Autobots. Μην “τρανσφορμαριστείτε”.
Τα Transformers: War For Cybertron και Fall Of Cybertron της High Moon Games μπορεί να μην έκαναν πάταγο αλλά είχαν μια κάποια σχεδιαστική αξιοπρέπεια και λειτουργικότητα. Τώρα όμως που η High Moon έγινε άλλο ένα studio που υποστηρίζει τη σειρά Call Of Duty και την Activision να μην θέλει να βάλει στην άκρη το franchise της Hasbro, έπρεπε να γίνει κάτι. Άλλωστε η κινηματογραφική διάθεση του Transformers: Age Of Extinction είναι ένας λόγος παραπάνω.
Επομένως τα ηνία ανέλαβε η Edge Of Reality και το Transformers: Rise Of The Dark Spark προσπαθεί να είναι συνέχεια των προηγούμενων τίτλων αλλά και, ταυτόχρονα, να συνδέεται με το τελευταίο πόνημα (σχετικό το για ποιον) του Michael Bay.
Η κατάληξη δεν έχει και πολλή σημασία. Ουσιαστικά πρόκειται για τίτλο της σειράς Cybertron με εισαγωγή και κλείσιμο να παραπέμπουν στην τελευταία κινηματογραφική παραγωγή. Κανείς δεν ξέρει ακριβώς γιατί, αφού το σενάριο υφίσταται περισσότερο ως δικαιολογία παρά ως μέρος της εμπειρίας. Στην πράξη θα αφιερωθείτε σε 14 αποστολές γεμάτες shooting και bugs, πάντα σε κόσμο που δείχνει να έχει δανειστεί ευθέως assets από τους προηγούμενους τίτλους και να πέφτει θύμα της προφανούς βιασύνης σε όλες τις περιπτώσεις που έπρεπε να σχεδιαστεί κάτι από την αρχή.
Η τεχνητή νοημοσύνη έχει ρόλο comic relief, γεγονός που αποκτά νέα διάσταση στην περίπτωση των Transformers. Κάποιοι εχθροί είναι απλά ανίκανοι, κάποιοι άλλοι είναι αδικαιολόγητα ισχυροί, ο όποιος σύμμαχος φροντίζει να πεθαίνει ύστερα από κίνηση gung-ho, μάλλον για να προσφέρει επιπλέον συγκίνηση. Πρέπει άλλωστε να τρέξετε να τον επαναφέρετε σε λειτουργία. Παρά τα δάνεια είναι εκπληκτικό το πόσο μέτριος είναι ο τεχνικός τομέας, πόσο άχαρα κρύβονται οι ενδιάμεσοι χρόνοι φόρτωσης. Στις εκδόσεις για το PC και τα νεότερα συστήματα τα πράγματα είναι κάπως ανθρώπινα αλλά δεν πείθουν σε καμία περίπτωση ότι ανήκουν στην αντίστοιχη γενιά. Σε εκδόσεις για τα πιο αδύναμα συστήματα τα προβλήματα πληθαίνουν. Μικρό draw distance, προφανές pop-in και επικές πτώσεις frame rate δίνουν και παίρνουν, χωρίς έλεος.
Το shooting πάντως, δηλαδή η βάση των περασμένων τίτλων, είναι σχετικά ευχάριστο, ειδικά υπολογίζοντας κάποιους συμπληρωματικούς μηχανισμούς. Υπάρχει μεγάλη ποικιλία όπλων με δυνατότητα αναβάθμισης, ενώ προκύπτουν Hacks που λειτουργούν ως modifiers, δηλαδή αλλάζουν, προς το πιο δύσκολο, κάποιες συνθήκες και όρους της μάχης, αλλά αποφέρουν και ανάλογα κέρδη σε XP. Η σχετική πρόοδος μάλιστα είναι κοινή για single player και online, οπότε κάθε κόπος μεταφέρεται από τη μια δραστηριότητα στην άλλη. Ευτυχώς κιόλας διότι έτσι μπορεί και να αντέξετε το πλήθος των βαρετών αποστολών, τα κακά voice overs (με εξαίρεση την περίπτωση του Peter Cullen, δηλαδή του Optimus Prime), τα checkpoints ακριβώς πριν από cut-scenes που δεν μπορείτε να προσπεράσετε και ανάλογες φαιδρότητες.
Κι ας μην ξεχνάμε το αιώνιο παράδοξο που συνοδεύει τίτλους Transformers: δεν δίνεται σοβαρός λόγος για μεταμόρφωση. Μερικές φορές μάλιστα ο παίκτης εμποδίζεται αφού ο τίτλος έχει αποφασίσει ότι δεν χρειάζεται στο εκάστοτε τμήμα.
Ένα πράγμα στο οποίο ο τίτλος είναι πιστός στην παραγωγή του Bay είναι πως εμφανίζεται ο Grimlock των Dinobots για τόσο λίγο και τόσο χωρίς λόγο που αναρωτιέται κανείς γιατί αφιερώθηκε χρόνος στη δημιουργία του ίδιου του μοντέλου. Τουλάχιστον κάποιος πληρώθηκε βέβαια.
Όσο για το online, πρόκειται για το Escalation mode (δηλαδή το Horde mode) που φέρνει έως και 4 παίκτες αντιμέτωπους με 15 κύματα εχθρών που ούτε εδώ διακρίνονται για την εξυπνάδα τους ενώ τα περίεργα spawn points προσθέτουν στο χιούμορ αφού φροντίζουν κάποιοι να προσγειώνονται με το καλημέρα σε kill box. Δείτε το ως πρόκληση.
Κατά τα άλλα το multiplayer λείπει, παρότι υφίστατο σε προηγούμενους τίτλους. Αν μάλιστα τιμήσετε την έκδοση του Wii U, λείπει και το Escalation mode, άρα μένει μόνο το campaign. Τουλάχιστον θα δείτε στο ίδιο παιχνίδι τόσο τις κινηματογραφικές εκδόσεις των Transformers όσο και τις Gen1. Για να σιγουρευτείτε πια ότι οι πρώτες είναι κλασικό παράδειγμα κάκιστου design. Αλλά ο Bay δεν καταλαβαίνει από τέτοια.
