“Δέσιμο” της τελευταία στιγμής.
Το τελευταίο επεισόδιο του The Wolf Among Us, ή της πρώτης του σεζόν εφόσον η Telltale βρει περιθώριο να επανέλθει στον κόσμο του Bigby, φέρνει λύτρωση και προβληματισμό ταυτόχρονα. Σε επίπεδο σεναρίου αλλά και σε επίπεδο μηχανισμών και ισορροπίας.
Στο προηγούμενο επεισόδιο η δράση απουσίαζε και η ελπίδα μας ήταν να αποδεικνυόταν η ηρεμία πριν την καταιγίδα. Κάπως έτσι εκτυλίσσονται τελικά τα πράγματα στο Cry Wolf, το οποίο, παρά τη μικρή του διάρκεια (υπολογίστε γύρω στη μία ώρα), καταφέρνει και περιλαμβάνει περισσότερες σκηνές δράσης από κάθε άλλο επεισόδιο. Η δράση βέβαια είναι το αδύνατο σημείο στη συνταγή (και στη μηχανή) της Telltale, οπότε καλό είναι να ξέρετε ότι το μενού περιλαμβάνει QTE και περισσότερα στιγμιαία κολλήματα στη ροή σε σχέση με προηγούμενα επεισόδια, κι αυτά στην έκδοση για PC που, κατά κανόνα, είναι και η πιο απροβλημάτιστη σε τεχνικό επίπεδο.
Τεχνικός δισταγμός παρατηρείται βέβαια και εκτός δράσης μερικές φορές, αφού σε αυτό το επεισόδιο είναι που φαίνεται ο ρόλος και οι επιπτώσεις προηγούμενων επιλογών που μάλλον υπολογίζονται και “ζυγίζονται” επί τόπου. Το Cry Wolf είναι το στάδιο στο οποίο πληρώνονται όλα, με τον Bigby να έρχεται αντιμέτωπος με χαρακτήρες αλλά και με το ποιόν και την ερμηνεία των μέχρι τώρα πράξεών του. Ακόμη και αν δεν έχετε καλή μνήμη, οι χαρακτήρες που κατοικούν στην Fabletown έχουν κάθε (σκηνοθετημένη) ευκαιρία να σας θυμίσουν το παρελθόν. Η Telltale είναι αποφασισμένη να αναγκάσει τον παίκτη να σκεφτεί ότι η ηθική στάση μπορεί να οδηγεί σε δυσάρεστες εκπλήξεις, ενώ η πιο θολή οδός δεν αποκλείεται να οδηγεί και σε σωστότερα, ηθικότερα και δικαιότερα αποτελέσματα, χωρίς όμως να κερδίζει η μία ή η άλλη θέση. Εσκεμμένα αφήνει τον παίκτη να βγάλει το φίδι από την τρύπα με χρόνο που θα αφιερώσει στη σκέψη μετά το πέρας το παιχνιδιού.
Σε ένα επίπεδο η προσέγγιση αυτή ήταν μονόδρομος για την Telltale από τη στιγμή που το Cry Wolf δεν έχει ανατροπές όσο αναμετρήσεις με κυρίως γνωστά πρόσωπα και ποσότητες. Σε αντίθεση λοιπόν με το The Walking Dead, εδώ επιδιώκεται ο καθαρότερος προβληματισμός και όχι το σοκ που σχετίζεται με κάποια δυαδική επιλογή.
Αυτό που σίγουρα δεν καταφέρνει το Cry Wolf είναι να πείσει ότι ο Bigby είναι detective της προκοπής. Πολλά του δίνονται έτοιμα και ο παίκτης καταλήγει να αναρωτιέται, δικαίως, γιατί νόμιζε ότι κάτι καταφέρνει στις περιστασιακές έρευνες του παρελθόντος. Αν η γραφή δεν ήταν στο επίπεδο που μπορείτε να θεωρείτε δεδομένο πλέον από την Telltale, τότε αυτή και μόνο η εντύπωση θα διέλυε ολόκληρη τη σεζόν. Και χωρίς να χρειαστεί να κάνει κάποιος δεύτερο πέρασμα για να διαπιστώσει την πραγματική βαρύτητα ορισμένων επιλογών.
Το Cry Wolf είναι σε γενικές γραμμές το τελείωμα στο οποίο ελπίζατε. Όχι ιδανικό, όχι επαναστατικό αλλά αρκετά σωστό για να στηρίξει τελικά το σύνολο. Γλυκόπικρα βέβαια.
Υ.Γ.: Δεν έχετε παράπονο. Ούτε μισό spoiler δεν ξέφυγε.
