Ένας detective σκέτος λύκος.
Και με τα 5 επεισόδια του The Wolf Among Us στην αγορά, είναι πλέον δυνατή μια πιο ολοκληρωμένη ματιά στην προσπάθεια της Telltale που, όπως και στην περίπτωση του The Walking Dead, βασίζεται σε comic. Ο φανταστικός κόσμος στον οποίο ο παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο του Bigby, είναι η Fabletown, μέρος μιας κανονικής μητρόπολης που φιλοξενεί “συνταξιοδοτημένους” μυθικούς χαρακτήρες από γνωστά παραμύθια.
Ο ίδιος ο Bibgy, παρότι σερίφης, είναι ουσιαστικά ο “Κακός Λύκος” και το παρελθόν του δεν τον κάνει αυτόματα αγαπητό, ενώ και ο ίδιος ακόμη αναζητά, στα χέρια του παίκτη βέβαια, τον επαρκή αυτοέλεγχο. Όταν η περιοχή ταράζεται από μια δολοφονία, ο Bigby ξεκινά την έρευνά του, συναντά χαρακτήρες όπως η Χιονάτη, την Πεντάμορφη και το Τέρας, τον Ichabod Crane και πολλούς άλλους. Με το μεγαλείο των χαρακτήρων να αποτελεί παρελθόν, είτε κάποιος καταλήγει στην καλή είτε στην κακή πλευρά της Fabletown, ο καθένας έχει τα δικά του βάσανα και προβληματισμούς, τα δικά του μυστικά, που κατά κανόνα εκφράζονται πολύ καλά από τη γηρασμένη μηχανή γραφικών της Telltale Games χάρη στα πολύ καλά εικαστικά. Γραφή, διάλογοι και voice overs είναι, ως συνήθως, εξαιρετικά, από την αρχή μέχρι το τέλος. Αλλά ως προς αυτό δεν υπάρχει σχεδόν ποτέ αμφιβολία για τις προσπάθειες της Telltale Games.
Εκεί που οι ισορροπίες είναι πιο σχετικές είναι στο ρυθμό των επεισοδίων, στη διάρκειά τους και την κλιμάκωσή τους. Έχουμε “κακομάθει” από το The Walking Dead και το The Wolf Among Us γέννησε πολλά ερωτηματικά μέχρι να ολοκληρωθεί. Ο Bigby άλλωστε κάνει τον detective. Και λέμε πως τον “κάνει” διότι η έρευνα είναι το τελευταίο πράγμα που μετρά τελικά. Θα επιλέξει να εξερευνήσει μια τοποθεσία αντί για μία άλλη, θα καθυστερήσει να βγάλει κάποια αυτονόητα ορισμένες φορές συμπεράσματα. Η πραγματική μάχη είναι εσωτερική αφού συχνά πρέπει να αποφασίσει αν θα απελευθερώσει το λύκο που φυλακίζει μέσα του ή αν θα επιλέξει την πιο ευγενή οδό προκειμένου να αποσπάσει πληροφορίες, να αναπτύξει σχέσεις και να φτάσει πιο κοντά στο δολοφόνο.
Κατά την εξέλιξη της περιπέτειας ο ρυθμός δεν φαίνεται να έχει κάποια συγκεκριμένη λογική. Η αναλογία δράσης, εξερεύνησης και αποκαλυπτικών διαλόγων φαίνεται τυχαία από επεισόδιο σε επεισόδιο και σηματοδοτεί το βάσανο της ομάδας ανάπτυξης. Σε αντίθεση με άλλες προσπάθειές της, το γεγονός ότι τα του The Wolf Among Us λειτουργούν ως prequel για το comic (άρα η ελευθερία στη δημιουργία περιορίζεται σημαντικά) σε συνδυασμό με το ότι όλα εκτυλίσσονται σε πιο “πολιτισμένο” περιβάλλον, σημαίνει ότι το μυστήριο και οι προσωπικές αδυναμίες είναι που πρέπει να κρατήσουν το ενδιαφέρον μέχρι τέλους. Δεν υπάρχει χώρος και λογική για σοκαριστικές εξελίξεις σε κάθε επεισόδιο, ούτε και για την ανάδειξη των επιπτώσεων των επιλογών του παίκτη.
Για αυτό οι ανατροπές, περιέργως, περιορίζονται στα 4 επεισόδια από τα 5, με το τελευταίο να τις αποφεύγει ουσιαστικά αλλά να επιχειρεί να πετύχει αισθητή αλλά (εσκεμμένα) ημιτελή κάθαρση. Η διαδρομή προς αυτή την κάθαρση θα σας κάνει κάποιες φορές να αναρωτιέστε που είχε το μυαλό της ομάδα ανάπτυξης. Παραδόξως όμως το The Wolf Among Us μετρά περισσότερο και πιο αληθινά τις επιλογές που κάνει ο παίκτης, απλά αργεί πολύ να το δείξει. Ως προς αυτό τα καταφέρνει καλύτερα από άλλους τίτλους της ίδιας εταιρείας. Σε αντίθεση όμως με εκείνους τους άλλους τίτλους δεν “πουλά” αρκετά αποτελεσματικά αυτήν την επιτυχία.
Παρόλα αυτά η ολοκλήρωση, αν και όχι τόσο δυνατή ως γεγονός, είναι επαρκώς δυνατή σε νόημα και αφήνει τον παίκτη όχι απλά να σκέφτεται τι θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά και γιατί, αλλά να μπει σε σκέψη και για τον εαυτό του για πιο γήινους προβληματισμούς περί ηθικής και δικαιοσύνης, όχι απλά για το πώς θα αντιδρούσε σε ένα ξεκάθαρα μη ρεαλιστικό σενάριο όπως συμβαίνει στο The Walking Dead.
Το The Wolf Among Us είναι, ως ένα βαθμό, η απάντηση της Telltale σε εκείνους που δικαίως ανησυχούν πως οι επιλογές που καλείται να κάνουν οι παίκτες στους τίτλους της κάθε άλλο παρά επιλογές είναι. Σε αυτήν της την προσπάθεια βέβαια δεν διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον καθόλη τη διάρκεια της περιπέτειας, οδηγείται σε λίγο μικρότερα επεισόδια από ότι συνήθως και, ακόμη κι έτσι, δείχνει ότι δεν έχει βρει το ιδανικό τρόπο να “ξεχειλώσει” τη βασική συνταγή του crime thriller.
Το ότι αφήνει μεγάλος μέρος της δράσης για το τελευταίο επεισόδιο, με τα κλασικά δεδομένα της μηχανής κιόλας, βασιζόμενη αρκετά στην πιο παραδοσιακή αδυναμία της, υπονομεύει μερικώς την τελική εντύπωση για την οποία πάσχιζε τόσο καιρό. Ο τίτλος, όπως και ο Bigby, εσωκλείει δύο αντιμαχόμενες προσωπικότητες και ποτέ δεν γίνεται ξεκάθαρο…ποια επικρατεί.
