Ο πως-τον-λένε και η Killcam Elite.
<
p style=”color: #525253;”>Η σειρά Sniper Elite για τον γράφοντα αποτελεί αναδρομή στο παρελθόν. Ο πρώτος τίτλος του franchise είχε τρέξει στο πρώτο Xbox και αυτό από μόνο του αποτελούσε ένα μικρό προσωπικό γεγονός. Το Sniper Elite 2 κυκλοφόρησε αρκετά χρόνια μετά, μόνο και μόνο για να αναβιώσει ένα είδος που είχε καταφέρει να χαθεί στα πλέον scripted sequences των μεγαλύτερων FPS. Μέχρι τότε οι μόνες δόσεις sniping που μπορούσαν να χαρούν οι λάτρεις του αθλήματος ήταν καταχωνιασμένες στα χολιγουντιανά “τσιτάτα” του Call Of Duty. Και το Sniper Elite 2 τα άλλαξε λίγο τα πράγματα. Εισήγαγε τον παράγοντα της τακτικής στη θεματική του sniping, εισήγαγε το stealth και την προσεκτική προετοιμασία πριν την εκτέλεση. Κυρίως όμως εισήγαγε την X-Ray Killcam, μία κάμερα λήψης ικανή να στηρίξει ώρες επί ωρών από ατόφιο χαζοχαρούμενο gameplay. Από όλα αυτά ο τίτλος επέλεξε να πετύχει κυρίως στο τελευταίο χαρακτηριστικό. Έδωσε όμως σε όλους την ελπίδα πως υπάρχει μία δυναμική για πολλά περισσότερα. Φεύ.
Το Sniper Elite 3 καταφέρνει να στηριχτεί ακόμα περισσότερο στην killcam. Ή ίσως να στηρίζεται στον ίδιο ακριβώς βαθμό με πριν. Απλά αυτή τη φορά δεν μπορεί να μας εντυπωσιάσει με το ίδιο τρικ. Μπορεί λοιπόν να έχουν προστεθεί κάποιες μακάβριες λεπτομέρειες, όπως οι μύες, τα κόκκαλο, τα ζωτικά όργανα καθώς και τα αντίστοιχα βελτιωμένα animation τους όταν διαλύονται από τις σφαίρες του παίκτη, αλλά ουσιαστικές διαφορές στην killcam, από το δεύτερο παιχνίδι, δεν θα δει κανείς.
Αυτές οι διαφορές αφορούν κυρίως στο skin του παιχνιδιού. Από το ευρωπαϊκό θέατρο του πολέμου πλέον κινούμαστε στο μέτωπο της Βορείου Αφρικής, όπου ο προτεινόμενος-για-πιο-αδιάφορος-πρωταγωνιστής-σε-videogames (δεν θυμόμαστε καν το όνομά του) αποφασίζει να δυσκολέψει την ανάπτυξη του Άξονα. Και αυτό είναι. Δεν υπάρχει κάτι άλλο, πιο βαθύ ή ουσιαστικό. Ούτε σε επίπεδο διαλόγων ούτε πουθενά αλλού. Και ο τίτλος δεν δείχνει να νοιάζεται κιόλας.
Άλλη μία αλλαγή -αν και οικτρά υλοποιημένη στο πλαίσιο του παιχνιδιού- είναι και το γεγονός πως πλέον υπάρχει η δυνατότητα για stealth προσέγγιση που όπως αποδεικνύεται είναι και η πιο δόκιμη τις περισσότερες φορές. Ο παίκτης μπορεί να περάσει απαρατήρητος από τους εχθρούς του και να τους εξοντώσει εκ του συστάδην και αθόρυβα, χρησιμοποιώντας πέτρες για αντιπερισπασμό και εκμεταλλευόμενος την τραγική, κατά κύριο λόγο, εχθρική AI. Διότι προφανώς, όταν κάποιος στρατιώτης σωριάζεται με το κρανίο του επιμελώς κονιορτοποιημένο μπροστά στα μάτια του συντρόφου του, δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως ξεπροβάλλει όταν συνειδητοποιήσει κανείς πως το stealth δεν μπορεί να συνυπάρξει εύκολα με το sniping στον τίτλο. Και τις περισσότερες φορές η επιλογή του stealth, όταν κανείς αναλογιστεί τον κακό χαμό που συμβαίνει στην αντίθετη περίπτωση και την απέλπιδα προσπάθεια συντονισμού με το χείριστο animation και μία κάμερα που δεν γνωρίζει πως ανήκει σε παιχνίδι τρίτου προσώπου, είναι κάπως η εύκολη λύση. Είναι όμως και η λύση που θα στερήσει τη χαρά του sniping. Σε ένα παιχνίδι που λέγεται “Sniper Elite”.
Από την άλλη ακριβώς για αυτό το λόγο οι άνθρωποι της Rebellion εισήγαγαν και το concept του “relocate” στον τίτλο. Όταν ο παίκτης πυροβολήσει χωρίς την κάλυψη μιας εξωτερικής πηγής ήχου (ενός αεροπλάνου, μιας χαλασμένης γεννήτριας κ.λπ.) οι εχθροί του δεν θα αντιληφθούν κατευθείαν που βρίσκεται αλλά θα τεθούν σε κατάσταση επιφυλακής κατά την οποία θα ψάξουν τη γενικότερη περιοχή από την οποία έφτασε η σφαίρα.
Αν ο παίκτης μέσα σε αυτό το διάστημα έχει απομακρυνθεί -βάσει του μετρητή- 40 μέτρα από την περιοχή, τότε όλα γίνονται όπως πριν. Το ίδιο και το επίπεδο επιφυλακής των εχθρών. Και ας συνεχίζουν οι σύντροφοί τους να πέφτουν ωσάν πουλερικά.
Η ίδια ασυμμετρία όμως υπάρχει και στο multiplayer. Εκεί ο τίτλος ξεχνά εντελώς τη φύση του και είναι και απολύτως λογικό. Αν κάποιος επιθυμήσει να μπει στο πετσί ενός sniper θα αποτύχει οικτρά και αυτό απλούστατα διότι, οι χάρτες δεν ευνοούν εκείνους που θα επενδύσουν σε μετρημένα και υπολογισμένα kills. Στους servers του Sniper Elite επικρατεί ένα πανδαιμόνιο που δεν θυμίζει σε τίποτα ούτε το “Sniper”, ούτε το “Elite”. Και όλοι εκείνοι που θα θελήσουν να αναβιώσουν με έναν φίλο τους τη μάχη με τον End, ίσως και να απογοητευτούν.
Μιλάμε εν τέλει για έναν τίτλο που αποφάσισε να ενισχύσει το πως είναι να αισθάνεται κανείς sniper. Αντ’ αυτού ξέχασε να ισορροπήσει τους μηχανισμούς μεταξύ τους και βασίστηκε υπέρ του δέοντος σε ένα φτηνό τρικ που το είχαμε δει πριν χρόνια. Αυτό το καλοκαίρι είναι πολύ, πολύ, πολύ μεγάλο και δεν τελειώνει. Να’ ναι καλά η X-Ray Killcam.
