Το τρίτο μέρος της σειράς Blackwell έφτασε σε iOS (μένουν άλλα δύο) αλλά ξεχωρίζει για το ποιόν του, περισσότερο από όσο ξεχωρίζει ως μεταφορά. Ως προς το τελευταίο ακολουθεί τα πρότυπα άλλων τίτλων της Wadget Eye Games όπως το Gemini Rue.
Στην πράξη το Convergence αποδεικνύεται πιο ενδιαφέρον τόσο από το πρώτο μέρος όσο και από το ξεκάθαρα πιο άχαρο δεύτερο. Βασίζεται όμως σε κάποιες παράξενες επιλογές. Προφανώς και παρουσιάζονται νέα μυστήρια, εννοείται ότι Rosa και Joey πρέπει να συνεργαστούν για να λύσουν απλούς γρίφους αλλά να μάθουν και τα μυστικά πίσω από τους θανάτους ανθρώπων που βασανίζονται ως αγνώμονα φαντάσματα και όλα συμβαίνουν 6 μήνες μετά τα γεγονότα του πρώτου μέρους. Σε αυτό το διάστημα η Rosa περνά από την πνευματώδη αντικοινωνικότητα σε μονοπάτια αυτοπεποίθησης και περιπετειώδους προδιάθεσης. Η μεταμόρφωση αυτή δεν λαμβάνει χώρα στο ίδιο το παιχνίδι. Ο παίκτης απλά εκτίθεται στα αποτελέσματα, γεγονός που μένει ως χαμένη ευκαιρία, ειδικά με δεδομένη την ευρύτερη εκφραστική ποιότητα των τίτλων Blackwell.
Και πάλι βέβαια οι διάλογοι έχουν απόλυτη προτεραιότητα, αφού μόνο έτσι συγκεντρώνονται τα περισσότερα στοιχεία που βρίσκουν το δρόμο τους προς το εικονικό τετράδιο για περαιτέρω μελέτη. Με την επαναφορά σε πιο σύγχρονη εποχή, εγκαταλείπεται η χρήση του Χρυσού Οδηγού που είδαμε στο δεύτερο επεισόδιο και η Rosa, κάθε φορά που θέλει να αναζητήσει κάποια στοιχεία, να διαβάσει mail κ.λπ. πρέπει να κάνει αναγκαστική διαδρομή προς το διαμέρισμά της. Κάτι τέτοιες στιγμές μπορεί να ευχηθείτε να είχε και ένα smartphone μαζί της η Rosa, αλλά το γεγονός πως ο δικός της χώρος είναι χώρος μελέτης και έρευνας τού δίνει μια διαφορετική βαρύτητα και ζεστασιά.
Αυτό που ανεξήγητα υποτροπιάζει είναι το τετράδιο της Rosa. Στο δεύτερο μέρος της ιστορίας υποβαθμίστηκε αφού δεν συμπληρωνόταν πάντα με τις κατάλληλες σημειώσεις, όπως συνέβαινε στο πρώτο επεισόδιο. Εδώ χάνεται η δυνατότητα σύνδεσης και αντιπαράθεσης πληροφοριών, άρα και ένα από τα πιο δελεαστικά στοιχεία της χρήσης του τετραδίου, χαρακτηριστικό που έκανε την εισαγωγή της σειράς ιδιαίτερα ξεχωριστή.
Από την άλλη ο τεχνικός τομέας βελτιώνεται αισθητά χωρίς να προδίδει τη ρετρό αισθητική του, τα voice overs βελτιώνονται αισθητά ενώ οι εξελίξεις δίνουν βάθος στους χαρακτήρες, κυρίως με συνομιλίες και λιγότερο με τη συνεργατική επίλυση των όποιων απλοϊκών, όπως είπαμε νωρίτερα, γρίφων.
Στο The Blackwell Convergence δηλαδή, χάνεται μέρος του αρχικού και ακόμη πιο γοητευτικού χαρακτήρα του εγχειρήματος, καθώς αποβάλλονται κάποιες αστοχίες του δεύτερου μέρους. Ακούγεται σαν σκοτσέζικο ντους και, ουσιαστικά, αυτό είναι το τρίτο επεισόδιο. Χάρη στις εξελίξεις και ανατροπές που παρουσιάζει όμως, θα σας μείνει ως και το πιο ευχάριστο μέχρι στιγμής. Αναμένουμε να μάθουμε τι άλλο θα αλλάξει στη χρήση του τετραδίου στα δύο επεισόδια που απομένουν. Διότι για την ώρα φαίνεται να έχει κρίση ταυτότητας…
