Με το πέμπτο και τελευταίο επεισόδιο του The Walking Dead: Season Two να βρίσκεται δεξιά κι αριστερά πλέον (γράψαμε πριν λίγες μέρες για αυτό), σειρά έχει η συνολική ματιά στη δεύτερη σεζόν και στην εξέλιξη της προσπάθειας της Telltale Games.
Ωφελεί μια ανάγνωση στα επί μέρους άρθρα. Αν μη τι άλλο υπογραμμίζουν την αστάθεια της δεύτερης σεζόν και τις πολλαπλές ιδέες που συγκρούστηκαν άκαρδα σχεδόν στα πέντε επεισόδια. Ενώ στην πρώτη σεζόν η Clementine ήταν το σταθερό σημείο του Lee, έχει τον πρωταγωνιστικό λόγο στη δεύτερη περίοδο. Η αλλαγή αυτή εκμεταλλεύεται τη συμπάθεια που ήδη τρέφουν οι παίκτες απέναντι στο νεαρό κορίτσι ενώ δίνει την ευκαιρία για τελείως διαφορετικό ύφος, από τη στιγμή που όλα ορίζονται με βάση την καταναγκαστική ωρίμανση ενός παιδιού σε έναν κόσμο που χρησιμοποιεί τα ζόμπι ως λόγο για να δείξει τα γνωστά και μη εξαιρετέα ανθρώπινα χρώματα.
Η Clementine πότε πείθει και πότε όχι σε αυτό το ταξίδι. Συχνά αντιμετωπίζεται ως η απόλυτη αυθεντία από άτομα πολύ πιο έμπειρα (αλλά και βασανισμένα) από την ίδια, γεγονός που, και λογική να είχε στην υποθετική αυτή κατάσταση, ξέρουμε ότι δύσκολα θα συνέβαινε, υπολογίζοντας απλά στη συνέπεια του μέσου εγωισμού. Δεν είναι παράξενο λοιπόν που η εξέλιξη της Clementine είναι περισσότερο ασταθής κατά τη διάρκεια της σεζόν, με την ίδια να λειτουργεί συχνά ως θεατής, τελικά, στην εξέλιξη μερικών πραγματικά ενδιαφερόντων χαρακτήρων, μέσα από το θόρυβο αρκετών άλλων που χρησιμοποιούνται κυρίως ως διακόσμηση. Η σεζόν φέρνει όντως πολλούς χαρακτήρες που απλά εμφανίζονται για να παραμεριστούν με την πρώτη ευκαιρία, τάση που μόλις συνειδητοποιήσει ο παίκτης διστάζει να επενδύσει συναισθηματικά σε οποιονδήποτε άλλον πλην της ίδιας της πρωταγωνίστριας.
Μέχρι την εμφάνιση του Carver και την κορύφωση της ιστορίας των Kenny και Jane. Ο Carver αξίζει ειδικής μνείας διότι αποτελεί χαρακτήρα που μπορεί να λειτουργήσει ως πυξίδα για ολόκληρη την ιστορία και ας στέκονται όλοι περισσότερο στην ερμηνεία του Michael Madsen που επελέγη για να δώσει τη φωνή του στο χαρακτήρα. Για λόγους που δεν γνωρίζουμε o Carver εντυπωσιάζει ακόμη και ως ιδέα, όσο παραμένει εκτός σκηνής, αλλά καταλήγει, και αυτός, να μη χρησιμοποιείται επαρκώς μέχρι που παραμερίζεται πλήρως. Οι δύο σύντροφοι της Clementine σηκώνουν το υπόλοιπο της περιπέτειας στους ώμους τους, έστω και αν περιμένουν μέχρι την τελευταία στιγμή, χάρη σε αστοχία της Telltale ως προς το ρυθμό στη ροή των επεισοδίων.
Εξάλλου τα πιο σταθερά παράπονα κατά της Telltale σχετίζονται με το κατά πόσο ισχύει τελικά πως οι επιλογές των παικτών μετρούν σε οτιδήποτε συμβαίνει κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Στο The Walking Dead: Season Two η ανησυχία εντείνεται στο μεγαλύτερο μέρος της διάρκειας και αντιμετωπίζεται μόνο στο τέλος όπου η ομάδα ανάπτυξης έκανε κάτι γιατί πρώτη φορά: άφησε περιθώρια για πολλαπλούς τερματισμούς, ανάλογα, όντως αυτή τη φορά, με επιλογές των παικτών. Δεν πρόκειται να αισθανθεί κανείς πως όλα μετρούν κι από λίγο στο προς τα που θα γείρει το τέλος, ωστόσο είναι ξεκάθαρο πως οι προτεραιότητες του καθενός δεν περνούν απαρατήρητες. Όχι αυτή τη φορά.
Βέβαια έτσι δημιουργείται ένα ερωτηματικό ακόμη, ειδικά για την περίπτωση που η αλλαγή αυτή εξελιχθεί σε κανόνα ή δούμε και πάλι την Clementine στο The Walking Dead: Season Three. Ποιος τερματισμός θα υπολογίζεται ως θεμέλιο για ό,τι ακολουθεί; Το οποίο ερώτημα έρχεται να σταθεί δίπλα σε κάποιο πιο παραδοσιακό. Μέχρι πότε θα αντικρίζουμε την ίδια μηχανή; Όχι μόνο αναγκάζεται η Telltale να κλείνει κάθε φορά όσες τρύπες προλαβαίνει προκειμένου να λειτουργεί σε αποδεκτό επίπεδο κάθε της δημιούργημα, αλλά αισθανόμαστε πως, ακόμη και όταν η γραφή χάνει την αυτοπεποίθησή της, ο τεχνικός τομέας περιορίζει την έκφρασή της.
Το The Walking Dead: Season Two δεν θα σας αφήσει το ίδιο έκπληκτους όσο η πρώτη σεζόν. Από τη μία διότι η πρωτοτυπία χάθηκε και από την άλλη διότι και ο βηματισμός της Telltale δεν είναι το ίδιο καλός φέτος. Πιέστηκε για το The Wolf Among Us; Αγχώθηκε για το αναμενόμενο Game Of Thrones; Ό,τι και είναι…θα φανεί αργά ή γρήγορα.
