το είδος που χρησιμοποιεί ο παίκτης. Και το shooting είναι μία διαδικασία που δύσκολα θα βαρεθεί κανείς στο Destiny, ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε πως το looting είναι σχεδόν τόσο εκτενές και πολυποίκιλο που απλά προκαλεί τον παίκτη να πειραματιστεί με τα όπλα του.
Αυτές όμως είναι αναλύσεις για μία άλλη φορά και μετά από περισσότερη τριβή με το παιχνίδι. Εμείς θα μιλήσουμε για την επίγευση του Destiny χωρίς να προσπαθήσουμε ακόμα να εμβαθύνουμε στην εμπειρία ή τα επιμέρους στοιχεία του.
Η αλήθεια είναι πως από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο λεπτό που ασχοληθήκαμε με τον τίτλο μας θύμισε εντονότατα το Borderlands. Τόσο η δομή των αποστολών όσο και η αίσθηση του shooting και το γενικότερο κλίμα στο co-op. Η ειδοποιός διαφορά ωστόσο, ήταν η Bungie. Πράγμα που για κάποιον σαν και τον γράφοντα (που δεν εκτιμά και τόσο πολύ το franchise του Borderlands) είναι εξαιρετικά θετικό. Το Destiny έχει βάθος, έχει βάρος και έχει και ουσία. Μπορεί το πόνημα της Gearbox να μην παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά -και πολύ καλά κάνει- αλλά το Destiny, ακόμα και στις πιο διασκεδαστικές του στιγμές, μεταξύ φωνών και γελώτων με φίλους και πληθώρα εχθρών επί της οθόνης, δεν ξεχνά τον χαρακτήρα του. Η ατμόσφαιρα της Bungie και το ειδικό της βάρος πλανιέται παντού στον τίτλο. Από την AI των εχθρών που δεν σταματά να κουράζει με τις οργανωτικές της δομές, μέχρι το art direction που δεν σταματά να εμπνέει.
Ακόμα και μέσα στο Devil’s Lair, θα κοντοσταθείτε. Ακόμα και αν το κεντρικό boss επιτίθεται σε εσάς και τους φίλους σας αδυσώπητα, θα σταθείτε μια στιγμή και θα συνειδοποιήσετε πως όντως πρέπει να μάχεστε για το καλό της ανθρωπότητας. Οι φίλοι είναι απλά εκεί για να μοιραστείτε μαζί τους το ταξίδι.
