Θυμάστε τις παλιές καλές εποχές των Micro Machines; Αν όχι τότε σίγουρα δεν ξέρετε τι χάνετε μιας και αποτέλεσαν μια από τις σειρές που το (αποκλειστικά local τότε) multiplayer τους προκαλούσε πραγματικά σιχαμένο γέλιο. Με τη σειρά να μας έχει ουσιαστικά ξεχάσει (μιας και έχουμε να δούμε κάτι από το 2006) τα πρώτα trailers του Super Toy Cars μας έφεραν αναμνήσεις του τότε, μιας και φαινόταν πως θα ξαναζούσαμε αντίστοιχες ασύλληπτες στιγμές.
Η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική. Το Super Toy Cars καταφθάνει στο Wii U λίγο μετά την κυκλοφορία του σε PC προσφέροντας 12 διαδρομές, ελάχιστα modes και μηδενική πρόκληση. Οι επιρροές από Micro Machines είναι φυσικά εμφανείς μιας και τρέχετε με πολύ μικρά οχήματα πάνω σε τραπέζια, χαλιά, πατώματα και καρπούζια. Το ότι το διακοσμητικό καρπούζι είναι το πιο ενδιαφέρον σημείο της διαδρομής, είναι ενδεικτικό του πόσο αδιάφορες και επίπεδες είναι όλες οι διαδρομές του τίτλου, με μερικά μόνο άλματα (και μερικές κονσέρβες που λειτουργούν ως τούνελ) να σπάνε τη μονοτονία. Όχι τίποτε άλλο αλλά τα απόλυτα κλασικά και αναμενόμενα modes δεν θα κεντρίσουν περισσότερο το ενδιαφέρον σας.
Υπάρχει βέβαια και ο απαραίτητος οπλισμός με νάρκες, τσίχλες και ρουκέτες που δεν καταφέρνει μόνος του να αποκτήσει τη δέουσα σημασία εντός αγώνα. Αυτό γιατί το αποτέλεσμα ενός χτυπήματος είναι μικρό χρονικά και ο λαβωμένος αντίπαλος έχει όλο το χρόνο να επανέλθει γρήγορα στη μάχη. Όμως εδώ εμφανίζεται ένα μεγάλο “αλλά” που είναι το μοντέλο φυσικής. Δεν είναι ιδιαίτερα ρεαλιστικό (άλλωστε δεν σκοπεύει σε κάτι τέτοιο) αλλά δεν μπορείτε να υπολογίσετε σωστά πού θα καταλήξετε μετά από μια νάρκη ή ένα τρακάρισμα ή ένα κακό άλμα κ.λπ. Οπότε καταλήγετε σε αιώνιο respawn για να μείνετε εντός διαδρομής. Ακόμα και για τα μικροπράγματα.
Το μεγάλο ίσως ατού του Super Toy Cars όμως είναι οι δύο διαφορετικές κάμερες που προσφέρει. Μια από ψηλά (όπως τα Micro Machines) και μια πίσω από το αυτοκίνητο, όπως σε κάθε racing game. Οι δύο κάμερες προσφέρουν εντελώς διαφορετική αίσθηση, με την “ψηλή” να φέρνει μεγαλύτερο οπτικό πεδίο και την “κλασική” πολύ εντονότερη αίσθηση ταχύτητας αλλά και καλύτερη αντίληψη των ορίων της διαδρομής. Το ότι μπορείτε να τις αλλάζετε κατά βούληση την ώρα του αγώνα είναι τελικά ευτύχημα, αλλά όχι για αυτό που ίσως νομίζετε. Καμία από τις 2 οπτικές δεν λειτουργεί σωστά, είτε γιατί δεν μπορείτε να δείτε όσο καθαρά χρειάζεται το δρόμο ή τα όρια αυτού, είτε τις παγίδες που έχει η διαδρομή κ.λπ. αναγκάζοντάς σας τελικά σε συχνές εναλλαγές. Εμείς αν και στοχεύαμε στο εντελώς αντίθετο, καταλήξαμε με την πιο κλασική οπτική στους περισσότερους αγώνες από ανάγκη.
Από εκεί και πέρα λίγα πράγματα μένουν. Το ξεκλείδωμα νέων οχημάτων και events είναι πραγματικά πανεύκολο μιας και το απαραίτητο χρήμα έρχεται με το τσουβάλι μετά από κάθε αγώνα. Χαρακτηριστικά αφού τελειώσαμε το πρώτο (από τα 8) events μπορέσαμε να αγοράσουμε και εξοπλίσουμε όχημα πολύ καλύτερο από το υπάρχον, προσπερνώντας πολλά διαθέσιμα οχήματα ανάμεσα στο παλιό και στο νέο. Τουλάχιστον, ανεξαρτήτως event τα οχήματα των αντιπάλων είναι πάντα στο ίδιο επίπεδο με το δικό σας οπότε ο αγώνας είναι πάντα δίκαιος. Όχι βέβαια πως θα καταφέρετε να τους χαρείτε με πολύ κόσμο ακόμα μιας και το online multiplayer (που υπάρχει στην έκδοση PC) απλά απουσιάζει στο Wii U. Και πάλι δεν νομίζουμε πως θα υπήρχε σοβαρό πλήθος online, αλλά πλέον δεν υπάρχει ούτε καν η ελπίδα. Αυτή η έλλειψη χτυπά και τον level editor, που λειτουργεί πολύ καλά μέσω GamePad, μιας και ό,τι επίπεδο και αν δημιουργήσετε είναι “καταδικασμένο” να μείνει στο δικό σας Wii U και μόνο, χωρίς δυνατότητα share ή κάτι άλλο.
Μην αφήσετε τις ελπίδες για νέο Micro Machines να σας κυριεύσουν. Το Super Toy Cars είναι ρηχό, φτωχό και αρκετά άδειο. Κάποια πράγματα ίσως συγχωρεθούν μιας και μιλάμε για μικρή παραγωγή. Το σύνολο όμως πάσχει σε τέτοιο βαθμό που σχεδόν ό,τι άλλη racing εναλλακτική έχετε θα είναι καλύτερη.
Για τον γράφοντα πάντως το κρίμα είναι άλλο: Πως ζήτησε το συγκεκριμένο τίτλο για review. Άμα ήξερε…
